به گزارش خبرگزاری مهر، بخش های مهم این نامه که به مسائل و مشکلات مبتلا به جامعه در ابعاد مختلف پرداخته، ضمن حمایت از حضور رئیس جمهور در محافل گوناگون و سفر اخیر به آمریکا آورده است : جناب آقای احمدی‌نژاد، همپای مردم خوبمان، حضور شورانگیز جنابعالی را در دانشگاه کلمبیا و سازمان ملل ارج می‌نهیم، باورم براین است که همه‌ی آزاد اندیشان جهان، مواضع مطرح شده شما را می‌پسندند و باز باورم بر این است که تنها بیماران و متعصبان از این سربلندی رنج می‌برند.
در ادامه این نامه آمده است : سفر به کشوری که حضور فعال و همه جانبه ای در شعارها و نفرت این سالیان ما داشته است، با سفر به سایر کشورهای جهان، متفاوت است. شاید روی کره زمین، کشوری و مردمی نباشند که به قدر ما و سرزمین ما نسبت به آمریکا حساس و مترصد باشند. شما در دل کشوری از صلح و مدارا سخن گفتید که به اسم صلح، نسل‌ها را می‌روبد و به اسم مبارزه با تروریسم، فجیع ترین حادثه‌ها را طراحی و اجرا می‌کند. آنچه گفتنی بود، شما در همان دو نشست اساسی مطرح کردید، سخن حقیر از همین جا شروع می‌شود:
"همه ما ازاین که شما در یکی از دانشگاه‌های معتبر آمریکا سخن گفتید و آزادانه، از مواضع نظام ما دفاع کردید، سخت راضی و خشنودیم، اما چه بخواهیم و چه نخواهیم، برپایی یک چنین بستری برای شما، آن هم در کانون توجه رسانه‌های بین‌المللی، نشانه‌ای از تربیت قوام یافته‌ای است که یک جامعه برای خود آراسته است. کاری به فتنه‌ها و بهره‌برداری‌های طراحی شده در آن دانشگاه نداریم، اما چه زیباست که ملتی در اندازه مردم آمریکا، یک تریبون جهانی برای شما فراهم آوردند تا هر چه می‌خواهید بگویید. این تربیت، در ذات خود مبارک و پسندیده است. "
نوری زاد ادامه داده است: همان گونه که خود شما فرمودید، ما با مردم آمریکا و فرهنگشان که عداوتی نداریم. این پسندیدگی ایکاش در جامعه دانشجویی و دانشگاهی و همگانی خود ما نیز وجود داشت. متأسفانه برخی از استادان خوب ما، صرفا بخاطر یک نقد مختصر، از عرصه تعلم کنار گذارده می‌شوند. استادی که نقد می‌کند، در اصل نسبت به جامعه‌ی خویش دلسوز است. اگر چه حساب عناد و دشمنی، جایگاه دیگری دارد.
"جناب آقای احمدی‌نژاد، سفیر خوب ما، ای کاش بخشی از وقت و انرژی و حساسیت خود را مصروف نهادینه کردن فضای نقد و نقدپذیری می‌کردید. درست مثل سال‌های حضورتان در شهرداری تهران. که به نقادان شهرداری جایزه می‌دادید. نقادان، با همه تلخ زبانی و گزندگی، دوستان مشفق ما هستند. چرا که بر کنار از عمل‌زدگی مسئولان درگیر و منفعل، به واکاوی ضعف‌ها و ناهنجاری‌ها می‌پردازند و با مطرح کردن آن‌ها، نگاه مسئولان ما را به ترمیم کاستی‌ها فرا می‌خوانند. پرخاش به این خادمان، ناشکری به نعمت فهم است و جز توقف و واماندن از رشد، بهره‌ای ندارد."
وی نوشته است: پیش از سخنان شما در دانشگاه کلمبیا، رییس آن دانشگاه در سخنانی توهین‌آمیز، تلخ‌ترین و نامبارک ترین واژه‌ها و اتهام‌ها را به شما و مردم ایران روا داشت. سخنانی که مطلقا تازگی نداشت و ما بارها و بارها انواع آن را از زبان سایر حکومتیان آمریکا نیز شنیده بودیم. متأسفاه تلویزیون ما هیچ صحنه‌ای سخنرانی رئیس دانشگاه کلمبیا را پخش نکرد و فهم مردم ما را در تحلیل این توهین بزرگ قابل ندانست.
این کارگردان و مستند ساز ضمن طرح انتقاداتی از رسانه ملی در خصوص پخش سخنرانی رئیس جمهور در دانشگاه کلمبیا می نویسد: باید به تربیت جامعه همت کرد. با بداخلاقی و ایجاد تنگنا، مطلقا رشدی صورت نمی‌پذیرد. در سخنرانی روز قدس، جنابعالی خوب صحبت کردید، اما عمده پتانسیل سخن شما ـ و فکر می‌کنم انرژی شخصی شما ـ متوجه جریان هسته‌ای بود. ایکاش با همین صلابت، به ما می‌گفتید که همپای درخشندگی‌های هسته‌ای، مثلا در ریشه‌کنی اعتیاد و قاچاق مواد مخدر نیز موفق بوده‌اید. این خبر درست که جمهوری اسلامی ایران جزو اولین و بیشترین مصرف‌کنندگان مواد مخدر است چقدر نازیباست. در عین حال که خبر دستیابی به دانش هسته‌ای، دلنشین و زیباست.
وی خطاب به رئیس جمهور آورده است: شما مطلقا" بر فاجعه بیکاری غلبه نخواهید کرد مگر جلوی واردات بی‌رویه را بگیرید. واردات را چه کسانی سامان می‌دهند؟ جز مدیران شما؟ و با هزار دلیل و توجیه محکم و بی‌خلل؟ مثل وزیر صنایع سابق شما که ناگهان تصمیم گرفت تعرفه واردات گوشی‌های تلفن همراه را چند برابر کند. به چه بهانه؟ به بهانه‌ی جانبداری از تولید داخلی. نتیجه چه شد؟ هیچ! پس از میلیاردها دلار خسارت همه جانبه، طلبکار و مدعی رفت و جایش را به دیگری سپرد بدون اینکه هم سنگ خودکشی که در اسلام حرام است، لااقل کاری بکند.
وی نوشته است: چرا نباید یک رئیس جمهور،در نظام اسلامی ما از حضور مخالفان صادق خود، در دولت خود بهره ببرد؟ ای کاش، چند وزیر صادق و کاری را از میان وزرای پیشین به کار می گرفتید و این سنت نامبارک برکناری همگان را ریشه کن می کردید.می‌بی
به گزارش مهر ، نوری زاد در پایان آورده است: عده‌ای ازهنرمندان و نویسندگان منتقد و دوستدار نظام، علاقه‌مندند دریک نشست صادقانه و غیرتشریفاتی، مسائل و مشکلات فرهنگی و هنری جامعه را با جنابعالی در میان گذراند. همان فرهنگ و هنری که همه ما از آن با غرور اسم می‌بریم و در مجامع گوناگون به جایگاه آن استناد می‌ورزیم اما در برنامه‌های موثر کشور، به حاشیه رانده شده است. پذیرش این جمع، قطعا برکاتی در پی خواهد داشت.
نظر شما