به گزارش خبرنگار مهر، طبقه همکف گالری شیرین این روزها ویدئو- چیدمان هیوا علیزاده هنرمند جوان را به نمایش گذاشته است. نمایشگاهی مختصر که می کوشد با نمایش یک ویدئو، یک عکس و دو چیدمان، یک کانسپت را به نمایش بگذارد: ما انسان ها امروزه در ارتباط هایمان غرق در خودخواهی هایمان هستیم و بیش از آنکه با دیگری به شکل واقعی در ارتباط باشیم در افکار خود پنهان هستیم.
ویدئو در این نمایشگاه به شکلی مینیمالیستی تصویری از یک صحنه بازی پینگ پنگ را نشان می دهد که بیشتر توپ هایی که بازیکنان به سمت هم پرتاب می کنند گویی به یک دیوار می خورد و به سمت پرتاب کننده باز می گردد و تنها از یک گوشه امکان بازی واقعی و رد و بدل شدن توپ وجود دارد که گاهی از آن گوشه به اتفاق توپی هم رد و بدل می شود.
در سوی دیگر گالری یک چیدمان از میز پینگ پنگ با طراحی متفاوتی قرار گرفته است. میان دو سوی زمین بازی دیواری از جنس آینه ساخته شده که وقتی بازیکنان در دو سوی میز قرار می گیرند تنها تصویری از خود را می بینند و توپ هایشان نیز به همین دیوار آینه ای می خورد. گویی با وجود دو نفره بودن این بازی، هر بازیکن تنها می تواند با خود بازی کند.
برای همین شاید اسم نمایشگاه پینگ و پنگ گذاشته شده. «و» میان دو کلمه «پینگ» و «پنگ» نشانه گسست در یک بازی دو نفره و کشیده شدن به ورطه فردگرایی است.
در سوی دیگر نمایشگاه نیز یک صندلی قرار دارد. صندلی با ابهتی که تنها افتاده و این تک افتادگی در عین اقتدار نشان از نبود هر نوع دیالوگ و ارتباطی است.
عکس نمایشگاه نیز که به جای سر یک فرد، راکت بازی پینگ پنگ را قرار داده است تکمیلی است بر نشانه های مفهومی که نمایشگاه بر پایه آن بنا نهاده شده و در ابتدای گزارش به آن اشاره شد.
هیوا علیزاده در حاشیه برپایی نمایشگاهش درباره ویدئو- چیدمان خود به خبرنگار مهر گفت: ما در فرهنگ روابطمان دیواری به وجود آورده ایم که این دیوار بازی رابطه را به حاشیه رانده است. جنس این دیوار را از آینه ساختم چون ما بیشتر خودمان را در روابطمان می بینیم و طرف مقابل را شاید اصلا نبینیم. این همان خودخواهی ماست. من الان با پدرم که حرف می زنم نمی دانم در درون او چه اتفاقی می افتد و او هم نمی داند. ما دیگر به سختی رو در روی هم می ایستیم و حرف می زنیم. همه صحبت ها را به فضای مجازی برده ایم. رفتیم در گوشی هایمان و راه هایی باریک برای ارتباط برقرار کردن درست کرده ایم.
وی ادامه داد: همه حرف من این است که این چیزی که امروز تجربه می کنیم اسمش ارتباط نیست. برای همین هیچ کس خوشحال نیست چون در حواشی در حال بده بستان هستیم.
این هنرمند جوان با اشاره به اینکه کار هر هنرمند نگاه کردن به اطرافش است، گفت: من خودم را در این چیدمان نشان دادم. نگاه کردم دیدم من اینطور هستم. دارم سعی می کنم خودم را تغییر دهم و اینقدر به دیوار توپ نزنم.
علیزاده کارش را محصول یک چیدمان چند وجهی دانست که همه اجزا در واقع تکمیل کننده هم هستند و درباره کم شدن میل هنرمندان به برگزاری نمایشگاه های چیدمان یا ویدئو نیز توضیح داد: من سعی کردم در این نمایشگاه سبکی را تجربه کنم به این معنا که در هنر ایران هر کس فکر می کند یک ایده را در ۲۰ مدل باید تکرار کند در حالیکه من خواستم یک مجموعه درست کنم. دوست داشتم مثل یک خانه باشد. با اینکه یخچال و مبل و ...در یک خانه ربطی به هم ندارند اما همه به هم مربوط هستند. در پاسخ به شما هم باید بگویم به نظرم آرتیست های ما رسالتشان را در هنر فراموش کرده اند و گالری های ما هم عموما درک درستی از هنر ندارند. الان انگار اینجا درک از هنر صرفا یک چیز زیباست اما هنر همه اش زیبایی نیست. ما یادمان رفته وظیفه هنر چیست و سیستم هم سواد کافی را ندارد.
هیوا علیزاده به تازگی به عنوان بهترین مجسمه ساز زیر ۳۵ سال انتخاب و اثرش نیز در بی نال مجسمه های شهری برگزیده شده است.
نظر شما