به گزارش خبرنگار مهر، یادداشت پیش رو نوشته یک تحلیل گر هندی است که ابتدا در روزنامه تایمز آو ایندیا منتشر شده است. ترجمه این یادداشت در ادامه آمده است؛
حملات تروریستی در جمعه سیاه (۱۳ نوامبر) سراسر جهان را تکان داد. آنها بار دیگر نشان دادند که دنیای ما آبستن چه فجایعی است. دولت اسلامی (ISIS) برای پذیرش مسئولیت حملات پاریس، وقت را از دست نداد. خاورمیانه دیر زمانی است که تبدیل به دیگ سوزان خشونت و وحشت شده و در چند سال گذشته عملا جنگی بوده است. به نظر می‌رسد پس از حادثه پاریس رهبران جهان لازم دیدند که از خواب برخیزند و استراتژی جدیدی برای جلوگیری از تهدید تدوین نمایند. حملات پاریس با حملات لندن (۲۰۰۵) و مومبای (۲۰۰۸) مقایسه شد. اما واقعیت این است که این حملات باید با حمله به برج‌های دوقلو ۲۰۰۱ مقایسه شود. پس از آن بود که حمله به افغانستان و حمله به عراق انجام گرفت و منجر به سقوط صدام در ۲۰۰۳ شد. این حمله‌ها راه را برای نفوذ القاعده و ورود منطقه به درگیری بی پایان بین ائتلاف ایالت متحده و سازمان‌های تروریستی، باز کرد.
بدرستی «دولت اسلامی» به عنوان ماه عسل تمامی اشتباهات و بی تدبیری آنها شناخته شده است. گرچه خشونتهای پاریس بسیار بی رحمانه بود و افراد بی گناهی تحت تاثیر قرار گرفتند، منتها حداقل جهان را از خواب بیدار کرد تا در سیاست خود در خصوص داعش تجدید نظر کنند. رئیس جهور فرانسه وضعیت جنگی اعلام کرد، در حالی که رئیس جمهور اوباما، مسلمانان را ترغیب کرد تا درباره ظهور افراط گرایی در جوامع‌شان از خود سوال کنند. قبل از انجام هر کاری باید چالش‌هایی که دولت اسلامی و طرح‌های آرمان گرایانه این گروه و همچنین مشکلات و معضلاتی که فرقه‌های نو ظهور برای منطقه ایجاد کرده‌اند، مورد بررسی قرار دهیم. این درگیریها نه حاصل بر خورد تمدنها و نه جنگ صلیبی است.
تعالیم قرآنی «جهاد» را این گونه تعریف می‌کند که حتی کشتن یک فرد بیگناه برابر با قتل تمام بشریت است. هیچ جایی برای خودکشی گروهی در آن وجود ندارد. خودکشی در نگاه اسلام گناه کبیره (حرام) محسوب می‌شود. «این رزمندگان دروغین اسلامی» در این کشتارهای دیوانه‌وار، مسلمانان را بیشتر از مسیحیان به قتل رسانده اند. داعش در پیدا کردن نیروهای جدید برای صفوف خود در کشورهای غربی موفق بوده است و اخیرا در جذب جوانان و به کارگیری آنان اقبال فراوانی داشته است و بخشی از این استقبال در جامعه هند اتفاق افتاده است.
دلیل این موضوع فرهنگ هند و میراث تاریخی آن است. میراث اسلامی بخشی از سنت بزرگتر و چند فرهنگی و هویت بردبارانه هندی است.
۲۰۰ میلیون مسلمان هند نتیجه فعالیت‌های ارزشمند علما و صوفیان در طول قرن‌ها، همزیستی مسالمت آمیز و میهن پرستی است. برای آنها هیچ فداکاری برتر از حفظ این سنت نیست و این مسأله به شکل ویژه در قیام ۱۸۵۷ بر علیه استعمار برجسته شد. جمعیت العلمای هند شانه به شانه هموطنان خود با کنگره ملی هند، مبارزه کرد. در خلال مبارزات آزادیبخش هیچ یک از این دو گروه، توصیه‌های اندیشمندان مسلمان همچون مولانا آزاد و مولانا حسین احمد مدنی را از یاد نبردند و همواره آنان را بکار می‌گرفتند. در این جهت فعالیت‌هایی توسط رشمی رومال معروف به شیخ الهند صورت گرفت که در همین راستا بود.
شیخ محمد عبدالله در کشمیر و خان عبدالغفار خان در NWFP نیز کمک‌های قابل توجهی برای آموزش سیاسی جوانان مسلمان در مناطق تحت سلطه خود انجام دادند. برخلاف آنچه غالبا گفته می‌شود، علما و صوفیان نقش مکملی در گسترش پیام چند فرهنگی و کثرت گرایی ایفا می‌کنند.
در واقع، این جوانان مدرن و دانش آموخته دانشکده‌های جدیدنبودند بلکه جوانان دست پرورده و آموزش دیده در مدارس اسلامی بودند که به همزیستی مسالمت آمیز و چند فرهنگی متعهد ماندند و بر اساس آن رفتار نمودند، حتی شاید عجیب به نظر برسد که بگوییم در برخورد با علوم کامپیوتر نیز این مدارس مذهبی بی ادعا و ساده، بسیار موفقتر عمل کرده‌اند.
بیشتر از هر چیز باید به یاد داشته باشیم که آنان آموزه های ضد خشونت خود را در چارچوب تعالیم قرآن می آموزند. بنابراین موضع گیری همه جانبه مسلمانان در مقابل حملات پاریس جای تعجب ندارد.
از حوزه‌های برتر کشور همچون دارالعلوم دیوبند تا حوزه‌های محدودتر، محکومیت کلی و همه جانبه بود. یک توصیه موثر به مسلمانان غرب، می تواند این باشد که به تزکیه روح و پالایش درون روی آورند و تنها یک ساعت را به این کار اختصاص دهند و همچنین به رهبران غربی نیز می‌توان توصیه کرد که صادقانه با خود بیندیشند که چه کسانی راه را برای گسترش گروه القاعده پس از صدام هموار کردند؟ و چه کسانی اجازه دادند تا ایده خشن و ضد بشری داعش از خاورمیانه تا نیجریه، سومالی و قلب آفریقا گسترش یابد؟ در واقع هر دو طرف ماجرا با نگاهی قرن نوزدهمی با حوادث قرن بیست و یکم برخورد می‌کنند. تنها بمبهای ضعیف آن زمان با نمونه‌های بسیار قویتر امروزی جایگزین شده است. همچنین با نگاهی جدید به مفاهیم قدیمی همچون استعمار، تغییر رژیم، توازن قوا، خلافت، جهاد و ساختارهایی از این دست نگریسته می‌شود. تنها قدرت نظامی پاسخگویی این مشکلات نیست، بلکه گفت و گو و دیپلماسی نیاز است. تاکید بر این موارد کوچک و مقطعی، هرچند هم ناکافی به نظر برسد، اما در بازنگری در وضعیت کنونی جهان ما و ارائه یک راهکار جامعتر، می‌تواند موثر باشد.
گفتنی است، نویسنده مقاله از اعضای شناخته شده حزب جماعت اسلامی و از گروههای نزدیک به وهابیت است. بنابراین بیانات او به نوعی بازگو کننده موضع گیری طیف تندرو و سلفی هند در قبال عملکرد گروه داعش و حوادث اخیر است.
منبع : روزنامه :تایمز آو ایندیا
نظر شما