خبرگزاری مهر، گروه سیاست-احسان تقدسی: یک کارشناس رسانه در یادداشتی به بررسی و تحلیل مناظره دوم انتخابات ریاست جمهوری پرداخته است.
متن این یادداشت به شرح زیر است؛
«هرچه از مناظره ها و ایام تبلیغات انتخاباتی می‌گذرد دستان تقریبا خالی رئیس جمهور در دفاع از عملکرد خود به میزان بیشتری خودنمایی می‌کند.
روحانی دقیقا از همان جایی ضربه می خورد که چهار سال پیش از آنجا به ریاست جمهوری رسیده بود. وعده های بی‌حساب، گره زدن آب و نان مردم به پرونده هسته ای و عدم موفقیت جدی در حل پرونده های اشتغال، ازدواج، مسکن و ... سبب شده تا وی و معاونش یعنی اسحاق جهانگیری نتوانند دفاع مناسبی از عملکرد خود داشته باشند.
روحانی در مناظره دیروز گاه از گذشته انتقاد کرد، گاه از وضعیت فعلی دفاع کرد و گاه به آینده نوید داد.
۱.درباره گذشته مردم از فردی که خود چهار سال سکاندار بالاترین مقام اجرایی کشور یعنی رئیس جمهور بوده نمی‌پذیرند که همچنان دولت قبل را مقصر همه مشکلات خلقت جا بزند.
احمدی نژاد دوران چندان موفقی در دولت دومش نداشت و با هیجان‌طلبی ها برای کشور ایجاد هزینه کرد. اما تا کی می‌شود ناکامی های دولت در عرصه‌هایی را که اشاره شد، به دوران وی حواله کرد؟
۲. روحانی مدافع «وضع موجود» است. او و اسحاق جهانگیری تنها کسانی هستند که نمی توانند مدعی «تغییر» باشند.
آنچه او از بهبود زندگی مردم تصویر می کند نسبت چندانی با آنچه مردم در سفره های خود می بینند ندارد. نرخ بالای بیکاری (آمار رسمی بین ۱۲ تا ۱۵ درصد) و نزدیک به ۴۰ درصد در برخی رشته های فنی، نرخ پایین ازدواج و افزایش طلاق با مشکلات اقتصادی، رکود کشنده در بازار مسکن و سلب امکان خرید برای طبقه متوسط، رواج اشرافیگری تا آنجا که فرزند قاچاقچی یکی از وزرا توسط آقای جهانگیری مظلوم و فرد دیگری با حقوق ۵۰ میلیونی ذخیره نظام جا زده می‌شود و نمونه‌هایی از این قبیل، مهمترین شاخصه های وضع موجود است.
کدام یک از مخاطبین این یادداشت به تنهایی می توانند لیست بلندتری از آنچه گفته شد را در ذهن تصور کنند؟ روحانی در عوض در مناظره ها کوشیده وعده ایجاد اشتغال و افزایش یارانه ها را که توسط محمدباقر قالیباف داده می شود، «نشدنی» و «غیرعملی» جلوه دهد که از نگاه افکار عمومی بیشتر دلیل دیگری بر ناتوانی دولت مسن روحانی است تا هر چیز دیگری.
۳. روحانی و جهانگیری در مناظره دوم تلاش کردند تا آینده روشنی را برای مردم تصویر کنند. هشدار به آینده تاریک در صورت رای آوردن کاندیداهای دیگر اتفاق نامطلوبی بود که روحانی و جهانگیری مایوسانه مردم را از آن می ترساندند.
روحانی چهار سال پیش با صدها وعده که مهمترین آن تغییر در حوزه معیشت از طریق مصالحه هسته ای بود بر سر کار آمد و اکنون بعد از چهار سال تازه از آماده حرکت بودن اتومبیل دولت سخن می گوید. این سوال مطرح است که چگونه می شود به فردی اعتماد کرد که وعده هایش نسیه است؟
مردم هم اکنون در دو راهی انتخاب میان گفتمان «می‌شود و می‌توانیم» و «نمی‌شود و نمی‌توانیم» قرار گرفته اند. در یک سوی دوقطبی ایجاد شده در انتخاب نامزدی است که وعده اشتغال، کارانه به بیکاران و افزایش یارانه قشر مستضعف و ۹۶ درصدی های کشور می دهد و در سمت و سوی دیگر، نماینده گفتمانی است که شعارش حفظ وضع موجود و آینده ای نسیه است.»
نظر شما