مجله مهر: شاید این حرف خیلی بی‌راه نباشد که در بسیاری از موارد رسانه‌های ما منتظر رخ دادن اتفاقی هستند تا بتوانند ایراد خودشان را بگیرند. اوضاع که بغرنج شود، ولع جنجال راه انداختن است که گریبان رسانه‌ها را می‌گیرد و به جای مدیریت و درست کردن شرایط، در نهایت باعث بزرگتر شدن اتفاق می‌شوند و گاهی حتی شرایط را به جایی می‌رسانند که دیگر از کنترل خارج می‌شود.
امشب «اسکار» در سالن دالبی تیاتر هالیوود در ایالت کالیفرنیا برگزار می‌شود، اتفاقی که یکی از بزرگترین برنامه‌های سینمایی است و توجه آدم‌های زیادی را در سراسر جهان به خود جلب می‌کند، این برنامه تا جایی اهمیت دارد که کوچکترین برنامه‌ریزی‌ها برای آن از ماه‌ها قبل و با جزییات بسیار انجام می‌شود. آنقدر دقیق که مجری آن دست کم چهار ماه قبل معرفی می‌شود تا مجری فرصت برنامه‌ریزی برای برگزاری امشب اسکار و انتخاب دوباره جیمی کیمل به عنوان مجری و دو بازیگری که نام بهترین فیلم را خوانده بودند، اجرای متفاوت را داشته باشد، مهمانان این مراسم از مدت‌ها قبل دعوتنامه خودشان را می‌گیرند تا بتوانند به بهترین شکل ممکن حاضر شوند. البته این برنامه‌ها ساده‌ترین چیزی است که از برگزاری یک رویداد مهم هنری در نظرمان می‌گذرد، در حقیقت جشنی مانند اسکار هماهنگی‌های بسیاری را نیاز دارد که شاید خیلی از ما آن‌ها را ندانیم اما در نهایت باعث می‌شود مراسمی باشگوه برگزار شود. اما در اسکار هم با وجود همه این هماهنگی‌ها ممکن است اتفاق‌های پیش‌بینی نشده‌ای رخ دهد، درست مثل اسکار سال ۲۰۱۷!
در اسکار ۲۰۱۷ چه گذشت؟
حتی اگر خیلی اهل سینما نباشید هم در جریان جایزه‌های مراسم اسکار قرار می‌گیرد و شنیده‌اید که سال گذشته حاشیه بزرگی گریبان این رویداد بزرگ و معتبر سینمایی را گرفت، یک اشتباه!
نام بهترین فیلم اسکار و مهم‌ترین جایزه اشتباه بود! ماجرا از این قرار بود که پاکت اشتباهی را به «وارن بیتی» و «فی داناوی» بازیگران فیلم معروف «بانی و کلاید» که به مناسبت پنجاهمین سالگرد ساخت این فیلم قرار بود جایزه بهترین فیلم را اعطا کنند، داده بودند. آن دو نام فیلم را خواندند، عوامل روی صحنه حاضر شدند و منتظر دریافت جایزه بودند، اما در همین لحظه اعلام کردند که یک اشتباه رخ داده! اشتباهی که میلیون‌ها نفر (بیش از ۱۰۰ کشور جهان مراسم اسکار را به صورت زنده پخش می‌کنند) در سراسر دنیا آن را زنده تماشا می‌کردند، اشتباهی که فقط یک نام بود اما تبعات خیلی زیادی داشت، پاکت بهترین فیلم اشتباه شده بود و عوامل فیلم دیگری روی استیج بودند! نام فیلم جدید خوانده شد و از دست اندرکاران آن خواستند که روی سن بروند، در این میان دست اندرکاران فیلم قبلی هنوز روی استیج بودند که عوامل فیلم جدید آمدند.
با در نظر گرفتن بیننده‌های میلیونی اسکار از سراسر دنیا دارد، به نظر می‌رسید این اتفاق مخصوصا در امریکا بدل به افتضاح رسانه‌ای می‌شود و احتمالا جیمی کیمل که اجرای برنامه را بر عهده داشت و اتفاقا تا آن لحظه هم خیلی خوب از پس آن برآمده بود، مورد سوال قرار بگیرد که حواسش کجا بوده و چطور چنین اشتباه بزرگی را مرتکب شده است! تا اینجای کار هم جیمی کیمل و هم دو بازیگری که برای اعلام نام بهترین فیلم حاضر شدند، مورد سوال قرار گرفتند.
