مکارم اخلاقی وجه امتیاز و شرافت انسان است. ارزش هر انسان بستگی به انصاف و آراستگی او به سجایا و اخلاق حسنه دارد. هدف و فلسفه بعثت پیامبران الهی نیز تکامل اخلاقی بشری بوده است. حاکمیت اخلاق کریمه در جوامع انسانی نیز نشانه تعالی و تمدن واقعی آن جامعه است .
در عرصه پزشکی نیز این حکم صادق است . کوشش برای نجات جان انسانها و اعاده حیات و سلامت به آنان و درمان بیماریها و تسکین آلام دردمندان از ارزشهای اخلاقی است.
اگر تلاش و هدف غائی فعالان عرصه پزشکی نیل به اهداف فوق باشد، خدمات ارزنده آنان جنبه عبادی به خود گرفته و زیباترین کمالات اخلاقی به منصه ظهور می‌رسند.
جلوه این کرامت اخلاقی در دنیای پزشکی، در مرحله حساس برخورد پزشک با بیمار نمایان است. هر قدر این برخورد انسانی ، اخلاقی ، عاطفی و همراه با احترام باشد، دستیابی به آرمانهای مقدس پزشکی و امنیت روانی، جسمی بیمار و رضایت خاطر او و اطرافیانش قطعی‌تر خواهد بود.
شاید تحت هر شرایطی پزشک از دیدگاه علمی و فنی به وظیفه خود عمل و حتی بیمار را معالجه کند اما عدم مراعات جنبه‌های اخلاقی و انسانی در برخورد با بیمار او را از هدف عالی پزشکی دور و کوچکترین غفلت، مسامحه و لغزش از موازین اخلاقی و وجدانی و همچنین بی‌حرمتی نسبت به شخصیت بیمار و اطرافیان او سبب عدم امنیت خاطر، دل‌شکستگی، آشفتگی و تکدر روحی بیمار و سلب اعتماد او از پزشک معالج خواهد شد .
نظر شما