فرامرزرضاپور موسس وعضو هیئت مدیره انجمن صنفی موسیقی ایران ضمن بیان این مطلب در نشستی که در محل خبرگزاری مهر برگزار شد گفت : متولی امور فرهنگی وزارت ارشاد است وهرگونه حمایت مالی و معنوی از اصنافی که درزمینه های فرهنگی فعالیت می کنند به عهده این نهاد فرهنگی و دولتی است ولی وزارت ارشاد زیربارتامین بودجه انجمن صنفی موسیقی نمی رود و دلیل آن را ثبت این انجمن در وزارت کار عنوان می کند.
موسیقی طبق قانون کار یک شغل است
وی در توضیح چرایی ثبت انجمن صنفی موسیقی در وزارت کاربه جای ثبت در وزارت ارشاد گفت : انجمن صنفی موسیقی ایران از ابتدا به منظور ارتقاء و اعتلای هنر موسیقی تشکیل نشد و از ابتدا قرار براین بود تا هنرموسیقی را طبق قانون کاربه عنوان یک شغل نه وسیله ای برای تفنن و سرگرمی در افکارعمومی معرفی کنیم چراکه معتقدم اگر موسیقی به عنوان یک حرفه درآمدزا معرفی شود و هنرمند دغدغه مالی نداشته باشد قطعا باخیالی آسوده تراثرهنری را خلق می کند و برای تامین معاش سراغ هرکاری نمی روند چون در این رابطه نمونه هایی را ازنزدیک دیده ام که هنرمند موسیقی پس ازمدتی فعالیت در این حوزه به دلیل مشکلات مالی فراوان موسیقی را رها کرده و حرفه دیگری پیش گرفته است ،برهمین اساس باید از کلیه حق وحقوق و همچنین امکانات رفاهی این هنرمندان دفاع شود به همین دلیل تصمیم گرفتیم انجمن صنفی هنرمندان موسیقی ایران را با در نظرگرفتن جنبه های کاروفعالیت هنرمند به عنوان انجمنی کارگری دروزارت کار به ثبت برسانیم.
عضو هیئت مدیره این انجمن در تعریف رابطه کارگر و کارفرما بین هنرمندان موسیقی متذکر شد: موسیقی شغل است چراکه اگر شغل نبود آموزش و پرورش با این همه هزینه های سنگین هنرستان عالی موسیقی دختران وپسران را تاسیس و تامین بوجه نمی کرد ویا در دانشگاه ها لیسانس موسیقی نمی دادند وطبعا فارغ التحصیلان سراغ کاردر این زمینه نمی رفتند؛ضمن اینکه در قانون کار رابطه کارگر وکارفرما چنین تعریف شده است زمانی که کسی بابت انجام کاری پول می دهد کارفرکا محسوب می شود وکسی که بابت انجام کارپول و دستمزد می گیرد کارگر محسوب می شود واین در حالی است که بسیاری ازهنرمندان معنی کار، کارگروکارفرما را در اثر هنری درک نمی کنند وتصورشان این است که کارگر فقط باید کار بدنی ویدی انجام دهد و کارفرما هم احتمالا پیمان کار است به عنوان مثال زمانی که استودیو برای ضبط آلبوم اجاره می شود آن کسی که استودیو را اجاره کرده کارفرما است ولی وقتی کاست آماده شد و آن را برای پخش به تلویزیزیون تحویل داد و مسئولان مربوطه پس از تایید بابت آلبوم چکی به صاحب اثرمی دهند که در این حالت تلویزیون نقش کارفرما و هنرمند نقش کارگررا پیدا می کند .
