خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ: منابعی چون «تقویم شیعه» عبدالحسین نیشابوری و «اَلْامامُ الْحُسَیْن وَ أصْحابُه» نوشته فضل علی قزوینی روایت کرده‌اند که حضرت اباعبدالله الحسین با اهل بیت و اصحاب در «سفر شهادت» خود در چنین روزی (۲۶ ذی الحجه) به منزل شراف رسیدند.
در منزل شراف سه چاه آب جوشان و نیز چاه‌های کم عمق بسیاری بود که آب باران در آنها جمع می‌شد. بنابراین این منزل آب زیادی داشت و حضرت سیدالشهدا (ع) به جوانان امر فرمودند که آب بردارند. حضرت و اصحاب یک شب را در این منزل توقف کردند و روز بعدش به ذوحُسُم رسیدند.
منابعی چون «الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد» شیخ مفید، «تاریخ طبری»، «بحار الانوار» و «مقتل الحسین» أبومِخنف روایت کرده‌اند که پس از این منزل بود که عبیدالله بن زیاد لعنت‌الله علیه، لشکر حر برای مانع شدن آن حضرت از ورود به کوفه فرستاد.
ابومخنف این جریان را از زبان عبدالله بن سلیم اسدی و منذر بن مشمعل اسدی (این دو کسانی بودند که ماجرای شهدات حضرت مسلم و جناب هانی بن عروه را به امام و یارانش رساندند) چنین نقل کرده است: حسین (علیه‌السّلام) که به منزل شراف آمد و در آن به استراحت پرداخت. هنگام صبح به جوانانش دستور داد آب بسیاری برداشتند و از آنجا حرکت کردند. طبق معمول، اوایل روز در حرکت بودند، تا اینکه روز به نیمه رسید. در این هنگام مردی تکبیر گفت. حسین (علیه‌السّلام) که فرمود: الله اکبر به چه علت تکبیر گفتی؟ مرد گفت: نخلستانی مشاهده کردم.
در این هنگام ما (عبدالله بن سلیم اسدی و مذری بن مشمعل اسدی) گفتیم: هرگز در این منطقه نخل ندیده‌ایم. حسین (علیه‌السّلام) به ما فرمود: پس به نظر شما چه می‌آید؟ گفتیم: به نظر ما سرهای اسب‌های لشکریان است. فرمود: به خدا سوگند من نیز همین گونه فکر می‌کنم. سپس فرمود: آیا در این منطقه پناهگاهی وجود دارد که ما بتوانیم به آنجا پناهنده شویم و آن را پشت سرمان قرار دهیم، تا از یک جهت با آنها روبه‌رو شویم؟ گفتیم: «بلی چنین جایی وجود دارد. ذوحُسُم کنار شماست که می‌توانی از جانب چپ به سوی آن بروی؛ اگر پیش از آنان بدانجا برسی، کار بر وفق مراد شما خواهد بود.»
نظر شما