رسانه‌های خارجی چه کردند؟
همان شب جیمی کیمل در توئیت خودش از همه بابت خرابکاری که کرده بود، عذرخواهی کرد. زیر همان توئیت موافقان و مخالفان زیادی پیغام گذاشتند، اما باز هم این فضای غیر رسمی رسانه بود. در این میان رسانه‌های رسمی برخورد متفاوتی با اتفاق داشتند؛ نه کسی روی سِن قهر کرد و نه کسی ناراحت شد، حتی تهیه‌کننده «لالالند» که با همه تیمش بالا آمده بود و حالا باید دست خالی به پایین می‌رفت، خودش پشت میکروفون رفت و از عوامل فیلم «مون‌لایت» دعوت کرد که روی صحنه بروند و خودشان آن‌ها را تشویق کردند. رفتار اولیه سینماگرها که می‌توانست با شوک اولیه همراه باشد و حتی عصبانی برخورد کنند، باعث کنترل اولیه ماجرا شد. با حضور جیمی کیمل و نشان دادن پاکت‌های اسامی، مجسمه‌های اسکار را به تیم جدید دادند و مراسم تمام شد. اما رسانه‌های رسمی به سادگی از کنار موضوع نگذشتند و به این موضوع پرداختند و درباره اینکه چطور چنین اتفاقی در مراسمی به این مهمی رخ داد، مطالب مختلفی نوشتند، اما در میان آن‌ها یادداشت و گزارشی دیده نمی‌شد که به شکل مشخص آکادمی را مقصر بداند و به باد نقد بگیرد یا حتی مجری را در این اشتباه دخیل بداند. در این شرایط رفتار بیشتر آن‌ها به شکلی بود که رسانه‌ها فضا را آرام کردند و شاید هیچ‌کدام به اندازه خود کیمل که در برنامه خودش به نام «late night show» صحبت کرد، کسی با ماجرا شوخی نکرد.
تهدیدهایی که فرصت می‌شود
امسال و برای دوره جدید اسکار، آکادمی دست به یک سنت شکنی بزرگ زده است. در حالیکه سابقه نداشته یک نفر دو سال پشت سر هم مجری اسکار شود، اما امسال باز هم جیمی کیمل این اجرا را بر عهده گرفته است! و نکته جالب ماجرا این است که آن‌ها حتی تبلیغات مراسم اسکار را با محوریت اشتباهی که سال قبل افتاد، پیش بردند. از طرفی امسال هم مانند سال قبل «وارن بیتی» و «فی داناوی» قرار است نام بهترین فیلم را اعلام کنند. این یعنی اینکه شما اشتباهی را قبول کنید و سال بعد با استفاده از همان و البته سکوت نکردن در مقابل آن، بخواهید اتفاق بهتر و بامزه‌تری را رقم بزنید. اعتماد دوباره به مجری که این احتمال برایش وجود داشت سال گذشته به واسطه همان اشتباه از گردونه اجرا خارج شود، یعنی اینکه به قابلیت‌های او باور وجود دارد.
در چنین مواردی ما چه می‌کنیم؟
با در نظر گرفتن این صحبت‌ها، یک لحظه با هم تصور کنیم که چنین اتفاقی در جشنواره‌ای مانند فجر رخ دهد. جشنواره‌ای که همه ما می‌دانیم در خیلی بخش‌ها دقیقه نودی است و برنامه‌ریزی‌هایش در روزهای آخر انجام می‌شود. شاید بگویید همیشه جریان‌هایی رخ داده و در برخی موراد بی‌اعتمادی‌هایی شکل گرفته باشد، با این حال اگر چنین اتفاقی در جشنواره خودمان رخ دهد، آن مجری احتمالا از روز بعد دیگر در هیچ محفلی جای ندارد. رسانه‌ها در بسیاری موارد به نیت براندازی او را نقد می‌کنند و حتی برنامه‌سازها هم با این نگاه که مجری خرابکار است، دیگر از او استفاده نمی‌کنند تا کم‌کم حذف شود. از طرف دیگر فکر می‌کنید عواملی که روی صحنه می‌روند، دقیقا چه رفتاری خواهند داشت؟ قهر می‌کنند یا حرف‌های تندی می‌زنند؟ حتی ممکن است تا مدت‌ها مصاحبه‌های تندی کنند که مسئولان برگزاری برنامه به قصد توهین به آن‌ها این اشتباه را سازماندهی کرده‌اند!
آن‌چه هست و آن‌چه باید باشد!
نقد سازنده از سوی رسانه‌ها قطعا در بهتر شدن کار برنامه‌ها و افراد موثر است، اما وقتی نقد به ایراد و بهانه‌گیری روزانه بدل شود، اثرگذاری خود را نیز از دست می‌دهد. شاید لازم باشد به برگزار کننده‌ها و افراد فرصت داد که برنامه‌های خودشان را پیاده کنند، در برخی مواد می‌بینیم که رسانه‌ها نقدهای خودشان را پیش از شروع شدن یک کار آغاز می‌کنند؛ نقدهایی که معمولا هم راه به جایی نمی‌برد!
نظر شما