به گزارش خبرنگار مهر، اگرچه در ظاهر امر خبری از تلاطم و آشفتگی های پایان دوره ریاست طالبی در فدراسیون اسکی دیده نمی شود اما می توان گفت این رشته در پرکارترین روزهای خود در فصل گذشته در یک خواب زمستانی عمیق فرو رفت، خوابی که نه آرامش کسی را بر هم می زند و نه کسی به فکر بیدار کردن خواب زده ها از این خاموشی مطلق است.
مروری بر فصل اسکی ۹۶-۹۷ که بدون شک می توانست سال رویایی اسکی ایران باشد نشان می دهد صرف نظر از بحث استعدادیابی و نگاه فراگیر به هیات های استانی که البته بررسی به وقوع پیوستن آن نیز باید توسط کارشناسان این امر صورت گیرد، اسکی ایران هیچ دستاوردی جز کسب چند مدال در رقابتهایی که در غیاب برترین های آسیا در میزبانی خودش در دربندسر کسب کرد نداشت.
فدراسیونی که می توانست با افزایش سهمیه المپیک و پیشرفت هرچند کم نمایندگان خود «برنامه محور بودن» خود را به اثبات برساند غرق در حواشی با سرپوش گذاشتن روی اشتباهات، مقصر نشان دادن منتقدان و حتی توهین به اصحاب رسانه از شیوه محض «سکوت و بایکوت خبری» و «آهسته در شب قدم زدن» استفاده کرد، سیاستی که حتی کاپیتان تیم ملی حسین ساوه شمشکی را به انتقاد شدید از فدراسیون واداشت.
اگر در روزگاری قبل و در زمان ناصر طالبی برخی کمیته ها با همدستی هم و در جریانی از پیش تعبیه شده همه با هم استعفا دادند، حالا همان استعفاها در فدراسیون اسکی یکی پس از دیگری رخ داد بدون آنکه حتی رسانه ای شود. آخرین آنها نیز همان ریاست کمیته آلپاین و حتی نایب رئیس فدراسیون اسکی بود که از پست های خود استعفا دادند و رفتند.
سید عبدی افتخاری که سابقه سالها مدیریت در ورزش کشور را داشت به عقیده بسیاری با کمک جریانی در انتخابات فدراسیون اسکی به موفقیت رسید که حالا همان جریان ، تصمیم گیرنده بسیاری از امور جاری فدراسیون است. حتی شنیده می شود این جریان در انتخاب نایب رئیس جدید فدراسیون هم بی تاثیر نبوده است. آنچه مسلم است افتخاری مدیری آرام و بی حاشیه است، او به واسطه سالها فعالیت در این رشته علاقه مند به توسعه اسکی است ولی برخی مشاوران او بیراهه هایی را به اسکی تحمیل کرده اند که نتیجه آن کاهش یک سهمیه المپیک، کسب نتایج ضعیف در پیونگ چانگ، اشتباه تاریخی در خصوص رقابتهای سمانه بیرامی پرچمدار المپیک، استعفاهای زنجیره ای، سفرهای بی حاصل و بدون توجیه و ... بوده است.
در کنار سفر به المپیک زمستانی که با همراهی ۱۷ روزه رئیس و دبیر فدراسیون همراه بود، لیست سفرهای غیرضروری در اسکی کم نیست. در حالی که ملی پوشان اسکی از اردوی دو نفره مردان به اتریش قبل از المپیک زمستانی به شدت گلایه داشتند مشخص می شود این بی پولی صرفا برای ملی پوشان احساس می شود. در سفر غیرضروری و بی حاصل به فرانسه برای بازدید از تجهیزات اسکی حتی برخی از کارمندان فدراسیون هم حضور داشتند اگرچه دعوتنامه این چنین جشنواره هایی صرفا برای رئیس فدراسیون صادر شده و هزینه تنها همان مهمان پرداخت می شود اما لزوم حضور تیم پرتعداد(ولو با ویزای فدراسیون و هزینه شخصی) در نمایشگاه تجهیزات مدرن اسکی چیست؟ آیا در شرایطی که پیست های اسکی حتی توان بازماندن خود در همین شرایط فعلی را ندارند و همگی بدهکار هستند چنین سفرهایی جز برای تماشا و جنبه توریستی بودن نمای دیگری دارد؟
چگونه است که فدراسیون اسکی به بهانه مشکلات مالی حتی توان برگزاری یک مراسم بدرقه در شان ملی پوشانش یش از اعزام به المپیک زمستانی را ندارد یا پس از بازگشت آنها حتی در یک بنر ورودشان به کشور را تبریک نمی گوید اما سفرهای دسته جمعی و بدون توجیه و منطق در سال حمایت از کالای داخلی برای بازدید از کالای گران قیمت خارجی به راه است؟ مگر نه این این است که اکثر تجهیزات خریداری شده برای پیست های اسکی دسته دوم و درجه چند هستند چرا باید به جای تلاش برای استعدادیابی، توجه به ملی پوشان سرخورده ای که حداقل همگی در زمان المپیک زمستانی شاهد بغض ها و گلایه های پرتعداد آنها بودیم غرق در حواشی و سفرهای توریستی شد؟!
از فدراسیون اسکی بپرسیم حالا که همه منتقدان بدون منطق هستند و حتی به ملی پوشان توصیه می شود با اصحاب رسانه ای که گاها از روی دلسوزی انتقاد می کنند مصاحبه نشود، خودشان بگویند برای المپیک زمستانی ۲۰۲۲ چه می کنند؟ آیا لازم نیست کار را شروع کنند؟ آیا اگر حسین ساوه شمشکی، محمد کیادربندسری، سید ستار صید، سمانه بیرامی و فروغ عباسی نباشند اسکی ایران قادر است حتی یک سهمیه المپیک بیاورد؟
نظر شما