به گزارش خبرگزاری مهر، سومین دوره آیین گرامیداشت سالروز تولد استاد محمد رضا لطفی شامگاه جمعه ۱۵ دی ماه با حضور تعدادی از چهره های نام آشنای موسیقی ایران شامگاه جمعه ۱۵ دی در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
سید عباس سجادی مدیر عامل بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران، در ابتدای این مراسم اظهار کرد: رمز لطفی شدن احترام به اساتید بزرگ است. خدمتی که لطفی به هنر موسیقی این سرزمین کرده است کمتر از خدمت استاد صبا نبوده است. به هر ترتیب تواضع و خشوع لطفی مثال زدنی است. رمز موفقیت او نیز همین تواضع، احترام به بزرگ تر و ادب بوده است. امیدوارم این ویژگی هر چه بیشتر در جامعه موسیقی پررنگ تر شود چرا که ادب گمشده هنر امروز ایران است.
لطفی هیچ گاه از هنرجویانش شهریه دریافت نکرد
حمید متبسم موسیقیدان، آهنگساز و از شاگردان محمد رضا لطفی نیز پس از تک نوازی تار مازیار شاهی توضیح داد: من در سال‌های آغازین دهه ۶۰ افتخار شاگردی استاد لطفی را داشتم. او عاشق تدریس بود. درکی که از اهمیت ردیف پیدا کردم تحت تاثیر درس های این ردیف دان بزرگ روی من بوده است. لطفی هیچ گاه از هنرجویانش شهریه دریافت نکرد و فقط خرسند بود که آنها درس‌ها را خوب و پرشور به او ارائه دهند.
وی افزود: بسیاری از هنرمندان که اصل موسیقی ایرانی را می‌شناختند طی سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۰ خانه نشین شده بودند چرا که مردم آن قدر از موسیقی ایرانی دور شده بودند که وقتی محمدرضا لطفی با گروه شیدا پیش درآمد رکن الدین و رنگ درویش و تصنیف عارف را که مربوط به سده گذشته بود ارائه می کرد جوانان آن روزها فکر می کردند که در موسیقی انقلاب شده، زیرا با این موسیقی آشنایی نداشته و این آثار را مدرن می‌پنداشتند.
این آهنگساز با ذکر این نکته که امروز جامعه موسیقی نیازمند یک انقلاب است، توضیح داد: آثاری که محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، و پیشتر فرامرز پایور برایش جان گذاشته و آن ها را خلق کردند باید دوباره در سطح جامعه مطرح شده و با حمایت شما رشد کند.
خاطره ای از انگشتان پینه بسته و هدیه آقای لطفی
هادی منتظری آهنگساز و از اعضای گروه شیدا هم در سخنانی گفت: ممدرضا لطفی عاشق تدریس بود. او در تمام مراحل تدریس پول نگرفت وچنان جدیتی در تربیت و آموزش شاگردان داشت که او را تبدیل به هنرمندی منحصر به فرد می کرد.
وی افزود: به یاد دارم زمانی در دانشکده موسیقی وقتی شاگرد لطفی شدم او بسیار سخت گیر بود به طوری که سه ترم دستگاه شور را نواختم تا او بالاخره به من نمره قبولی داد و در ادامه زمانی که دیگر انگشتانم پینه بسته بود او مرا به همکاری با گروه شیدا دعوت کرد. روزی بعد از چند جلسه تمرین کمانچه ای برایم آورد و به من هدیه داد و گفت: «به پاس زحماتی که در این مدت کشیدی این کمانچه را به تو می دهم.»
موسیقی دستگاهی ما اصلا جایگاه خوبی ندارد
جمال سماواتی نوازنده و پژوهشگر موسیقی نیز در تجلیل از مقام هنری زنده یاد محمدرضا لطفی توضیح داد: لطفی امانت دار گنجینه‌ای کهن بود که از پیشینیان به او رسیده بود و او همچون امانتداری امین، به شایستگی این امانت را به نسل بعدی سپرد. البته قرار بود بنایی که او نهاده بود امروز به جایگاهی شایسته برسد اما متاسفانه امروزه موسیقی دستگاهی ما اصلا از جایگاه خوبی برخوردار نیست و زبان موسیقی کهن ایرانی در حال فراموشی است.
پس از سخنان جمال سماواتی نوازنده و پژوهشگر موسیقی، بهاره فیاضی و گوهر ناز مسایلی از شاگردان محمد رضا لطفی به اجرای قطعاتی به صورت بداهه پرداختند.
پایان بخش این مراسم بداهه نوازی هادی منتظری بود که به درخواست حاضران در سالن انجام شد و مورد استقبال نیز قرار گرفت.
سومین دوره آیین گرامی داشت سالروز تولد استاد محمدرضا لطفی همچون دو دوره قبل توسط بنیاد آفرینش های هنری نیاوران و با مشارکت مکتب خانه میرزا عبدالله برگزار شد.
نظر شما