به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، دوازدهمين جلسه هفت شهر قلم با محوریت نقد و بررسی کتاب «ساعت ويرانی» اثر آرام روانشاد، عصر دیروز دوشنبه ۴ آبان در فرهنگسراي ارسباران برگزار شد.
در ابتدای این نشست، آرام روانشاد بخشی از رمان را برای حاضرين خواند. پس از آن، الهامه کاغذچی رمان «ساعت ویرانی» را از لحاظ اصول داستان نويسی، حساب‌شده و درست و متن آن را خوشخوان و روان دانست.
نويسنده «خاطرات زنی که نصفه مرد»، در ادامه درباره شخصيت های اصلی و فرعی داستان صحبت کرده و گفت: مخاطب این داستان با شخصيت مرجان خيلی خوب می تواند ارتباط برقرار کند و دغدغه‌هايش کاملا ملموس و باورپذير است. اما من متوجه نمی شوم چرا مرجان بايد از آن اتفاق که در نوجوانی برای برادرش افتاده اينقدر آشفته شود و به هم بريزد تا اينکه ترک شهر و خانواده کند و کابوس شب و روزش شود. و از آن بدتر، چرا وقتی اشکان اين خاطره را مي شود، اينقدر به هم می ريزد و تبديل به ساعت ويرانی اش می شود و می گويد که حتی از ويلچرنشينی پدرش هم بدتر بوده است!؟ درحالی که به نظر من زندگی اشکان به مراتب پيچيده‌تر و سخت‌تر از زندگی مرجان بوده است.
وی همچنين حضور چند باره تابلو احمق‌ها در داستان را جالب و معنادار دانست و همچنين تاکيد بر اينکه مرجان چيزهايی که دوست دارد را در کمد پنهان می کند، برخاسته از ويژگي‌های روانی و شخصيتی مرجان دانست.
در ادامه این برنامه رامبد خانلری سخنران دوم جلسه بود که نظرات خود را طی طرح سه پرسش و پاسخ به آن‌ها بيان کرد. وی ابتدا درباره اينکه «اگر رمان از ديد دو راوي روايت شود خوب است يا بد؟» صحبت کرده و اين را که نويسنده ساعت ويرانی از دو راوی زن و مرد استفاده کرده، بجا و مناسب دانست و گفت: بخشی از حقيقت فقط توسط مرد قصه می توانست ديده و روايت شود و بخشی ديگر توسط زن قصه. و اقتضای داستان ايجاب می کرده که دو راوی –يکی مرد و يکی زن- داشته باشد.
خانلری سپس درباره اين پرسش که «نويسنده می تواند در کتابش از راوی غيرهمجنس استفاده کند؟» گفت: طبيعی است که راوی اگر همجنس باشد، نتيجه کار بهتر می شود چون نويسنده دنيای راوی همجنس خود را بهتر درک می کند. اما در ادبيات جهان نمونه هايی همچون مادام بواری هم هستند که شاهکار از آب درآمده اند. پاره دوم رمان ساعت ويرانی که راوي زن و همجنس نويسنده است را به مراتب بهتر از پاره اول می داند.
نويسنده «سرطان جن» همچنين درباره اينکه «آيا خوب است که راوی جهان بينی اش را به ما خوانندگان صادر کند؟» گفت: نويسندگان بزرگی هستند که در داستان‌هايشان، گاه قصه‌گويی را رها کرده و حرفهای فلسفی می زنند، اما اين سليقه شخصی من نيست.
مصطفی علیزاده آخرین سخنران این برنامه، گفت: خلاف رمان های نويسنده‌های جوان اين روزگار، ساعت ويرانی از درونمايه‌ای پخته و پرورده برخوردار است. این کتاب هم در حوزه انديشه و معنا و هم قصه‌پردازی به طور همزمان موفق بوده است. مساله اصلی داستان این کتاب، آدم های ترک شده هستند.
سردبير کافه داستان با اشاره به ضعف بزرگ رمان ساعت ويرانی گفت: نويسنده بيش از آنکه به ما نشان دهد و ما را به کشف فرا بخواند، بيشتر دارد به ما می گويد و به زور و جبر حرف خود را با تکرار و اصرار تحميل می کند. اينکه ما بارها از زبان راوی لفظ فاجعه را مي شنويم، و حتی تکرار عبارت ساعت ويرانی انگار به اين دليل است که نويسنده به مخاطب خودش اعتماد نکرده و مدام دارد برايش تکرار می کند. و اين امر، خوشايند نيست.
عليزاده همچنين به ردپای نويسنده در متن داستان اشاره کرده و بی نامی شخصيت آقای «ب» را در داستانی که همه شخصيت ها نام دارند، غيرموجه و نادرست دانست.
نظر شما