به گزارش خبرنگار مهر، منتقدان برای هزاران سال به لفاظی و روش عملی سیاست تحت عناوین غیراصولی، بی‌اخلاقی، ریاکارانه و تسلط جویانه حمله کرده‌اند. گری‌ای. رمر در اخلاق و واعظ با این امر مخالف است و سنت کلام سیسرونی را به‌عنوان یک پاسخ مطرح می‌کند. او استدلال می‌کند که سنت سیسرونی مبتنی بر سیاست عملی یا "لفاظانه" است، تا آن‌که بر نسخ ایدئالیستی سیاستی باشد که هرگز وجد نداشته است، پاسخی که از نظر اخلاقی مستحکم است؛ اما کاملاً از نظر اخلاقی خالص نیست.
مطالعه رمر از دیگر کارها در مورد اخلاق سیاسی متفاوت است، از این منظر که به سیسرو به‌عنوان یک پیشرو از منظر مواعظ اخلاقی بازمی‌گردد و نه ارسطو. اخلاق و واعظ برخلاف بسیاری از مطالعات سیسروی میانه‌ی قرن نوزدهم و اگرنه اکثریت این مطالعات، که یا تحت عنوان ازنظر اخلاقی نامتفاوت به آن حمله کرده‌اند یا تنها نتایج متقاعدکننده او را جدی گرفته‌اند (و این ملاحظات اخلاقی را به کناری نهاده‌اند)، نشان می‌دهد که سیسرو چگونه وعظ ایدئالش را نه‌تنها در توانایی‌اش برای اقناع، بلکه در ظرفیتش به مثابه یک شخص اخلاقی نیز نشان می‌دهد. رمر پرونده‌ای دل‌فریب می‌سازد مبنی بر این‌که ارزش‌های سیسرونی –که بین اخلاقی بودن و فایده، استدلال محتاطانه و آداب سخنوری تعادل ایجاد می‌کند —تنها مختص به خود فیلسوف نیستند، بلکه از سنت لفاظانه سیسرونی وسیع‌تری متمایزند که در تاریخ سیاست غرب از طریق پسا-سیسرو به‌پیش می‌رود، شامل نوشته‌های کونتیلیان، جان از سالزبری، جاستوس لیپسوس، ادموند برک، نویسندگان فدرالیست، و جان استوارت میل.
این کتاب در ۳۰۴ صفحه توسط انتشارات دانشگاه شیکاگو در سال ۲۰۱۷ منتشر شده است.
نظر شما