هراس دانشجوی دختر در مسیر تردد به دانشگاه / آرامش دانشجو فدای افزایش دانشجو

صحبت های دانشجویان دانشگاه بوعلی همدان مبین این موضوع بود که با وجود اینکه دانشجو به تراکم جمعیتی غیر استاندارد  خوابگاه های دانشجویی معترض است، مدعی حکومت افسردگی بر خلوت و جمع های دانشجویی است. نسبت به تحدید فضای فعالیت های دانشجویی معترض است، چشمان نگران هم کلاسی های خود را به عنوان کاردستی زشتی از دانشگاه نمی تواند ارائه دهد و از سگ های مسیر ترددش از خوابگاه به دانشگاه هراسان است اما نمی گوید که امنیت در صدر مطالباتم است چون معتقد است که هیچ حاشیه امنیتی برای اظهار به عدم امنیت موجود نیست.

دانشجویان دانشگاه بوعلی همدان از عدم تناسب افزایش ظرفیت پذیرش دانشجو با امکانات دانشگاه اعتراض زیادی دارند. البته تاکنون در این خصوص بسیار گفته و نوشته شده است اما یکی از دانشجویان دانشگاه بوعلی همدان قرائت تازه ای در نقد سیاست های افزایش پذیرش دانشجو در شرایط عدم تغییر کمیت امکانات دانشگاهها ارائه می کند. اظهارات این دانشجو با یک کلمه شروع شد. او گفت: "امنیت!". وی با تصویر شرایط زندگی خوابگاهی ادامه داد: "من می خواهم بخوابم، هم اتاقی من می خواهد مهمان دعوت کند، هم اتاقی سوم ما می خواهد درس بخواند، آن یکی می خواهد موزیک گوش دهد و از قضا نوع موزیکی که نفر چهارم علاقه دارد با آن متفاوت است. همین می شود که من می گویم ابتدایی ترین تعریف امنیت و آسایش نیز در محیط های ما وجود ندارد."

این دانشجو ادامه داد : "دانشگاه بوعلی یکی از دانشگاههایی است که بدون آنکه امکانات داشته باشد، قبول کرد که ظرفیت پذیرش دانشجوی خود را در سال تحصیلی جاری که البته رو به پایان است، افزایش دهد. البته دانشجو هم می داند که مسئولین دانشگاه در این زمینه نقشی ندارند. وزارت علوم از یک طرف هزینه نمی کند و از طرف دیگر برای عمل کردن به افزایش پذیرش دانشجو که توسط برنامه های توسعه به آن ملزم شده است، اقدام به سرازیر کردن داوطلبان آموزش عالی می کند."

دانشگاه بوعلی همدان فقط 47درصد پوشش خوابگاهی برای دانشجویان دارد. تعداد خوابگاههای خصوصی این دانشگاه بیش از خوابگاهی ملکی است. دانشجوی دانشگاه بوعلی همدان از اینکه امکان اسکان در خوابگاههای ملکی دانشگاه در سال آتی برای وی فراهم می شود یا خیر، نگران است! او می گوید: "دانشجو قشری آسیب پذیر از نظر اقتصادی است. خانواده ها هم تا جایی که بتوانند دغدغه تحصیل و هزینه های آن را دارند. اما دانشجو در شرایطی کنکور می دهد و به دانشگاه می آید که حداقل هایی از امکانات رفاهی برایش فراهم شود و مجبور نباشد هزینه هایی گزاف را متحمل شود."

او ادامه داد: "می گویند جیره خشک می دهیم، رستوران آزاد راه اندازی می کنیم، خوابگاه ها را خصوصی می کنیم. برخی صداها نیز شنیده می شود که تاکید می کنند آموزش رایگان است و دانشگاهها وظیفه ای برای تأمین خوابگاه و تغذیه ندارند. این یک هشدار به دانشجو و داوطلبانی است که وضعیت مالی چندان مساعدی ندارد. بحث ما این نیست که عدالت طلبی و این طور مسائل به تعویق افتاده است، بلکه منظور این است که ساده ترین حقوق دانشجویان نیز برآورده نمی شود."

البته مسئولین وزارت علوم این دغدغه ها را بی پاسخ نگذاشته اند. محمود ملاباشی معاون دانشجویی وزیر علوم هفته گذشته در جمع خبرنگاران ابراز عقیده کرد: "مطمئن هستیم که تاکنون افزایش پذیرش دانشجو با امکانات آموزشی مطابقت داشته است و امکانات آموزشی دانشگاهها هنوز هم برای افزایش تعداد دانشجو کشش دارد. امکانات در حد خوابگاه و سلف سرویس نیز با مدیریت قابل حل است."

امنیت مسکن و رفاه فقط یک جنبه از اظهارات دانشجویان دانشگاه بوعلی همدان است. خلاصه گفتگوی چند ساعته با دانشجوی دانشگاه بوعلی همدان که گرایشات سیاسی هم دارد، این بود: "دانشگاه نتیجه گرا، نظام آموزشی؛ کنکور گرا، استادی که بزرگترین وجبش در ارزیابی دانشجویان نمره و حضور و غیاب کلاسی است، دانشگاهی که از دانشجوی خود خلاقیت نمی خواهد، شاگرد اول پرور و نتیجه گرا است و نخبه پرور نیست، دانشگاهی که سرگرمی و تفریح دانشجویان آن تفریحاتی روتین و شاید بی مورد باشد نمی تواند دانشگاهی باشد که جسارت را در افراد خود تقویت کند."

او می گوید: "از بس دانشگاه نتیجه گرا شده، به قدری بار تحصیل دانشجویان بر خانواده ها فشار وارد می کند که وقتی دانشجو نتواند از عهده این نظام دانشگاهی برآید و نتواند خود را با قواعدش وفق دهد دست به کارهایی می زند که نمی توان آن را پذیرفت. خودکشی و مصرف دخانیات از مواردی است که گفته می شود زیاد شده است."

دانشجوی دیگری از فضای دانشگاه می نالد. او سرانجام احساسات بی رویه و عواطف سرگردان را چیزی جز اعتیاد، افسردگی، خودکشی، مشروطی، اخراجی و ... نمی داند."

عدم برگزاری اردوهای علمی که در سرفصل برخی دروس گنجانده شده است یکی دیگر از دغدغه های دانشجویان بوعلی همدان بود. آنها اظهار می کردند : "نمی توان از حق مسلم شرکت در اردوی علمی به راحتی گذشت. به قدری قواعد برگزاری اردوهای دانشجویی که در سرفصل برخی دروس پیش بینی شده، سخت است که همت را از اساتید برای پذیرش مسئولیت ودوندگی جهت برگزاری اردو سلب می کند."

شاید از همه اینها بتوان گذشت اما نمی توان از هراس دانشجوی دختری که در مسیر تردد از خوابگاه به دانشگاه از احتمال قرار گرفتن در چنگال سگ فرار می کند، به راحتی عبور کرد.  

....................................
گزارش : نیما شایان