آمریکا ، بازی در وقت اضافه

به گزارش خبرگزاری مهر، روزنامه همشهری در ستون" یادداشت روز" چنین آورده است: چند روز پیشتر نیز دیپلمات هایی که به دعوت شخص رئیس جمهوری عراق  در آن کشور به سر می برند برای مدتی به گروگان گرفته شدند که سرانجام با دخالت دولت عراق آزاد شدند. در این خصوص موارد زیر قابل تامل هستند:

1) دولت ونظامیان آمریکایی با اقداماتی از این دسیت می خواهند یا ایران را به واکنش سخت وادارند و یا روابط بین تهران و بغداد را سرد و سپس تیره کنند.

آنها گمان دارند در صورتی که دولت عراق هر روز شاهد رقابت و تخاصم بین دو بازیگر حاضر در آن کشور باشد سرانجام خسته می شود و با یکی از آنها قهر می کند و یا حداقل  حساسیت خود را برای پیگیری و اعاده حق مظلوم از دست می دهد. آمریکایی ها از آنجا که از قدرت و نفوذ خود ارزیابی غلطی دارند تصور می کنند دست آخر ، این طراحی به نفع آنها خاتمه می یابد. غافل از آن  که جایگاه و فلسفه این دو بازیگر متفاوت است. یکی اشغالگری است که از آن سوی دنیا آمده و دیگری همسایه ای با سوابق دیرین تمدنی و حوزه نفوذ فرهنگی دینی مشترک و متداخل است که البته روابط عادی دیپلماتیک دارد.

2) نو محافظه کاران حاکم بر کاخ سفید به اندازه کافی تحت فشار هستند: نادرست در آمدن پیش بینی ها به ویژه از میزان مقاومت مردم و گروه های عراقی و به تبع آن هزینه حضور اشغالگران ، عدم تحقق دمکراسی و بهشت وعده داده شده، تداوم نا آرامی ها در عراق که عمدتا ناشی از حضور بیگانگان است ، فشار مستمر و رو به تزاید افکار عمومی ( شهروندان آمریکایی ، ملت عراق ، مردم منطقه و جهان ) ، روگردانی مردم آمرکیا از حزب حاکم و اقبال به حزب رقیب ، مخالفت های کنگره ای که رقبا بر آن فرمان می رانند، استعفا یا عزل چهره های تند رو و موثر نو محافظه کار ، جلوه هایی از این فشار هستند که کاخ سفید را عصبی تر کرده و فکر می کند با چنین ماجراجویی ها مشکلاتش زودتر حل می شود.

3) گفته می شود راهبرد جدید آمریکا در حل مسائل منطقه و ایجاد خاورمیانه بزرگ تفکیک مسائل از یکدیگر  و جلوگیری از ایجاد نقش هم افزایی متغیرهاست.

امروز آمریکایی ها در منطقه و در کنار مسائل مزمنی چون فلسطین و موج اسلام خواهی با 3 موضوع دارای اولویت مواجه هستند: لبنان ، عراق و ایران ، هر یک از این موضوعات البته پیچیدگی های خود را دارد. در تحلیل آمریکایی ها برای آنکه موضوع ایران با سناریویی که مد نظر آنان است حل شود باید نقش ( از نظر آنان بخوانید: دخالت ) این متغیر در سایر متغیرها به صفر نزدیک شود تا اولا حل مسائل دیگر ، ساده تر و سریع تر انجام گیرد و ثانیا با این کار ، قدرت سینرژیک ( هم افزا) و امتیازگیری ایران درباره موضوع خودش از بین برود.

حتی واشنگتن ترجیح می دهد توان خود را مطابق یک برنامه زمان بندی آزاد کند. با توجه به اظهارات اخیر رئیس جمهوری آمریکا شاید فعلا اولویت ، ماجرای لبنان و جلوگیری از توفیق گروه های متحد معارض برای سقوط دولت وابسته سینیوره باشد. لذا این روزها نتیجه مواجهه بین مردم لبنان با دولت های اسرائیل ، آمریکا و تا حدودی فرانسه برای همه بسیار مهم است و می تواند پنجره یا دروازه ای باشد که میزان توفیق یا شکست راهبرد جدید آمریکا را در این رویارویی جامع نشان دهد.

هر چند این ارزیابی نو محافظه کاران مانند بسیاری دیگر از تحلیل ها و پیش بینی های آنان غلط است . آنها بدون در نظر گرفتن موج استقلال طلبی و میزان نفرت مردم منطقه از آمریکا به دلیل سیاست های مداخله جویانه این دولت و حمایت آشکارش از رژیم صهیونیستی ، گمان دارند ایران ، مستقیما در حال طراحی معادلات لبنان و عراق است . لذا بر این باورند که چنانچه بتوانند رابطه فیزیکی را به حداقل برسانند و خطوط ارتباطی را قطع کنند ، قادر خواهند بود ایران را بی اثر کرده ، به تبع آن مسائل را به جای ترکیبی ( چند معادله ، چند مجهول ) به صورت جداگانه و آسان ( یک معادله ، یک مجهول ) حل کنند... اما دریغ که این محاسبات فقط روی کاغذ درست از آب در می آید.

4) آمریکایی ها وقتی در بها 83 به عراق حمله کردند گمان می کردند در نیمه اول این بازی ، پیروزی قاطع را به نام خود ثبت می کنند؛ اما با ناباوری شاهد آن هستند  که نه تنها برنده این میدان نبوده اند بلکه بازی به وقت اضافه کشیده شده است. آنها حق دارند عصبی تر بازی کنند و حتی از هیچ خطایی دریغ نکنند اما باید بدانند خطا، آن هم در منطقه هجده قدم ، پنالتی منجر به شکست را به ارمغان می آورد!