به گزارش خبرنگار مهر، برای پوشش خبری برنامه ای با عنوان جلسه انجمن موسیقی رفته بودم. سفره خانه ای سنتی که با گذشت دوماه از افتتاحش میزبان برنامه های زیادی بوده، سفره خانه ای پر از نماد و جلوه های ایرانی، از تکه کاشی های آبی فیروزه ایِ روی دیوار، فانوس های کنار راه پله تا رومیزی های بته جقه همه و همه محیط را به یک سفره خانه سنتی خاص تبدیل کرده بود.
کم کم میهمانان آمدند جمع دوستانه و خودمانی بود هرگروه مشفول صحبت، صدای آواز جوانی توجه همه را جلب کرد. قسمت شرقی سفره خانه روی میزو صندلی چوبی ای تنها نشسته بود. مهمانان می گفتند از شاگردان استاد است و در وصف استادش آواز می خواند انگار عادتش بود و همه می شناختنش.
در همان لحظه مردی مسن با موهای جو گندمی، عینکی با فرم قدیمی بر چشمانش و مهربانی و نفوذی در نگاهش وارد شد. منوچهر دانش، اولین مدرس تار استان پیرمردی که هشتاد سالگی اش را جشن گرفته بودند و این برنامه بخاطر او بود. بخاطر هشتاد سال عمری که در این راه گذاشته بود و نیروهایی که تربیت کرده بود.
کمی آن طرف تر روی سن عده ای در حال چیدن صندلی ها بودند مثل اینکه اجرای موسیقی زنده هم دارند، نقطه اوج داستان اینجا بود که شنیدم قرار است استاد تک نوازی تار هم داشته باشند. می دانستم که ایشان پوکی استخوان دارد و انگشتانش توان دوران جوانی را ندارند. اما اینکه با این وضعیت در هشتاد سالگی باز هم با همان عشق و علاقه تار را در آغوش بگیرند و بنوازند نشان از ذات هنردوست و توانای این مرد بود.
در ابتدای مراسم کلیپی ازعکس ها و تک نوازی های استاد پخش شد، نگاها به صفحه نمایش بود و دوستان و استادان پیشکوست غرق در موسیقیِ گذاشته شده بر روی تصاویر، که بعدا متوجه شدم یکی از تک نوازی های خود استاد دانش بوده است. هنوز زمان زیادی از مراسم نگذشته بود که دولتی ها هم به جمع اضافه شدند. مدیر کل فرهنگ و ارشاد «علی اصغر فضیلت»، مدیر کل امور شهری استانداری «عبدالرضا چراغعلی »، معاون فرهنگی و هنری اداره کل«احمد قلیشلی» و رئیس امور هنری و سمعی بصری« احمد گلچین» از دیگر مهمانان این برنامه بودند.
سمت استاد رفتم، انگار من را می شناخت گرم و صمیمی برخورد کرد. خودم را معرفی کردم و با او به گفتگو نشستم. از سال های اول کار پرسیدم و علت علاقه به موسیقی که گفت: سال 1314 در شهرستان فساء شیراز به دنیا آمدم و فعالیت موسیقی را از 10 سالگی شروع کردم.
علت اصلی قرار گرفتن در این مسیر را وجو پدر می دانست و اینطور گفت که "چون پدر اهل موسیقی بودند بالتبع این علاقه در من هم وجود داشت. پدر از شاگردان استاد علینقی وزیری بودند و فلوت را تحت نظر ایشان یاد گرفتند. این مسئله کمک زیادی به یادگیری من می کرد. به طوری که در ده سالگی نواختن فلوت را از پدر یاد گرفتم. از چهارده سالگی نیز نواختن تار را شروع کردم و شاگرد اساتیدی چون ساغری، هاتفی و فرج الله خان بودم، در سال 38 هم تار را زیر نظر استاد علی اکبر شهناز به شکل ویژه یاد گرفتم."
