به گزارش خبرنگار مهر، غلامعباس توسلی استاد بازنشسته دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران صبح امروز در همایش هشت دهه علوم اجتماعی در دانشگاه تهران که در دانشکده علوم اجتماعی این دانشگاه برگزار شد، گفت: در اول انقلاب در انقلاب فرهنگی تلاش کردم که نسل گذشته جامعه شناسی با نسل دوم جامعه شناسی در یک جا کنار هم بنشینند که الان این مسئله به وقوع پیوسته است.
وی بابیان این مطلب که هشتاد سالگی عمر من مصادف با هشتاد سالگی دانشگاه تهران است گفت؛ از این هشتاد سال ۲۲ سال را به تحصیل پرداخته ام و بقیه اش را در پی کارهای دیگر و آموختن تجربه بوده ام.
توسلی تصریح کرد: جامعه شناسی علمی بسیار وسیع و دارای ابعاد مختلف است که در سطح و عمق جامعه کار می کند. مسلماً در سال ۱۳۱۳ که دانشگاه تهران تأسیس شد نباید انتظار داشت که همه چیز مهیا باشد بلکه زمان می خواهد تا ضعف ها و کاستی ها جبران شوند. بناراین می شود گفت تا سال ۱۳۲۰ مقدمه کار بوده است و بیشتر کرسی جامعه شناسی و درسی بوده است.
استاد بازنشسته دانشگاه تهران با بیان اینکه در ابتدا شروع دانشگاه و دوره دوم آمادگی است گفت: در سال ۳۲ بعد از دوره آمادگی موسسه تحقیقات اجتماعی شکل می گیرد که خصیصه های مختلف و مهمی برای جامعه شناسی داشته است. موسسه در حدی باز بود که از رشته های دیگر هم افرادی را می پذیرفت و از افرادی مانند جلال آل احمد استقبال می کرد بنابراین یک قشری در موسسه کار میدانی و بخشی هم کار عمیق تر می کردند.
وی افزود: من در جامعه شناسی شهری فعالیت می کردم و در آن زمان یک فرانسوی هم در آنجا فعال بود. در آن زمان ۲۱ پژوهش و طرح را به سرانجام رساندیم و آنها را به مهندسان شهری تحویل دادیم. در آن زمان در موسسه برای اولین بار طرح های تحقیقاتی روند خوبی را پیدا کرده بودند و ۳۵۰ طرح در آن زمان انجام شده بود و حدود ۲۰ درصد آنها به جامعه شناسی شهری اختصاص داشت.
وی افزود: بنابراین آن دوره، دوره شکوفایی اجتماعی در ایران است که در گذشته کمتر در ایران وجود داشت و نتیجه آن منعکس شدن دستاوردهای علوم اجتماعی در سطح جامعه بود که متأسفانه این قسمت ها را همیشه حذف می کنند و کسی آنها را ذکر نمی کند. دوره دیگر از سال ۳۷ تا ۱۳۵۱ است که موسسه به دانشکده تبدیل می شود یعنی موسسه که وابسته به دانشکده ادبیات بود به دانشکده علوم اجتماعی مبدل شد.
توسلی در ادامه با اشاره به روند نامناسب و فاصله ای که بین آموزش و پژوهش در ایران در قبل و بعد از انقلاب گفت: البته نمی خواهم کارهایی که بعد از انقلاب شده را دست کم بگیرم اما این فاصله ای است که بین آموزش و پژوهش بوده و همچنین بین نسل های مختلف جامعه شناسی هم وجود دارد.
وی در پایان یادآورشد: بنابراین یکی از مسائل اساسی این است که این گروه ها که هر کدام یک ندا می دهند با هم یک صدا شوند و کارهای اساسی و بزرگ انجام دهند. چرا که کارهای علوم اجتماعی جدا و منفک از هم نیستند. در اینجا نظام تحقیقاتی بعد از گذشت سالیان دراز به وجود نیامده است و کارهای پژوهشی همواره در مرحله دوم قرار گرفته است.
نظر شما