خبرگزاری مهر، گروه بین الملل-پیمان یزدانی: کشتار وحشیانه و قتل‌عام زنان، کودکان، جوانان و سالمندان مسلمان روهینگیا، نمایانگر تصاویر وحشیانه‌ای از تروریسم و لکه ننگی بر پیشانی انسانیت و مدعیان دروغین حقوق بشر در جامعه امروز است.
دولتهای امپریالیستی ازجمله آمریکا و انگلیس که با اندک خشونت از سوی مسلمانان افراطی، صدایشان گوش عالم را کر می‌کند، در برابر ذبح کودکان، کشتار مردمان و آوارگی هزاران انسان، سکوت مرگ گرفته‌اند و همچنان به بیان کلمات بی‌خاصیت و اتخاذ مواضع دوپهلو مشغول هستند.
سوالی مهمی که اکنون مطرح می شود این است که چرا دولتهای امپریالیستی و جامعه بین الملل در برابر جنایات دولت میانمار علیه مسلمانان روهینگیا سکوت کرده اند؟
جهت پاسخ به سوال فوق خبرنگار مهر گفتگویی با «اکتاوینو علیمودین» سفیر اندونزی در ایران انجام داده که در ادامه می آید.
*«جوکو ویدو» رئیس جمهوری اندونزی اخیرا اعلام کرده که وی اقداماتی جدی جهت کمک به حل بحران انسانی مسلمانان میانمار انجام خواهد داد. این اقدامات عملی که ویدو در خصوص آنها صحبت کرده چه مواردی هستند؟
جوکو ویدو رئیس جمهوری اندونزی یادآور شده که ما تنها نیازمند صدور بیانیه ها و محکوم کردن (اقدامات دولت میانمار) نیستیم، بلکه به انجام اقدامات روشن در خصوص بحران روهینگیا نیاز داریم.
در جریان سفر «رنتو مارسودی» وزیر خارجه اندونزی به میانمار، گفتگوهایی با «آنگ سان سوچی» رهبر این کشور در خصوص به اجرا در آوردن اقداماتی بسیار جدی در زمینه ساخت بیمارستان در ایالت راخین در زمینی به مساحت حدودا ۸ هزار متر مربع با ۱۰۰۰ متر زیربنا صحبت شد.
اکنون ما در فاز دوم این اقدام قرار داریم و آن ساخت اتاق های ویژه پزشکان و پرستاران است که در ماه اکتبر تکمیل خواهد شد. نکته مثبتی که در خصوص این بیمارستان اندونزی در راخین جود دارد، تامین نیازهای نه تنها مسلمانان راخین بلکه تمامی اهالی این ایالت است.
این ابتکار عملی بسیار خوب و نقطه شروعی خوب برای هر دو دسته مسلمانان و غیرمسلمانان راخین است که در کنار هم و در قالب پروژه ای مشترک برای ساختن این بیمارستان تلاش می کنند. این تنها پروژه ای برای یک اقلیت نژادی نیست بلکه برای همگان است.
جدا از بحث بیمارستان، ما همچنین برای اعزام کمک های بشردوستانه به راخین شامل کانتینرهای حاوی لوازم پزشکی و غذا در جهت انجام کمکهای بشردوستانه آماده هستیم. ما همچنین اقدام به ارسال کمکهای بشردوستانه به بنگلادش و تامین غذای افراد محلی ساکن در منطقه ای در بنگلادش کرده ایم که میزبان دهها هزار پناهنده روهینگیایی هستند. «مرسودی»، وزیر خارجه (اندونزی) همچنین پس از سفر به میانمار گفتگوهایی با مقام های رسمی بنگلادش در خصوص مسلمانان روهینگیا داشته است.
