باید روح اندیشه مطهری را بشناسیم

به گزارش خبرنگار مهر، همایش حکمت مطهر صبح امروز با حضور مسئولان لشگری و کشوری در دانشکده صدا و سیما آغاز شد.

عماد افروغ به عنوان یکی از سخنرانان این جلسه گفت: به عقیده من برخلاف خیلی از برداشت ها، شهید مطهری متفکر دوران تأسیس و شکل گیری نظام و دوره مربوط به بعد از انقلاب است. این در حالی است که بیشتر به ایشان و شخصیتشان در زمان انقلاب توجه می شود و من بسیار متأسفم که به جایگاه ایشان توجهی نمی شود.

وی افزود: آینده انقلاب اسلامی سند است و باید درباره آن بحث و گفتگو شود. من نمی دانم که آیا فلسفه ما ضد عمل شده یا ما برداشت های غلط از قرآن داشته ایم. چرا رهبر معظم انقلاب هر سال در شعارهایشان موضوع اقدام و عمل را می آورند ولی به آن توجهی نمی شود و ما عمل نمی بینیم. درد امروز ما، درد وحدت است. در اسنادی هم که دائماً منتشر می شود، عملی نمی بینیم. دانشگاه، فلسفه و دین باید خادم باشد. این در حالی است که امروز انسان خادم شده و همه اینها مخدوم آن شده اند. به بیان دیگر امروزه در ایران جای خادم و مخدوم عوض شده است.

این نویسنده و پژوهشگر ادامه داد: در خمیرمایه سندی که عمل نیست عملیاتی شدن محال است. در چنین شرایطی ما دانشگاهی درست می کنیم که ربطی به جامعه و نیازهای ما ندارد. شهید مطهری یک دیالکتیسین است و نگاه منظومه ای دارد. آیا مطهری یک فیلسوف نظری بود و از یک قالب استفاده می کرد؟ خیر. او برای خودش یک قالب تعریف نکرده و وارد همه حوزه ها شده و برای همین هم کتابی مثل داستان راستان را می نویسد. ما امروزه نگرش منظومه ای را قربانی تقسیم بندی کردن می کنیم. به خاطر همین هم به نظر من ما باید بیش از هر چیزی روح اندیشه شهید مطهری را بشناسیم.

افروغ با اشاره به اینکه وقتی حکومت اسلامی برپا می شود باید پای احکام وسط بیاید اظهار داشت: سوالی که مطرح می شود این است که در یک جامعه اسلامی کجا باید متولی اداره فقهی باشد. آیا جامعه ما فقهی اداره شده است؟ به نظر من بهترین مکان برای اداره فقهی هم مجلس خبرگان است. اداره فقهی یک جامعه از عهده یک شخص خارج است و باید یک زیرساخت برایش سهم شود. امیدوارم این صحبت های من را به موضوع ولایت فقیه و انتخاب رهبری تعبیر نکنید چرا که بحث من ربطی به آنها ندارد.

وی در پایان خاطرنشان کرد: استاد مطهری بر نقش نظارت روحانیون تأکید بسیاری داشتند و معتقد بودند که روحانیون باید بیشتر به نقش معلمی و نظارت بپردازند و وارد تصدی گری نشوند. این در حالی است که ما امروزه بیشتر از روحانیون تصدی گری می بینیم نه نظارت بر نظریه پردازی.