سینمای کودک ما حرفی برای گفتن ندارد

رهبر قنبری درباره وضعیت کنونی سینمای کودکان و نوجوان در کشور ما به خبرنگار مهر گفت: "زمانی به سینمای کودک و نوجوان اهمیت داده می شد. در دهه 60 و میانه دهه 70 تعدادی از آثار این بخش مورد حمایت قرار گرفت و چهار سینمای تهران اختصاص به نمایش فیلم های کودک داشتند. اما از نیمه دهه 70 به بعد این شرایط کاملا تغییر کرد و متاسفانه تحت تاثیر مسایل اقتصادی و دلال مابی افرادی قرار گرفت که جزو بدنه سینما بودند. هر چند اگر بخواهیم حضور لمپنیزم را در برخی فیلم ها بخشی از بدنه سینما بدانیم، به نوعی نقض غرض است. چون گرچه سینما از قواعد صنعت تبعیت می کند، اما عنصری فرهنگی و اجتماعی است."

وی در خصوص اهمیت برگزاری جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان همدان توضیح داد: "تداوم برگزاری این جشنواره به دلیل سابقه تاریخی آن است و اینکه سینمای ایران در برابر فیملسازان و مدیران جشنواره های خارجی حرفی برای گفتن داشته باشد. به عقیده من، شرایط رو به افول توجه به تولید مناسب در سینمای کودکان و نوجوانان شرایطی را فراهم کرده که سینما از دنیای کودکان فاصله بگیرد و دیگر به افسانه ها و قصه ها توجهی نشان ندهد و انیمیشن های درخور تولید نشود. این مسئله در فیلم های شرکت کننده در جشنواره نیز انعکاس می یابد. علاوه بر این، مردم از تماشای این نوع آثار در سینماها رویگردان شده و در خانه به آثار کودک توجه نشان می دهند."

این سینماگر در خصوص دلیل ادامه نیافتن روند تولید موفق سینمای کودک در دهه 60 اظهار داشت: "برای تبدیل شدن یک پدیده به فرهنگ باید از خط سیری مشخص پیروی کرد. برای نمونه در نظر بگیرید شخصی برای دفاع از خود از چاقو استفاده کند و اگر این موضوع ادامه یابد، تبدیل به یک سنت می شود. در حالی که اگر فقط همان یکبار باشد، به عنوان بدعت محکوم به نابودی و فراموشی است. اصولا بدعت مبتنی بر اخلاق اجتماعی نیست. شیوه کارکرد و ادامه روند موفقیت آمیز یا به عکس، توقف رشد و گسترش مسایل فرهنگی شرایطی همانند این مثال دارد. ما برای اینکه بتوانیم سینمای کودک و نوجوان بالنده داشته باشیم، باید 20، 30 یا حتی 50 سال به طور مداوم برای آن کار کنیم و توجه به این مسئله در جامعه تبدیل به سنت شود. اما در تولید فرهنگی ما پس از یک دهه در این عرصه دچار گسست شدیم."

کارگردان فیلم "خاکستر و پروانه" ادامه داد: "گسست عمیق فرهنگی که در تولید آثار کودکان و نوجوانان به وجود آمد به خاطر رویکرد مدیران فرهنگی به تجارت بود. در حالی که اگر مدیران سینمایی کشور همچنان کار فرهنگی می کردند، در طولانی مدت گیشه نیز با این شرایط همراه می شد. اکنون ما به درآمد پنج میلیاردی فروش یک سال سینمای ایران افتخار می کنیم. در صورتی که اگر سینمای ما در بستری مناسب پیش می رفت، هر کدام از فیلم های ما باید پنج میلیارد تومان می فروخت. همانطور که اکنون در جهان فیلم های عرصه کودکان و نوجوانان فروشی بسیار بالا دارند و صنعت مستقلی برای خود ایجاد کرده اند."

قنبری به عنوان راه حلی برای برون رفت از شرایط کنونی تاکید کرد: "به عقیده من در شرایط حاضر ما چاره ای نداریم جز اینکه به سنت های فرهنگی خود بازگردیم. یعنی به ماهیت افراد فعال در این عرصه توجه نشان بدهیم و در جهت انعکاس مسایل اخلاقی و فرهنگی در فیلم هایمان گام برداریم. در عین حال به اصول حرفه ای فیلمسازی و ایجاد جذابیت برای مخاطب نیز توجه نشان بدهیم. چون فیلم هایی که طی چند سال اخیر ساخته شده اند به خوبی این مسئله را نشان می دهد که توجه به جاذبه های غیرواقعی و دور از فرهنگ و هویت ایرانی کمکی به فروش فیلم ها و استقبال مخاطبان نمی کند."