*واکنش دولت میانمار به مواضع اندونزی در برابر کشتار جمعی مسلمانان روهینگیا و اقدامات اتخاذ شده توسط این کشور در کمک به حل این وضعیت دشوار چه بوده است؟
موضع اندونزی در خصوص این مساله بسیار واضح بوده است. در جریان دیدار «مرسودی»، وزیر خارجه اندونزی با «سوچی»، مشاور وزیر خارجه میانمار، خانم مرسودی بسته پیشنهادی خود برای حل فاجعه انسانی میانمار را به وی ارائه کرد که شامل ۴ بخش می شود: ۱) بازگرداندن صلح و امنیت به عنوان ابزارهای ثبات سازی منطقه ۲)حداکثر بازدارندگی و عدم توسل به خشونت در جهت توقف هرگونه اقدامات ناشی از زور و اجبار و اعمال جنایتکارانه (در راخین)، ۳) حفاظت از تمامی اشخاص در ایالت راخین بدون در نظر گرفتن نژاد و مذهب آنها ۴) دسترسی فوری به کمکهای انسانی.
این بسته پیشنهادی همچنین شامل عنصر دیگری نیز میشود که بسیار فنی تر بوده و آن اجرای موارد اشاره شده در گزارش نهایی کمیسیون مستشاری در امور راخین است که توسط رئیس این کمیسیون یعنی «کوفی عنان» مطرح شده است. در گزارش نهایی این کمیسیون، ما می توانیم به فکر اتخاذ اقدامات عملیاتی و مسائل فنی در خصوص شهروندی و (حق) جنبش آزاد و مسائلی از این قبیل باشیم.
دولت میانمار این مواضع را دریافت خواهد کرد و واکنش آن (به مسائل راخین) در جهت پیشنهادات ما خواهد بود. پس از مکالمه آنگ سان سوچی با رئیس جمهوری ترکیه و اعلام حمایت وی (سوچی) از حقوق مسلمانان روهینگیا، وی اقداماتی عملیاتی را اتخاذ خواهد کرد که برای همه ما قابل قبول باشد.
واکنش میانمار در راستای تمایلات جامعه بین المللی باشد. بنابراین به محض فراهم شدن امکان دسترسی به کمکهای انسانی، کشورهایی مانند اندونزی و ایران می توانند نه تنها در سطح بین دولتی بلکه در رده جوامع مدنی یکدیگر در جهت رساندن کمکهای خود به مسلمانان میانمار اقدام کنند. مردم به زودی نگاهی روشن نسبت به آنچه در حال رخ دادن است خواهند پیدا کرد و دولت میانمار با جامعه جهانی همکاری خواهند کرد و ما می توانیم پیشرفت این موضوع را شاهد باشیم.
*محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران در مکالمه ای تلفنی با همتای اندونزیایی خود در خصوص وضعیت مسلمانان روهینگیا صحبت کرد. ایران و اندونزی در چه زمینه هایی می توانند با یکدیگر در راستای کمک به حل بحران روهینگیا همکاری داشته باشند؟
ایران و اندونزی بسیار به هم نزدیک هستند. ما همواره از طریق مکالمات تلفنی برقرار شده توسط سفارت های خود با یکدیگر به تبادل نظر می پردازیم. مرسودی، وزیر خارجه اندونزی که پند روز پیش در میانمار به سر می برد این مکالمه را در سفارت اندونزی در میانمار انجام داد.
دو طرف در خصوص وضعیت مسلمانان در ایالت راخین با یکدیگر گفتگو کردند و مطمئن هستم که آقای ظریف در خصوص این مسائل هم با دولت اندونزی و هم چند دولت دیگر گفتگو کرده است. اندونزی کاملا برای مذاکره در زمینه این مسائل و برگزاری نشست با دولت های عضو «آ سه آن» آمادگی کامل دارد تا در خصوص کمکهای انسانی و نوع کمک هایی که می توانیم (به مسلمانان راخین) ارائه دهیم و چگونگی انجام این کمک ها با یکدیگر به بحث و گفتگو بنشینیم.
اول و از همه مهمتر اینکه ما نیازمند جمع شدن به دور یکدیگر در کمیته بین المللی صلیب سرخ، سازمان بین المللی مهاجرت و همینطور کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل هستیم تا در خصوص مسائل مرتبط (با مسلمانان میانمار) میان تمامی اعضا رایزنی های لازم را انجام دهیم.
