به گزارش خبرنگار مهر، لالجین یکی از شهرهای استان همدان و مرکز تولید سفال در خاورمیانه است. ۸۰ درصد از جمعیت این شهر به پیشهٔ سفالگری، سرامیک‌کاری و شغل‌های وابسته همچون نقاشی روی سفالینه‌ها، بسته‌بندی و خرید و فروش محصولات سفالین مشغول‌اند.
لالجین از مراکز عمده ساخت سفال و سرامیک ایران و جهان به شمار می‌رود و ساخته هنرمندان آن علاوه‌بر شهرهای دور و نزدیک ایران به بسیاری از کشورهای دیگر صادر هم می‌شود. سفالینه‌های این شهر بسیار متنوع‌اند و انواع ظروف تزئینی و مصرفی را شامل می‌‌شوند؛ گرچه در سال‌های اخیر، گرایش به ساخت ظروف تزئینی بیشتر شده و خطر نابودی، بعضی از شاخه‌های سفالگری را تهدید می‌کند.
در حال حاضر ۷۰۰ کارگاه سنتی و مدرن سفال و سرامیک در لالجین فعال است و ۲۰۰ فروشگاه و نمایشگاه بزرگ و کوچک، دست ساخته‌های هنرمندان و صنعتگران را عرضه می‌کنند و لالجین از معدود مناطقی است که مردم آن به صورت سنتی و خانوادگی به یک حرفه و هنر اشتغال دارند و پیشه اصلی زنان و مردان این شهر از دیرباز سفالگری و سرامیک سازی بوده است؛ گرچه امروز در بسیاری از مراکز فروش این شهر، آنچه بیش از سفال لالجین به چشم می‌خورد ظرف و ظروف و محصولات چینی است. بی‌گمان اگر جلو واردات سفال گرفته نشود، رفته‌رفته سفال و سرامیک لالجین، رونق خود را و ۸۰ درصد مردم یک شهر، کار و پیشه خود را از دست می‌دهند.
اگر همزمان با نوروز به همدان رفتید، سری هم به لالجین بزنید و لذت نوشیدن آب در کوزه‌های سفالی را بچشید و به جای کاسه و بشقاب‌ها و مجسمه‌های چینی، طرف‌ها و سفالینه‌هایی را با خود به ارمغان آورید که روح ایرانی در آن دمیده شده است.
اما هنر سفالگری تنها به لالجین محدود نمی‌شود. گردشگرانی که به یزد می‌روند می‌توانند راهی میبد شوند و سفالینه‌های این شهر را به عنوان بخشی از فرهنگی و پیشینه فرهنگی میبد با خود به شهر و دیار خود ببرند.
روزگاری سفال میبد هم چون لالجین، رونق و اعتباری داشت اما امروز این سفالینه‌ها هم جای خود را به ظرف‌های کریستال و چینی و بلورین داده‌اند. در نتیجه لازم است مسئولان از سفال همدان و لالجین و هنرمندان آن و شرایط بهتری را برای صادرات سفال فراهم کنند از سوی دیگر هنرمندان هم باید از طرح‌های تکراری بپرهیزند و فضاهای تازه‌تری را تجربه کنند.
نظر شما