مجله مهر: چهارم شعبان برای ما ایرانی‌ها فقط یک روز مبارک در تقویم نیست! شادی یادآوری لبخند حضرت علی (ع) نیست، جشن ولادت برادر عزیز امام حسین (ع) نیست، گل و ریسه‌های رنگی و ایستگاه صلواتی و شربت و شیرینی هم نیست. محبت حضرت عباس (ع) برای ما شبیه یک فرهنگ است.
حضرت عباس برای ما عظمت شب تاسوعاست. ما محرم هرسال دور هم جمع می شویم تا از وفاداری به امام عصر بگوییم. ما ایرانی‌ها خیلی از خوبی‌ها مثل ادب، وفاداری و از خودگذشتگی را با روایت اسم و رسم همین مرد به بچه‌هایمان یاد می‌دهیم.
اسم حضرت عباس (ع) یادگاری پدرها و عموهای ماست؛ یادگاری خس خس سینه‌های که شیمیایی شدن، دست‌هایی که قلم شدن، پایی که جا ماند، و یادگاری صورت مجروح بابارجب ها. یادگاری نسلی که دست خالی جلوی یک دنیا ایستاد، و هیچ چیز نداشت جز غیرت حضرت عباس (ع).
اما برای حماسه نمی‌شود نقطه گذاشت. نمی‌شود این کتاب را بست. چندسال پیش، حرف دفاع از حرم که پیش آمد، اسم حضرت عباس بیشتر و بیشتر سر زبان‌ها افتاد.
تاریخ تکرار شده بود و مثل خیلی کشورهای شیعه، در ایران هم جوانهای زیادی بودند که نمی‌خواستند تاریخ مثل کربلا تکرار شود.
و حالا تصویر شهدای مدافع حرم با افتخار، با سربندهای «کلنا عباسک یا زینب» دست به دست می‌شود.
و این ارادت و محبت تمام نشدنی نیست.
نظر شما