به گزارش خبرنگار مهر، عماد افروغ نماینده تهران در مجلس هفتم در نطق پیش از دستور خود در جلسه علنی امروز مجلس نسبت به کسانی که نقد و نقادی را برنمی تابند و نیز نسبت به مصحلت اندیشی هایی که در برابر نقادی صورت می گیرد، واکنش نشان داد.
وی ابتدا از موضع اخیر رهبر معظم انقلاب و جنبش عدالت خواه دانشجویی در پایداری بر عهد و پیمان خود تجلیل کرد .
افروغ اظهار داشت: سلام و درود خدا بر منش و روش حقیقت جویانه ولی امر مسلمین و جنبش عدالت خواه دانشجویی که در سال های اخیر هم در شکل گیری جریان نو ظهور حقیقت گرایی و اصولگرایی نقش آفرین بودند و هم به رغم فشارهای پیش از موفقیت های به دست آمده سیاسی، ناملایمات، مصلحت اندیشی های کاذب، وادادگی ها، سکوت ها، رخوت ها و توجیهات ناروا بر عهد و پیمان خود استوار ایستادند و گامی عقب نشینی نکردند.
عضو کمیسیون فرهنگی مجلس با اشاره به دیدار اخیر رهبر معظم انقلاب با تشکل های دانشجویی، گفت: مقام معظم رهبری در دیدار اخیرشان با تشکل های مختلف دانشجویی و در پاسخ به سئوال یکی از دانشجویان شجاع و بصیر، بابی تازه در تعامل رهبر و امت گشودند و فضای سیاسی کشور را از سکوت های دردناک، رخوتی پنهان، ریا و تملقی روز افزون، انسدادی لطیف و پیچیده، محتوای انفعالی با قالب به ادبیات تهاجمی و مصلحت گرایی شتابنده و فراگیر نجات دادند.
عضو ارشد فراکسیون اصولگرایان مستقل مجلس گفت: بدون تردید این موضع دقیق و حکیمانه از سوی رهبری هرچند با مقاومت یا توجیهاتی روبرو شود، اما همچون سیلی خروشان، موانع کاذب را فرو ریخته و دریچه ای تازه برای مدیریت جدید کشور در توجه به نقد و اصحاب نقد خواهد گشود.
نماینده تهران در مجلس ادامه داد: به راستی در دفاع از انقلاب اسلامی و دستاوردهای جمهوری اسلامی کدام دسته از افراد مطلوب جامعه بوده و تحقق بخش اهداف اهداف انقلابند؟ کسانی که با اتکا به مبانی انقلاب اسلامی و با تکیه بر عقلانیت و بهره گیری از تجارب ارزشمند بشری، به نقد درون گفتمانی برنامه ها و عملکرد ها می پردازند و راه حل ارائه می کنند، یا کسانی که بنا به هر دلیلی چه از سر نابینایی و بصیرت، چه از سر عشق و ارادت، چه از سر دنیا طلبی و چه از سر عناد و بی مهری به سکوت، توجیه و حتی تطهیر عملکردهای غلط و غیر قابل دفاع می پردازند؟ جامعه بیدار و پویا به کدام دسته از افراد نیازمند است؛ به کسانی که عادت به دفاع معقول کرده اند و سره از ناسره می کنند یا کسانی که با هر نیتی هر چند خیرخواهانه تنها به دفاع احساسی و عاطفی رو کرده اند؟
این استاد دانشگاه تصریح کرد: درد آنجا مضاعف می شود که توجیه کنندگان، مسلح به اخلاق می شوند و با انواع و اقسام تهمت های اخلاقی و اجتماعی که البته شائبه قدرت طلبی های دنیوی نیز درباره آنها منتفی نیست، با تحریک احساسات مذهبی توده ها، می کوشند تا این افراد یا رقیب را از صحنه خارج کنند.
وی افزود: برخی از اصحاب قدرت در رده ها و سطوح مختلف نیز متناسب با گفتمان های قالب و بهره گیر از امکانات و فرصت های خود، منتقدان را با توده هواخواه خود مواجه کرده و به انواع و اقسام انگ ها گرفتار می کنند.
عضو کمیسیون فرهنگی ادامه داد: درست است که جمهوری اسلامی برپایه مخالفت مبنایی با جدایی دین و اخلاق از سیاست و یا به عبارتی سکولاریسم شکل گرفته و موافق همراهی دین و اخلاق با سیاست است، اما خطری که نظام برخواسته از آرمان های متعالی و زمینه های مستعد فرهنگی و تاریخی را تهدید می کند، سیاسی شدن دین و اخلاق، ابزار گرایی دینی و یا به عبارتی ماکیاولیسم مذهبی است و کدام مخرب تر و جانکاه تر است؛ ماکیاولیسم سکولار یا ماکیاولیسم مذهبی؟
این جامعه شناس و صاحبنظر در مسائل سیاسی و اجتماعی گفت: چگونه می توان خواستار پیوند اخلاق و سیاست با حفظ جهت دینی و اخلاقی آن بود، آیا راهی جز نقد با معیارهای دینی و اخلاقی سراغ دارید؟ به راستی این عبارت منصوب به امام که نقد و حتی تخطئه از الطاف الهی خفیه الهی است، بر پایه چه پیش فرض های هستی شناسی و منظومات و دلالت هایی استوار است؟
افروغ تأکید کرد: آیا می توان فواید و نتایج به دست آمده از نقد و تخطئه را از طرق دیگر به دست آورد؟ اگر نقد، ترجمانی از نوعی مصاف و رویارویی حق و باطل در عالی ترین سطح خود باشد، چگونه می توان بدون مصاف حق طلبانه پرده از روی زشتی ها و ضعف ها برداشت.
عضو ارشد فراکسیون اصولگرایان مستقل یادآور شد: حتی اگر نقد بر موازین باطل نیز تکیه زده باشد، گامی در جهت پرتوافشانی بیشتر موضع حقی است که باطل آن را به مصاف طلبیده است. اصولا چه فوایدی اعم از فردی و اجتماعی بر نقد متصور است؟ وفاق بیش از حد، چه زمانی بوی نفاق می دهد؟ آیا بخشی از ضعف ها، کاستی ها و اختلالات جامعه معلول وحدت های صوری و به قیمت پنهان کردن تعارض و ستیزهای مثبت و اساسی نیست.
نماینده تهران در مجلس در پایان چنین گفت: سخن آخر اینکه، چرا نقد و تخطئه از الطاف خفیه الهی باشد؟ خفیفه بودن این الطاف الهی به کجا بر می گردد، به نابردباری ما، به عدم درک و شناخت ما از کارکردها و فواید نقد، به نسبت آن با حقایق و یا ضرورت های مستتر در این عالم؟
نظر شما