انسان آزاده اسیر دنیا نمی شود

خبرگزاری مهر - گروه دین و آئین: یکی از دعاهایی که به خواندن آن بعد از هر نماز واجب در ماه مبارک رمضان سفارش شده است، دعایی است که با جمله «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ» آغاز می‌شود. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده هر که این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجب بخواند، گناهان او تا روز قیامت آمرزیده شود.

این دعا توسط حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه علمیه تهران شرح داده شده است و امروز در بیست و دومین روز از ماه مبارک رمضان با اشاره به فرازی از این دعا که می‌فرماید «للَّهُمَّ فُکَّ کُلَّ أَسِیرٍ» که درباره رهایی انسان از بند ظاهری و باطنی دنیا مطالبی تقدیم مهمانان ماه ضیافت الهی می‌شود:

انسان باید رابطه خود را با خدا درست تعریف کند تا بتواند از بند و دلبستگی‌های دنیا رها و داشته‌های خود را در مسیر کسب رضای الهی صرف کند؛ کسی که در نهایت آرامش و اطمینان قلبی همه داشته‌های خود را در رفع نیاز نیازمندان صرف می‌کند دلیل بر آزادگی روح اوست اما انسان‌های دنیا طلب به دلیل وابستگی که به اموال و مقامشان دارند همواره در بند موقعیت زندگی دنیایی خودشان بوده و نمی‌توانند از دیگران دستگیری کنند.

قرآن کریم می‌فرماید: مردم آگاه باشید آن چیزی که شما نزد خداوند ذخیره می‌کنید باقی خواهد ماند و باعث ماندگاری شما می‌شود اما آن چیزی که می‌خواهید نزد مردم سرمایه گذاری کنید مطمئن باشید به سرعت نابود می‌شود؛ شاید دلیل بر جاودانگی شهید نیز همین امر باشد زیرا شهید همه هستی خود را با خدا معامله می‌کند و از بند غیر رها و تنها به دنبال وصل شدن به پروردگار است برای همین ماندگار می‌شود.

نشانه‌های انسان‌های آزاد از نگاه دینی این است که در گام اول رابطه خود را با خدا درست تعریف می‌کنند و خود را از خدا می‌دانند برای همین هرگاه لازم باشد به راحتی همه هستی خود را در راه دوست فدا می‌کنند و در گام دوم رابطه خود با خلق را نیز درست تعریف کرده و با دیگران بر اساس دستورات دین رفتار می‌کنند برای همین است که انسان‌های الهی هرگز اهل ریا، ربا، کبر، غرور، جلوه گری و … نیستند، آنان هرگز عمر و انرژی خودشان را هزینه امور باطل نمی‌کنند و رابطه‌شان با خدا و خلق خالصانه است؛ این افراد را آزاد می‌نامند.

انسان‌های آزاد وقتی در مصاف با دشمنان قرار می‌گیرند شجاعانه مبارزه می‌کنند اما زمانی که در جامعه قرار می‌گیرند چون خودی برای خود قائل نیستند در نهایت تواضع و فروتنی با مردم مواجه می‌شوند و در جامعه به دنبال هیچ منفعت دنیایی نیستند؛ مظاهر دنیا هرگز نمی‌تواند انسان‌های آزاده را در بند بکشد و مصداق بارز این کلام امیرمومنان علی (ع) هستند ایشان در میدان نبرد در برابر دشمنان با شجاعت و بدون ذره‌ای ترس می‌ایستادند اما در برابر یتیمان متواضعانه نزدشان می‌نشستند و دست نوازش بر سرشان می‌کشیدند.

انسان اگر خدا را ناظر بر اعمال خود ببیند و به مقام عبودیت پروردگار عالم یقین پیدا کند هرگز در محضر خداوند گناه نمی‌کند. اما انسان‌های گرفتاری که در بند سخنان دیگران هستند و همواره می‌ترسند منافع و مصالحی که از دیگران کسب می‌کنند از دست بدهند در حقیقت آنان اسیر دنیا هستند.

رسول ترک تا وقتی که گرفتار چهار روز دنیا بود برای خود جایگاهی قائل بود اما زمانی که روحش از اسارت این و آن خارج شد آن هنگام به راحتی توانست به خاطر عشق و علاقه‌ای که به خدا پیدا کرده بود جانش را در طبق اخلاص بگذارد و به حقایق دنیا دست پیدا کند.

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش

که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند

هر آن که خدمت جام جهان نما بکند

طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک

چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار

که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری

به وقت فاتحه صبح یک دعا بکند

بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد

مگر دلالت این دولتش صبا بکند