در خصوص همکاری های دوجانبه میان ایران و اندونزی، ما کاملا برای پذیرش هرگونه پیشنهادی آمادگی داریم. این بستگی به برنامه جمهوری اسلامی ایران دارد که چه کاری باید (به صورت مشترک) برای کمک به حل این بحران انجام دهیم. اما اکنون زمانی که در خصوص نیازهای مسلمانان برمه در راخین صحبت می کنیم، در حال تفکر بر روی ظرفیت های ساختمان سازی، آموزش، اقتصاد، توانمندسازی و دیگر موضوعاتی هستیم.
*میانمار اقدام به مین گذاری در مرز با بنگلادش کرده تا از بازگشت آن دسته از مسلمانان میانماری که از خشونت خونین اعمال شده علیه آنها گریخته اند جلوگیری کند. آیا این کار به معنای نقض حقوق بین المللی نیست؟
هرگاه ما در خصوص پیوستگی سرزمینی یا صلح و امنیت صحبت می کنیم و اقدام به اجرای قوانین خود در مرزهای خود می کنیم، هر کشوری حقوق خود را خواهد داشت. مهمترین مساله این است که کشورها در خصوص آن دسته از اقداماتی که می خواهند در مرزهای خود انجام دهند، از جمله کشیدن دیوار بر سر مرزها، نیاز به گفتگو با همسایگان خود دارند.
در این خصوص، بخشی از گزارش نهایی کمیسیون مستشاری ایالت راخین دربرگیرنده برخی اقدامات در خصوص جا به جایی مسلمانان راخین و گذشتن آنها از مرزها (میانمار) است. من نمی توانم بگویم که آیا اقدام میانمار ناقض مقررات بین المللی است یا خیر. اما آنچه حقوق بین الملل در منشور سازمان ملل و یا کنوانسیون وین و یا حقوق معاهدات (۱۹۶۹) به آن اذعان دارد این است که هر کشور باید مرزهای خود را ایمن نگه دارد و خطوط مرزی آن باید واضح و مشخص باشد.
اقداماتی که کشورها برای حفظ امنیت مرزهای خود انجام می دهند بستگی به هماهنگی آنها با دولت های همسایه دارد. از لحاظ جامعه بین المللی، ما اولویت را به توافق های انجام شده میان دو کشور همسایه می دهیم. سخن آخر در خصوص اینکه چنین اقداماتی از دید آنها قابل پذیرش خواهند بود یا خیر را کشورهای همسایه خواهند زد.
*اما کار گذاشتن مین های زمینی کاملا متفاوت از ساخت دیوارهایی است که جهت تامین امنیت مرزی کم و بیش مورد توافق همگان است. مین ها در حقیقت زندگی افراد را به خطر می اندازند. آیا جامعه بین المللی چنین اقدامی را خواهد پذیرفت؟
اول اینکه ما باید این نکته را روشن کنیم که چه کسی نماینده جامعه بین المللی است. در حال حاضر ما در خصوص کمیسیون مستشاری در امور راخین صحبت می کنیم که از سوی دولت میانمار منصوب به کار شده و «کوفی عنان» که ریاست آن را بر عهده دارد، چهره ای شناخته شدن از سوی جامعه بین المللی است.
امسال ما نیاز داریم تا بر روی اجرای گزارش نهایی مذکور کار کنیم تا بتوانیم به سمت اقدامات رو به جلوی دیگر حرکت کنیم. بهترین کارهایی که می توانیم انجام دهیم مستندسازی در خصوص ثبت مشخصات آن دسته از پناهجویانی است که در بنگلادش به سر می برند. دولت میانمار همچنین نیازمند همکاری با بنگلادش در خصوص این مساله است.
*آیا شما در خصوص آینده مسلمانان روهینگیا و خروجی اقدامات اندونزی و دیگر کشورها برای کمک به آنها خوشبین هستید؟
این موضوع هنوز یک فرآیند در حال جریان است اما با توجه به این واقعیت که دولت های اندونزی و میانمار از سطح خوبی از روابط برخوردار هستند آینده این همکاری مثبت به نظر می رسد. من فکر می کنم قدم بعدی در خصوص این مساله بردن آن به مجامع بزرگتر مانند «آ سه آن» و سازمان ملل است تا مسیری واضح به سمت پیشرفت را پیش پای حل این مساله قرار داده و ما آخر این مسیر را روشن ارزیابی می کنیم.
نظر شما