بدترین خاطره اش در حوزه موسیقی به سال37 برمی گردد وقتی که در دانشسرای شیراز بود و معاون دانشرا از او خواست برنامه ی هنری برگزار کند. منوچهر دانش کار تئاتر و بازیگری هم انجام می داد اما حرفه و تخصص اصلی اش همان موسیقی و تار بوده . وی گفت: سالن دانشسرا را گرفتیم و برنامه ای ترتیب دایدم با وجود اینکه بلیط فروخته بودیم اما وقتی مضراب اول را نواختیم همان معاونت دانشرا ما را از سالن بیرون کردند اجازه ندادند کار را ادامه دهیم بعد ها متوجه شدم که ایشان کلا مخالف موسیقی بودند و این بدترین خاطره من در کارم بوده است.
از آمدنشان به گرگان پرسیدم و گفت: به واسطه کارم به گرگان آمدم، کارمند بانک بودم و مرا به اینجا منتقل کردند. قبل از اینکه به گرگان بیایم عضو شورای موسیقی رادیو شیراز بود و تک نوازی می کردم. تا اینکه در سال 1350 در گرگان کار را با اداره فرهنگ و هنر شروع کردم. در آن سال ها آقایان محمدرضا لطفی و زیدالله طلوعی به تهران رفته بودند، نوازنده تار دیگری در استان نبودو بنده شروع به کار کردم.
وی ادامه داد: به همین طریق در سال 80 گروهی به نام "مهان " تشکیل دادیم. اکبر محسنی سازنده الهه ناز، سرپرست گروه ما بودند و 28 عضو داشتیم ولی پس از چند وقت هریک به سمتی رفتند و در حال حاضر گروه چهار نفره ای داریم.
در ارتباط با گرایش جوان به موسیقی بخصوص موسیقی سنتی پرسیدم که با لبخند گفت: امروز گرایش جوانان به موسیقی سنتی بسیار بالاست. زمانی وقتی ما اسم تار را می بردیم خیلی ها حتی شکل ظاهری آن را ندیده بودند و شناختی از آن نداشتند. اما امروز فضا تغییر کرده و می توان گفت در هر خانه و خانواده ای یک آلت موسیقی وجود دارد. و این نشان از علاقه و درک بالای مردم نسبت به موسیقی است.
بین صحبت هایش از موسیقی بعنوان یکی از غذاهای روح تعبیر کرد و گفت: ما دو نوع غذا داریم، غذایی برای جسم و غذایی برای روح. در این بین موسیقی یکی از غذاهای اصلی روح انسان است. موسیقی ای که آرامش بخش باشد و ما را دست کم برای چند دقیقه از همه کشمکش ها و درگیری ها دور می کند. عده ای هنوز هم روی این مسئله مانور می دهند که موسیقی حرام است اما همانطور که می دانید امام خمینی هم حلال بودن موسیقی سنتی را تایید کرده بودند. اما بنده به شخصه صدای هر سازی را قبول دارم حتی موسیقی هایی که عده ای نام موسیقی مبتذل برآن گذاشته اند. اما باید بدانیم که این شعر است که موسیقی را مبتذل می کند موسیقی ذاتا مبتذل و گمراه کننده نیست و نمی تواند باشد. موسیقی حتی وسیله ای است برای عرفان می نمی توانیم این نقش و تاثیر گذاری را نادیده بگیریم. حتی موسیقی پاپ هم امروز رشد کرده است اگر در شعرهای این سبک دقت کنیم می بینیم گاها مرثیه ای هستند که با گیتار نواخته می شوند و جوان ناله می کند و از مشکلات خود و جامعه می گوید.
برایم جای سوال بود که ایشان چه نظری درباره عمکرد متولیان حوزه هنر دارند وقتی از حمایت هنر و هنر مندان پرسیدم انگار غمی در دلش تازه شده بود و با چهره ای درهم کشیده گفت: بدون هیچ تعارفی باید بگویم در دوره آقای صفر پور در اداره کل فرهنگ و ارشاد وضعیت هنر و هنرمندان بهتر بود و حمایت ویژه ای از هنرمندان می شد. اما بعد از ایشان فردی آمد که به اعتقاد بنده تخصص کافی در این زمینه نداشتند و نتوانستند خوب عمل کنند.اگر هم برنامه هایی در این هشت سال اجرا شد به دلیل پشتکار و جان افشانی مدیر انجمن موسیقی«؟ امیر لطیفی » بوده است. ما نیاز داریم که افرادی که متصدی کار هنرب می شوند خود با هنر درگیر بوده باشند و بتواند هنر و هنرمندان را درک کنند.
نظر شما