به گزارش خبرگزاری مهر، دفتر اطلاع رسانی مرکز پژوهش ها اعلام کرد، دفتر مطالعات سیاسی این مرکز ضمن بررسی «تحولات محیط امنیتی و الزامات آن برای ایران» خاطر نشان ساخت که دشمن اصلی ایران در سه زیر سیستم منطقه‌ای خلیج فارس، آسیای مرکزی - قفقاز و آسیای جنوب غربی، آمریکاست و از آن جایی که موازنه سازی سخت در مقابل این کشور در مقطع فعلی غیرممکن است، جمهوری اسلامی ایران می‌تواند با هماهنگی دولت‌های هند و روسیه اقدام به «موازنه سازی نرم» در مقابل آمریکا کند زیرا ایجاد همکاری‌های استراتژیک با هند و روسیه می‌تواند تا حدی سیاست‌های آمریکا در منطقه علیه ایران را خنثی کند.
مرکز پژوهشها سپس بر لزوم حمایت ایران از درخواست هند برای عضویت دائم در شورای امنیت سازمان ملل تاکید کرد و افزود: سیاست خارجی هند در مقابل آمریکا در چارچوب الزامات استراتژیک منطقه است و امکان اتحاد استراتژیک و درازمدت هند و آمریکا بعید به نظر می‌رسد. زیرا این امر با سیاست هند برای تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ از یکسو و اهداف آمریکا مبنی بر جلوگیری از ظهور قدرت‌های بزرگ به ویژه در آسیا تضاد دارد. بنابراین سیاست جمهوری اسلامی ایران با سیاست هند در خصوص جلوگیری از سلطه آمریکا بر جهان و ایجاد یک نظام بین‌الملل چند قطبی هماهنگ است و دو کشور می‌توانند در این زمینه همکاری کنند.
از سوی دیگر جمهوری اسلامی ایران می‌تواند روند جاری در سیاست خارجی و امنیتی هند مبنی بر عادی‌سازی روابط با پاکستان را مورد حمایت عملی قرار دهد و با این که وجود تنش در روابط هند و پاکستان همواره این دو کشور را وادار به دادن امتیازاتی به ایران می‌کند، اما منافع ناشی از عادی شدن روابط میان دو کشور برای ایران به مراتب بیش از هر گونه منفعت ناشی از تنش بین آن دو کشور خواهد بود. زیرا عادی شدن روابط بین هند و پاکستان فضای جغرافیایی بین ایران و هند را برای تعمیق روابط استراتژیک ایمن‌تر خواهد کرد.
همچنین با عادی شدن روابط بین دو کشور هند و پاکستان، زمینه برای اجرای هر چه سریع‌تر خط لوله گاز به هند از طریق پاکستان و جریان انتقال گاز ایران به سایر کشورهای جنوب شرق آسیا فراهم می‌شود، بهانه‌های مربوط به حضور قدرت‌های خارجی از جمله آمریکا و اسرائیل – در منطقه – از بین می‌رود و رقابت‌های تسلیحاتی در منطقه کاهش می‌یابد.
در بخش دیگری از این گزارش آمده است: جمهوری اسلامی ایران می‌تواند از طریق ابزارها و سازوکارهای متداول سیاسی، دیپلماتیک و در چارچوب قواعد رایج بین‌المللی به غیرامنیتی کردن فضای منطقه‌ای بپردازد و از طریق اقناع افکار عمومی بین‌المللی و اتخاذ دیپلماسی فعال اقناعی ، ضمن غیرامنیتی کردن خود، الگوی مناسبات را از حالت تقابل و ستیز به سوی تعامل و همکاری سوق دهد.
در پایان این گزارش آمده است: جمهوری اسلامی نباید درصدد بر هم زدن ساختارهای منطقه‌ای موجود برآید بلکه باید درصدد یافتن مکملی برای آن‌ها باشد. در واقع رژیم امنیت منطقه‌ای باید توازن ظریفی بین نیاز به کسب حمایت شرکای فرامنطقه‌ای و این واقعیت برقرار سازد و فرایند مزبور باید از خود منطقه سرچشمه بگیرد.
نظر شما