هفت صبح نوشت: این ۱۳ زبان، زبان‌های امهری (در اتیوپی)، کورسی (در جزیره کورس در فرانسه)، فریزی (در دانمارک، آلمان و هلند)، قرقیزی (در قرقیزستان)، زبان مردم هاوایی، کردی (در ترکیه، ایران، عراق و سوریه)، لوکزامبورگی، سمون (زبان مردم جزیره ساموا در پلینزی)، گالیک (زبان بومی اسکاتلند)، شونا (در زیمبابوه)، سندی (در پاکستان)، پشتو (در افغانستان) و خوزا (در آفریقای جنوبی) هستند.
گوگل ادعا می‌کند تمامی ترجمه‌های این ۱۰۳ زبان در دسترس، ۹۹ درصد از جمعیت آنلاین را پوشش می‌دهد.
گروه ترجمه گوگل همچنین توضیح داده است چطور انتخاب‌های جدید را اضافه کرده است. برای اضافه کردن یک زبان، ابتدا باید آن زبان نوشته شود و همچنین مقدار قابل توجهی ترجمه آنلاین از آن در دسترس باشد. گوگل این متن‌ها را اسکن کرده و از ماشین استفاده می‌کند تا الگوی مورد نظر را پیدا کند.
با این وجود حتی بزرگترین ماشین‌های قدرتمند گوگل هم به حضور انسان نیاز دارند، بنابراین این سرویس یا اپلیکیشن ترجمه همچنین به اطلاعات داوطلبانی که کارشان ترجمه واژه‌ها و کنترل کردن ترجمه سایر افراد است، وابسته است.
حدود ۱۰ سال از زمانی که گوگل این سرویس را -البته با تعداد انگشت‌شماری قابلیت- راه‌اندازی کرد، می‌گذرد و از آن پس گوگل این را به طور قابل توجهی گسترش داده است.
نظر شما