می دانم که فعالیتهای انجمن صنفی موازی کاری با خانه موسیقی است
مدیرانجمن صنفی موسیقی ایران در پاسخ به سئوالی مبنی بر اینکه آیا وجود انجمن صنفی موسیقی در کنارخانه موسیقی باعث انجام حرکت های موازی نمی شود؟گفت: قطعا موازی کاری در انجام برنامه ها اتفاق می افتد به عنوان مثال در سال 77 -قبل از تاسیس خانه موسیقی -اولین بیمه هنرمندان از طریق انجمن مابه سازمان تامین اجتماعی داده شد واعضا هم طبق قرار 20ماه حق بیمه خود را پرداخت کردند تا اینکه یکی از هنرمندان عضو انجمن فوت شد و طبق قانون تامین اجتماعی اگر کسی حق بیمه خود را به مدت یک سال مرتب داده باشد بعد از مرگ اش خانواده او می توانند مستمری بگیرند بر همین اصل ما هم به تامین اجتماعی اطلاع دادیم و بازرس بیمه آمد دفتر انجمن و عنوان کرد که آن تعداد از افراد که لیست بیمه آنها رد شده کجا کار می کنند و بعد هم اطلاع دادند که انجمن کارفرما ندارد و فعالیت آنها غیر قانونی است بنابراین حدود 11 ماه بیمه ما به تعویق افتاد تا خانه موسیقی با حمایت وزارت ارشاد تاسیس شد و قضیه بیمه هنرمندان را آنها پی گیری کردند در نتیجه موازی کاری هم بوجود آمد.
وی در ادامه به عملکرد وزارت ارشاد درحمایت از خانه موسیقی اشاره کرد وگفت : بعد ازاین ماجرا ما شکایت را به وزارت ارشاد بردیم اما به دلیل ثبت انجمن مادر وزارت کار اعتراض ما را نپذیرفتند و درنتیجه ازهرنوع حمایتی محروم شدیم و ازطرفی وزارت ارشاد درسال 78 با مجموعه ای از هنرمندان نورچشمی خودشان و با یک اساسنامه ،خانه موسیقی را تاسیس کردند که با این اقدام آنها را در موازات ما قرار دادند تا جلوی حرکت انجمن صنفی موسیقی ایران را بگیرند؛ درحالی که در تمام دنیا مرسوم است که امور اجرایی دردست انجمن های صنفی، اتحادیه ها و سندیکاها باشد و ارشاد تنها متولی هنر و سیاست گذاردر امور فرهنگی از جمله موسیقی است .
موسیقیدان های سرشناس دررفاه کامل به سرمی برند
رضاپوردرباره اینکه چرا ازموسیقیدان های صاحب نام کسی عضو انجمن صنفی موسیقی نیست؟ پاسخ داد : به نظرمن افراد برجسته وسرشناس موسیقی دررفاه کامل به سرمی برند ونیازی به انجمن صنفی ندارند و تمام موسیقیدان هایی که عضو خانه موسیقی هستند به نوعی جزء همان نورچشمی ها و عزیزکرده های مسئولان به شمار می روند.
وی باغیر قانونی دانستن این مسئله که خانه موسیقی برای بیمه هنرمندان از آنها می خواهد تا ابتدا آنان عضو این خانه شوند گفت : طبق نامه نگاری های انجام شده هنرمندان برای بیمه شدن باید عضو انجمن ما شوند وما تاکنون 260هنرمند را بیمه کرده ایم .
رضاپوردرپاسخ به این سئوال که آیا وجود خانه موسیقی مضر و یا مانع کار انجمن صنفی موسیقی است؟ گفت : مانع کارما که نیستند ولی در بعضی مواقع حق وحقوق هنرمندان (مانند حق بیمه و یا تعاونی مسکن )به خاطرفعالیت خانه موسیقی ضایع شده است .
فرامرزرضاپور در پایان به مشکل اصلی انجمن صنفی موسیقی ایران اشاره کرد وگفت : مشکل اصلی عدم حمایت مالی وزارت ارشاد از انجمن است که اگر بخشی از امتیازهایی که برای خانه موسیقی قائل اند رابه انجمن هم اختصاص می دادند ما هم می توانستیم سرپا بمانیم و به گمانم این حمایت هیچ ارتباطی به ثبت انجمن در وزارت کار ندارد؛ ارشاد یک نهاد فرهنگی است و باید از حقوق هنرمندان دراصناف حمایت کنند.
لازم به توضیح است که خانه موسیقی بعد از انجمن صنفی کارگری موسیقی و با مشارکت بیش از 15نفر از برجستگان موسیقی از جمله استادان و هنرمندانی چون کامبیز روشن روان،داودگنجه ای،فرهاد فخرالدینی،حسین علیزاده،محمدرضا شجریان،داریوش طلایی،محمدسریر،محمدرضا درویشی وزنده یادان علی تجویدی،سید نورالدین رضوی سروستانی در سال 1379تاسیس شده است و تاکنون بیش از 2000نفر از هنرمندان از طریق این خانه بیمه شده اند.
نظر شما