خرمشهر نماد مقاومت و پیروزی / تحلیل مهر به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد آزادی خرمشهر /

حسین کارگر اداره بندر وکشتیرانی خرمشهر همراه همسرش زهرا دو کودک خود علی واحمد را برای اعزام به مدرسه آماده می کردند. نخستین روز درس آغاز شده بود که علی و احمد در حالی که شادی کودکانه ای وجود آنان را فرا گرفته بود؛ پیاده به سمت مدرسه خود در مرکز شهر حرکت کردند. این دو کودک با آرزوی نهفته خود تلاش می کردند تا از رهگذر تحصیل آینده بهتری برای خود ترسیم کنند وزندگی خانواده فقیر خود را بهبود بخشند.

در آن سوی مرزها و در فاصله 25 کیلومتری مرز زمینی شلمچه در غرب شهربندری خرمشهر فرماندهان لشکرهای 3و5 عراق تحت فرماندهی ژنرال بعثی"سعد شیته" در اتاق جنگ آخرین نقشه های عملیاتی را بررسی کردند.

ژنرال سعد شیته که یکی از بی رحم ترین افسران بلندپایه حزب بعث عراق به شمارمی رفت دراین اندیشه بود تا خرمشهر را سریعا اشغال و به درجه بالاتری ارتقاء یابد. وی از طریق بی سیم به دسته های توپخانه، فرمان شلیک آتش به سوی مردم غیرنظامی ساکن شهرخرمشهر را صادر کرد.

بیش از 150 دسته آتشبار عملیات شلیک به سوی مردم بی دفاع را آغاز کردند. نخستین گلوله در کنار علی و احمد که اینک به نزدیکی مدرسه خود رسیده بودند سقوط کرد وجسم نحیف این دو کودک بیگناه را متلاشی کرد. خون علی واحمد دفتر وکتاب های آنان را رنگین ساخت.

اوضاع شهر خرمشهر همزمان با شلیک گلوله های ارتش عراق از حالت عادی خارج شده بود ومردم بویژه کودکان دبستانی بهر سو می دویدند. درهمان روز گلوله های بعدی توپخانه ارتش عراق خانه محقر حسین را در حاشیه شرقی رودخانه کارون هدف قرار داد و همسرش زهرا ودختر 4 ساله اش سارا به شهادت رسیدند.

حسین که حس انتقامجویی در وی شعله ور شده بود برای انتقام خون همسر وفرزندانش اسلحه به دست گرفت و همراه مردانی که برای دفاع از شهر خرمشهر درحاشیه شهر سنگر گرفته بودند به مقابله با تانکهای دشمن پرداخت. او پس از 7 شبانه روز جنگ خونین هدف گلوله مستقیم تانکهای عراقی قرار گرفت و به شهادت رسید و به این ترتیب دفتر عمر یک خانواده 5 نفره برای همیشه بسته شد و آرزوهای کودکانه علی واحمد در درون خروارها خاک دفن شد.

 فرماندهان جنایتکار ارتش عراق با مشاهده مقاومت مردمی در شهر خرمشهر دامنه حملات خود را از زمین وهوا گسترش دادند که این حملات عمدتا متوجه مردم غیر نظامی شهر می شد. مردم همچنان با سلاحهای ابتدایی خود به مقابله با ارتش مجهزعراق ادامه می دادند و توانستند نزدیک به 40 روز مانع پیشروی ارتش عراق به سمت شهر شوند.

این نبرد 40 روزه برای ارتش عراق 7 هزار کشته وزخمی به همراه داشت که این تلفات روحیه ارتشیان عراقی را متزلزل کرد.
سرانجام در26 اکتبر 1980 ارتش عراق با بهره گیری از آتش گسترده و ابزارهای نظامی پیشرفته شهرخرمشهر را به اشغال خود درآورد. پس ازسقوط خرمشهر ارتش عراق تلاش کرد تا شهرآبادان در نزدیکی شهرخرمشهر را اشغال کند، اما با مقاومت شدیدتری روبرو شد و تنها به محاصره شهر اکتفا کرد.

متاسفانه در طول یک سال اول جنگ جامعه جهانی بدون هیچ گونه واکنشی تنها نظارگر کشتار مردم بیگناه وغیرنظامی ایران بود و شورای امنیت سازمان ملل متحد تنها یک قطعنامه انهم بدون محکومیت حمله عراق به ایران صادر کرد.

به دلیل این که عراق بخش های زیادی از شهرهای مرزی ایران را در اشغال خود داشت جمهوری اسلامی پذیرش آتش بس را منوط به عقب نشینی بدون قید وشرط ارتش عراق از شهرهای مرزی ایران دانست.

سرانجام سلسله عملیات نظامی ایران برای بیرون راندن ارتش متجاوز رژیم بعثی عراق از شهرهای مرزی آغاز شد. عملیات "ثامن الائمه" در شمال شهر محاصره شده آبادان در 27 سپتامبر 1981 منجر به متلاشی شدن کامل لشگر سوم مکانیزه عراق شد. دراین عملیات شهر بندری آبادان از محاصره ارتش عراق خارج شد وژنرال سعد شیته فرمانده عراقی نیز به هلاکت رسید.

در30 آوریل1982عملیات بزرگ نیروهای مسلح ایران برای آزاد سازی شهراستراتژیکی خرمشهربا نام "بیت المقدس " آغاز شد . رزمندگان دلیرایران، شهرخرمشهر را در این عملیات محاصره کردند و پس از یک جنگ دلیرانه این شهر را در 24 ماه می 1982 پس از 578 روز از اشغال ارتش عراق خارج کردند.

آزادی شهر خرمشهر شرایط جنگ را به سود ایران دگرگون کرد وشکست های پی در پی دیگری را برای ارتش صدام به همراه داشت. از آن سال ایران ابتکار جنگ را در دست گرفت وتوانست با وجود کمکهای تسلیحاتی ومالی آمریکا واروپا وکشورهای عرب خلیج فارس به پیروزی های درخشانی دست یابد.

به همین دلیل کشورهای غربی و آمریکا تلاش کردند تا از سقوط صدام جلوگیری کنند وانواع سلاح های کشتار جمعی از جمله سلاح شیمیایی در اختیار رژیم صدام قرار دادند. صدام این سلاح ها را علیه شهرهای مرزی ایران  به کار برد که طی آن دهها هزار نفر از رزمندگان ایرانی ومردم غیر نظامی شهید ومجروح شدند.

 اکنون که قریب به دو دهه از پایان جنگ عراق علیه ایران می گذرد و صدام نیز به سزای اعمال خود رسیده این سوال مطرح است که چه کسی پاسخگوی خون ریخته شده خانواده حسین ودهها هزار خانواده دیگر ایرانی است؟ آیا اروپا وآمریکا به خاطر کمک تسلیحاتی ومالی به صدام به ویژه اهدای سلاحهای شیمیایی پاسخی برای این سوال دارند؟