به گزارش خبرگزاری مهر، دفتر اطلاع رسانی مرکز پژوهشها اعلام کرد، دفتر مطالعات سیاسی این مرکز در گزارشی تحت عنوان «سیاست خارجی اروپا از آرمان‌ها تا واقعیت‌ها» تصریح کرد که به دو علت سیاست خارجی جدید اروپا نسبت به ایران در حال شکل‌گیری می‌باشد، نخست این که نقش و نفوذ روزافزون ایران در تحولات منطقه‌ای به خصوص در لبنان، عراق و فلسطین سد راه اعمال سیاست‌های قدرت‌های فرا منطقه‌ای شده است و دوم آن که اتحادیه اروپا نفوذ منطقه‌ای ایران را رقیب سیاست‌های خود در منطقه حساس خاورمیانه می‌داند. بنابراین تلاش خواهد کرد تا با تحریک اعراب، راه نفوذ ایران را در منطقه محدود و از طریق اعمال فشارهای بین‌المللی – البته با هزینه‌های سیاسی ایالات متحده آمریکا – نیز به طور کلی راه نفوذ ایران را در منطقه مسدود نماید.
از سوی دیگر، اروپاییان ایجاد هرگونه اتحادیه یا سازمان منطقه‌ای با محوریت ایران که به – افزایش – قدرت این کشور بیانجامد را نیز بر نمی‌تابند. بنابراین ایجاد مثلث ایران، عراق و آمریکا را به طور استراتژیک تهدید علیه منافع اروپای نوپا می‌دانند؛ همانگونه که مثلث ایران، روسیه و چین را تهدید استراتژیک علیه خود تلقی می‌کنند و از این رو، هرگونه تلاش ایران برای ایجاد یکی از مثلث‌های فوق مورد کارشکنی اروپایی‌ها قرار خواهد گرفت.
مرکز پژوهشها در ادامه تاکید کرد که الگوی مناسب برای اروپایی‌ها نگاهداشتن ایران در حالتی ضعیف، تحت کنترل و محدود است که نگاهی به سیاست‌های اروپایی ها در قبال ایران؛ چه در دوران ریاست‌جمهوری آقای خاتمی و چه در دوران ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد به خوبی این واقعیت را منعکس می‌کند.
در بخش دیگری از این گزارش خاطرنشان شده است که در حال حاضر، اغلب تصمیمات در حوزه سیاست خارجی اتحادیه اروپا بر اساس منافع و سیاست‌های بین‌المللی کشورهای انگلیس، فرانسه و آلمان اتخاذ می‌گردد، اگر چه میان این سه قدرت نیز هماهنگی‌های لازم وجود ندارد.
انگلیس و فرانسه از اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل و از قدرت‌های دارنده سلاح های هسته‌ای به شمار می‌روند، در حالی که آلمان نه عضو دائم شورای امنیت و نه کشور دارنده سلاح‌های هسته‌ای محسوب می‌شود و همین وضعیت تصمیم‌سازی در حوزه سیاست خارجی در اتحادیه اروپا را با مشکل مواجه می‌سازد.
از طرف دیگر، نابرابری در قدرت بین‌المللی این سه کشور اروپایی، هر کدام از این قدرت‌ها را به اتخاذ رویکرد ویژه‌ای سوق می‌دهد، به نحوی که انگلیس به ایالات متحده آمریکا، فرانسه به کشورهای ساحل دریای مدیترانه و آفریقا و در نهایت آلمان به اروپای شرقی و به طور کلی شرق متمایل شده‌اند.
نظر شما