به گزارش خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر ، روزها از پي هم مي آمدند و مي رفتند اما گويي ساختمان هاي تو سري خورده اي كه مدرسه نام داشتند هر روز دود گرفته تر از ديروز ، زير خروار نگاه هاي كودكانه دانش آموزان مي شكستند.
گله به گله مدرسه ترك داشت ، ترس در تاريكي راهروهاي پائيز و زمستان گرفته آن چنگ مي انداخت كه مدرسه دلش به حال خود و بچه ها مي سوخت...
صداي سرفه بچه ها ، كلافگي نيمكت ها ، شيشه هاي مات و مبهوت ، ديوارهاي غمگين... شايد ديگر بچه ها دلشان نمي خواست پا به آن جايي بگذراند كه تا چندي پيش براي رسيدن به آن با انگشت روزها را شمرده بودند...
اين را مي شد از دير آمدن و زود رفتن آنان فهميد. مدرسه اين را خوب مي دانست ، حتي ديوار كلاس يك بار با گوش هاي خود شنيده بود كه بچه ها در گوشي به معلم خود گفته بودند كه از مدرسه بدشان مي آيد. چون بوي بد مي دهد ، درخت ندارد ، تخته هايش سياه است و حوصله شان در آن سر مي رود و هيچ چيزي از درس و مشقش نمي فهمند و دلشان مي خواهد مريض شوند اما به مدرسه نيايند!
مدرسه دلش گرفت. راستش ، نيمكت ها هم خجالت مي كشيدند از بس در سكوت گچ و تخته وقت و بي وقت از شدت درد و كهنگي جيغ كشيده و حواس بچه ها و معلم را پرت كرده بودند.
اما حرف هاي تنهايي اين مدرسه و 39 هزار و 250 كلاس درسي كه به گفته محمد حسين ترابي زاده ، مديركل نوسازي مدارس استان تهران به علت تمام شدن عمر مفيدشان ، نياز به مقاوم سازي دارد تمام شدني نبوده و نيست.
بچه ها ، مديران و معلمان هم حرف هايي براي گفتن داشته و دارند و اينها تنها روزنه اي از درد و دل هاي خودماني يك مدرسه در انتهايي ترين نقطه پايتخت بود. چه رسد به آنكه سر درد و دل هاي مدارس دل گرفته و غمگين شهرستانها ، روستاها ، مناطق و محروم ترين گوشه هاي اين مرز و بوم لب به سخن بگشايند!
به گزارش خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر ، استان تهران براي رسيدن به متوسط كشوري تراكم دانش آموزان در كلاس هاي درس ، حداقل با كمبود 15هزار كلاس مواجه است اما مسئولان بايد بدانند دانش آموزان در هر سن و سالي كه باشند با نگاهي انديشناك پشت نيمكت ها و روبروي تخته هاي سياه و معلمان و همكلاسي هاي خود مي نشينند.
دانش آموزان با نگاهي دقيق و ژرف ، كوچكترين لغزش هاي ناشي از بي توجهي و كم توجهي ها را مي پايند و بدون تعارف و تنها در يك لحظه براي جداشدن هميشگي از درس هاي شيرين رياضي و علوم و... قهر مي كنند و شايد ديگر بازگرداندن آنان كاري بس دشوار باشد.
از طرف ديگر ، شايد عده اي در مقابل اين حرف ها موضعي سر سختانه گرفته و سرخورده بودن مدارس را قضاوتي نادرست بدانند اما روي سخن ما با آناني است كه هرگزنه خود و نه فرزندانشان قدم در مدارس كهنه ودلگير مناطق محروم پايتخت و سراسر كشورنگذاشته اند.
مكان هايي كه تنها نام درسه و كلاس را با خود يدك مي كشند اما فانوس هاي لرزان آويزان آويخته از سقف هاي چوبي و صداي ناتوان معلمانش دراوج محروميت دل هر انسان زنده اي را به درد مي آورد.
به گزارش خبرنگار مهر ، گرچه تعداد زيادي از مدارس طي سالهاي اخيرنو نوار شده اند و تعدادي ازافراد مرفه نيز با وجود مدارس غير انتفاعي حتي به فرستادن فرزندان خودبه مدارس دولتي فكر هم نمي كننداما مي توان به اين بهانه ها از كاستي هاي موجود در فضاهاي آموزشي چشم پوشي كرد ؟
در همين راستا ، يك سرگروه آموزشي و معلم راهنماي مدارس ابتدايي شهر تهران طي اظهار نظرهاي خود به خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر ، گفت: در زمينه رسيدن به آرمان هاي آموزشي از لحاظ فيزيكي و معنوي بايد گام ها را كوتاه برداريم چرا كه در غير اين صورت با شكست مواجه خواهيم شد.
صديقه جامي زاده ، محقق و نويسنده مسائل تعليم و تربيتي كودكان دبستاني ، يادآور شد: دانش آموزان به عنوان انسان هاي فعال نيازمند بر قراري ارتباط با طبيعت هستند ودر راستاي همين ارتباط بسياري از استعداد ها و توانايي هاي آنان كشف مي شود بنابراين بايد در ساخت ودوباره سازي فضاي مدارس اين نكته مهم را در نظر داشته باشيم كه بچه ها دوست دارند مدرسه را بارنگ هاي دلخواه خود ببينند.
كارشناس آموزش ابتدايي ، استفاده از سلايق دانش آموزان اصل اساسي محسوب مي شود و دور شدن از آن را عنصر مخرب بر ياد گيري دانش آموزان عنوان كرد.
در هر حال زمان مي گذرد و با گذشت آن مدارس فرسوده و غير مفيد هر روز بيشتر از روز قبل جان مي دهند اما بهتر نيست مسولان براي برداشتن گام هاي كوتاه و استفاده ازاعتبارات در نظر گرفته شده با دقت عمل بيشتري وارد شوند تا مهر امسال كمتر مدرسه اي ازنداشتن وسابل پذيرايي از مهمانان خود حجالت زده شود.
نظر شما