حسین فتاحی، نویسنده کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر به این‌که نوشتن درباره شخصیت‌های تاریخی مثل پیامبران و امامان(ع)، که نزد مردم از قداستی برخوردارند، کار بسیار دشواری است، اشاره و بیان کرد: من در داستان‌هایی که درباره پیامبران و یا امامان(ع) نوشته‌‌ام، ترجیح داده‌‌ام به تاریخ و وقایع آن وفادار بمانم، چرا که نویسنده وقتی از شخصیت‌های بزرگی چون پیامبر اسلام(ص)، حضرت علی(ع) یا امام حسین(ع) می‌نویسد نمی‌تواند مستندات تاریخی را کنار بگذارد و اختیار امور را به دست خیال بسپارد و به بیان روایت‌هایی بپردازد که هیچ سندیتی ندارند.
نویسنده کتاب «امام حسین(ع) برای دبستانی‌ها» در پاسخ به این‌که «داستان باید، طرح و تعلیق داشته باشد» هم گفت: اصول داستان‌نویسی و رعایت آن متعلق به زمانی است که نویسنده با محدودیت سنی مخاطبان و حجم مطالب نوشته شده، روبه‌رو نباشد. کودکان، چیزی از زندگی امام حسین(ع) نمی‌دانند پس لازم است ابتدا با زندگی و شهادت این بزرگوار آشنا شوند؛ از سوی دیگر آنها تعلیق را درک نمی‌کنند و ما در داستانی با تعداد صفحات محدود و مشخص، مجالی برای گره‌افکنی و گره گشایی و پرداختن به شخصیت‌های فرعی را نداریم.
فتاحی با اشاره به این‌که هدف او در کتابی که درباره امام حسین(ع) نوشته، آشنا کردن کودکان، به ویژه دبستانی‌ها با این امام بزرگوار و بخش‌هایی از زندگی ایشان بوده گفت: قصد من آشنا کردن بچه‌ها با نمایی کلی از زندگی سومین امام شیعیان بود؛ آن هم با زبانی ساده و روان که هم برایشان شیرین باشد و هم قابل درک؛ زیرا کودکان در وهله نخست باید با بزرگان دین و زوایای گوناگون زندگی آنها آشنا شوند.
به گفته نویسنده مجموعه «پیامبران» ، یک نویسنده خوب در زمینه داستان‌ها و شخصیت‌های دینی، کسی است که علاوه بر آشنایی با ادبیات و ساختار داستان، دین و جزییات آن را هم بشناسد یا از نظر کارشناسان دینی استفاده کند.
فتاحی، ساختار ادبیات دینی را متفاوت با گونه‌های دیگر ادبی دانست و افزود: نویسنده دینی باید جزییات مقوله‌ای که به آن می‌پردازد را هم بداند، زیرا این جزییات هستند که قالب کلی یک اثر را می‌سازند. از سوی دیگر نویسندگان در پرداختن به شخصیت‌های مذهبی باید از خلق شخصیت‌های اسطوره‌ای و دور از دسترس دوری کنند و به گونه‌ای بنویسند که بچه‌های امروزی بتوانند با خواندن کتاب‌های دینی الگویی قابل پیروی برای خود پیدا کنند.
وی در پایان تصریح کرد: امام حسین(ع) و یارانش می‌توانند الگوی خوبی برای بچه‌ها باشند و فداکاری و آزادگی را به کودکان و نوجوانان بیاموزند، چرا نویسندگان نباید از این ظرفیت و قابلیت بهره ببرند؟
