"محسن امير يوسفي" كارگردان سينما، در گفت وگو با خبرنگار سينمايي "مهر"، با بيان مطلب فوق افزود: برنامه ريزي هاي صورت گرفته در سالهاي اخير موجب افت سينماي فرهنگي در كشور مي شود. درست در زماني كه بحث مخاطب خاص در سينماي ملي اين كشور مطرح شد مشكلاتي در اكران اين فيلم ها به وجود آمد و ادامه اين روند باعث نابودي فيلم هايي از اين قبيل مي شود.
وي در ادامه بيان كرد: متاسفانه فيلم هاي فرهنگي بدودن حمايت در سينماهاي غير مطلوب، در مدت زمان كوتاه و سالنهاي سينمايي كم، اكران مي شوند. هر فيلمي با هر نوع رويكرد، اگر با اين شرايط اكران شوند، قطعا به كف فروش مطلوب نخواهد رسيد. پس اين شرايط تنها براي فيلم هاي فرهنگي نيست. هر فيلمي مي تواند در اين شرايط نابود شود.
كارگردان فيلم "خواب تلخ" در ارتباط با مخاطب خاص فيلمهاي فرهنگي گفت: فيلم هاي فرهنگي و ارزشي، نبايد به فيلم هاي "مخاطب خاص" تعبير شوند. اين فيلم ها نياز به نگاه خاصي دارند، نه مخاطب خاصي. ولي متاسفانه در سالهاي اخير، اينگونه فيلم ها در تقسيم بندي ها، ذيل عنوان مخاطب خاص قرار گرفته است و اين همانند چماقي است كه به سر اين فيلم ها كوبيده مي شود.
وي در ادامه افزود: تماشاگرها در شرايط فعلي سينماي ايران يك تماشاگر يا مخاطب فهيم است و دوست دارد، فيلمي را ببيند كه سر او تاثير مي گذارد، اما متاسفانه سينماي فرهنگي ما بار سينماي تجاري را به دوش مي كشد و اين اتفاق براي سينماي ايران تاسف بار است. نبايد وقتي فيلم با هر رويكردي به فروش بالايي دست مي يابد، دركنار آن، عرصه براي نمايش يك فيلم فرهنگي تنگ شود.
امير يوسفي يكي از راهكارهاي حل مشكل اكران فيلم هاي فرهنگي را در اختيار قرار دادن سينماي مخصوص اكران اينگونه فيلم ها دانست و گفت: در كشور هاي ديگر سالنهاي سينمايي وجود دارد كه فقط مخصوص اكران فيلم هاي فرهنگي است. براي اين سالنها برنامه ريزي شده است. حمايتهاي مالي از اين فيلم از توليد تا اكران صورت مي گيرد. در نتيجه اين كشورها در توليدات فرهنگي موفق تر هستند. در ايران هم ، زماني بحث اكران گروه سينمايي آسمان باز مطرح شد، ولي بعد از گذشت زماني از اين بحث، 5 سينمايي كه در اين گروه قرار داشتند به 2 سينما تبديل شد و قواعد اين موضوع هم رعايت نشد. اما باز روزنه اميدي است.
وي در ادامه خاطر نشان كرد: اگر به سالنهاي سينمايي سوبسيد تعلق گيرد، حداقل سينما دار نيز تضميني براي سرمايه خود دارد. من سينمادارهايي را در اين حيطه مي شناسم كه به اكران فيلم هاي فرهنگي رغبت نشان مي دهند، ولي از برگشت سرمايه هراس دارند. اگر براي فيلم هاي فرهنگي يك پيش بيني فضاي تنفسي شود و مديريت كلان فرهنگي برنامه ريزي هايي را تدوين كند، در نتيجه ، به آينده سينماي هنري اين كشور مي توان اميدوار شد.
نظر شما