به گزارش خبرنگار مهر، عکاس نمایشگاه «تمنوس» بیش از هر چیز در جامعه به عنوان یک روان درمانگر شناخته می شود و به گفته خودش سوژه کارهایش را از دل روانکاوی های طولانی در جلسات با مراجعانش به دست آورده است.
سوژه تمام آثار علی بابایی زاده در این نمایشگاه، «انسان» با تکیه بیشتر بر حال و احوال دوران کودکی است. حال و هوای چیدمان بیشتر عکس ها سوررئالیستی است و برای همین مخاطب بیشتر می تواند در مقابل آثار خود را در فضای عکس ها جستجو کند.
هر چند قرار دادن استیتمنت در کنار هر کس باعث شده تا خوانش شخصی از این آثار سخت تر باشد ولی گویی هنرمند اصرار دارد عکس های خود را به مثابه یک مرجع ببیند و به تحلیل آن بپردازد. شاید از جایی به بعد به عنوان مخاطب نباید نگاهی به توضیحات نوشتاری عکاس در کنار هر عکس انداخت و به لذت بردن از خود اثر و درگیر شدن با حس شخصی بسنده کرد.
بابایی زاده درباره چگونگی خلق این آثار به خبرنگار مهر گفت: وقتی به ساحت روان انسان توجه می کنیم بیشتر نگاه ما معطوف به قسمت رفتار است اما رفتار ما نتیجه اتفاقاتی است که در کودکی ما رخ داده است تازه نه همان اصل اتفاق بلکه برداشتی که از آن اتفاق داشته ایم. ما به این بخش از خاطراتمان دسترسی نداریم و در ذهن ناخودآگاه ما مخفی شده است اما پاسخ ما به زندگی و روابط بسیار تحت تاثیر همین درک اولیه ما از زندگی است که در دوره کودکی ضبط کرده ایم.
وی ادامه داد: وقتی در مراجعه به روانکاو کودکی فرد مورد تحلیل قرار می گیرد بسیاری از تصاویر به سطح خودآگاه می آید و تحلیل آنها هیجان نامطلوب را از بین می برد و در رفتار کنونی ما تاثیر می گذارد. من از همین تحلیل رفتار در چیدمان آثارمان تاثیر گرفتم. این عکس ها بازسازی بسیاری از جلسات درمانی است که با مراجعانم داشتم. البته که آن جلسات و برآیندش با دریافت شخصی من و خودآگاه و ناخودآگاه خود من هم تلفیق شده است.
بابایی زاده معتقد است مخاطبی که برای دیدن تصاویر این نمایشگاه می آید بخشی از ذهن ناخودآگاهش تحریک خواهد شد و با حسی که متقابلا با عکس برقرار می کند یک برون ریزی خاطرات مشابه برایش رخ می دهد و در به یادآوردن بیانی از ناخودآگاه در سطح خودآگاه را تجربه خواهد کرد. وی در این باره توضیح داد: برای من مهم بود که عکس ها جنبه درمان گرایانه هم داشته باشد. هر چند این در صورتی ممکن است که تمام تمرکز مخاطب بر اثر باشد مثلا در روز افتتاحیه به خاطر شلوغی و ازدحام این اتفاق عملی نبود. ضمن اینکه منظورم این نیست که این رویارویی با اثر هنری شبیه جلسات روانکاوی است چون اینجا اندک برون ریزی رخ می دهد و همانطور که گفتم در این بازسازی ها ناخودآگاه من هم تاثیرگذار بوده است.
از او درباره استیتمنت هایی که برای هر کدام از تصاویر نگاشته می پرسم و اینکه این نوشته ها یک جور مداخله در ارتباط گرفتن مخاطب با اثر است و جنس مداخله از نوع همان بخش روانکاوی است که پیشه این هنرمند است. او در این باره گفت: در نمایشگاه قبلی که برگزار کردم درباره تک تک عکس ها باید توضیح می دادم. در واقع خواستم با این توضیحات کمی خیال خود را راحت کنم ولی شما درست می گویید این نوشته ها از نظر کارکردی فضای ذهن مخاطب را باریک می کند و اثر را تبدیل به نقطه نظر صرف من می کند در حالیکه اثر هنری باید آینه ای باشد که ما تصورات ذهنی خود را هم در آن ببینیم.
بابایی زاده درباره این موضوع که اساسا هنر مدرن که داعیه دار پرداختن به سرگشتگی انسان و بحث هایی چون هویت است از آغاز جنبش روانشناسی مدرن به وجود آمده است، بیان کرد: به نظر شخص من تنها برون داد انسان که ارزش دارد، هنر است. هنر انسان را در تعادل نگه می دارد و این همان کاری است که روانکاوی قصد انجام آن را دارد. فروید که پدر علم روانشناسی است داوینچی را تحلیل می کرد. وقتی سالوادور دالی از او پرتره می کشید او را تحلیل می کرد. همه در این زمانه درصدد این هستند که اضطراب وجودی انسان را به نوعی ترجمه کنند. حالا هنرمند با خلق اثر هنری، روانکاو با تحلیل و....
نمایشگاه عکس های علی بابایی زاده با عنوان «تمنوس» تا ۲۴ تیر ماه به نشانی فرمانیه شرقی، خیابان سلمان پور ظهیر، شماره ۲۶، واحد ۳ برپاست.
نظر شما