خبرگزاری «ایسکا» نوشت: این دونلی نواز پیشکسوت به خبرنگار ایسکانیوز گفت: نمی دانم چرا دور و زمانه اینگونه شده است. رونقی در موسیقی نیست و اصلا انگار ما وجود داریم.
اسپندار ادامه داد: دوره ای شده که می گویند چون کسی پیر شده و مویش سفید است نباید به سراغش رفت. البته من مردم را دوست دارم و به آنها عشق می ورزم، اما حقیقت این است که از طرف مردم شهرهای دیگر بیشتر حمایت می شوم تا همشهری های خودم.
وی افزود: همشهری های من به گونه ای رفتار می کنند که انگار نیستم و حتی همسایه ام از من خبر ندارد، هیچ سراغی از هنرمندشان نمی گیرند، این در حالی است که از شهرهای مختلف اصفهان، شیراز، مشهد، تبریز و ... از من برای اجرا دعوت می شود و من هم می روم. همچنین از سراسر ایران برای ملاقات با من می آیند. همچنین کسانی نیز از خارج از کشور برای ملاقاتم می آیند.
این دونلی نواز بلوچ درباره حمایت های دولتی و مزایای پیشکسوتی نیز گفت: من در سنین بازنشستگی به سر می برم اما هنوز از مزایای هنرمندی بهره ای نبرده ام. انگار ما نیستیم و مزایایی برای هنرمندان پیشکسوت در نظر نمی گیرند.
این هنرمند دارای دکترای افتخاری موسیقی سنتی از فرانسه درباره هنرمندان نسل جدید نیز گفت: گاهی پیش من می آیند و ساز می زنند اما نسل جوان با دستگاه های سنتی ما بیگانه هستند. نسل جوان باید این سازها را بیاموزند تا بتوانند کار ما را ادامه دهند.
وی همچنین درباره تبدیل شن خانه اش به موزه نیز گفت: بله چندبارآمدند و این را گفتند اما دیگر خبری نشد. باید برای اینکه من بتوانم این خانه را ترک کنم خانه جدیدی به من بدهند، اما هنوز هیچ خبری نیست. من حتی حاضر بودم زمینی از خودم بدهم تا در آن خانه ای بسازند و من انجا را برای تبدیل شدن به موزه تحویل دهم، اما این کار را نکردند و من نمی توانم اینجا را ترک کنم.
شایان ذکر است استاد شیرمحمد اسپندار در سال ۱۳۱۰ هجری خورشیدی در بمپور بلوچستان متولد شد. او در نوجوانی به پاکستان رفت و در سال ۱۳۳۷ پس از کسب تجربه در زمینهٔ موسیقی به ایران بازگشت. وی تا سال ۱۳۶۲ برای نواختن موسیقی بلوچی از تک نی هم استفاده می‌کرده است.او موفق به کسب دکترای افتخاری موسیقی سنتی از کشور فرانسه و دیپلم افتخار نوازندگی در ایران شده است. تندیس او و نخستین دونلی در موزه تهران به یادگار گذاشته شده است.
نظر شما