می‌توانند جایزه را نگیرند / با پدرکشی نمی‌توان بزرگ شد

فرزانه طاهری در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره درخواست مرتضی کربلایی لو مبنی بر خروج مجموعه داستان "زنی با چکمه ساق بلند سبز" از بخش مسابقه جایزه گلشیری گفت: اگر او برنده جایزه ای شد می تواند مثل همه جای دنیا از گرفتن جایزه خودداری کند.

وی ادامه داد: کتاب به صورت انبوه تولید می شود و مثل تابلوی نقاشی نیست که کسی بگوید آن را برای بینالی می فرستم یا نه. بنابراین همان طور که نمی توان گفت کسی حق ندارد کتابی را نقد کند، بررسی آن برای گرفتن جایزه نیز به اجازه نویسنده نیازی ندارد.

طاهری با اشاره به اینکه نامه کربلایی لو به بنیاد را نخوانده است، گفت: البته مصاحبه عجیب و غریب او را خوانده ام. معناگرایی ای که کربلایی لو به آن اشاره می کند از آن ماجراهایی است که از آن سر در نمی آورم. سیاست ما در بنیاد گلشیری، تنها حذف آثار افراد مسئول در بنیاد است.

این مترجم با تاکید بر اینکه جوانها حق دارند نظراتشان را حتی اگر مخالف هم باشد ابراز کنند، افزود: اینکه بر اساس فرهنگ ما جوانها باید مدام به نسل قبل احترام بگذارند را نوعی ریا می دانم. استقلال خوب است به شرطی که عمیقا در اثر و در رفتار سیاسی و اجتماعی مولف دیده شود. تنها با ادعا نمی توان مستقل شد.

مدیرعامل بنیاد گلشیری در ادامه خاطرنشان کرد: کشف و نوآوری باید میان نویسنده های هر نسل وجود داشته باشد اما نترسیدن از تجربه های نو، از سوی جوانها بیشتر انتظار می رود.

وی ادامه داد: اینکه کسی بخواهد با پدرکشی - که در فرهنگ ما سابقه دیرینه ای دارد - بزرگ شود اشتباه است. همه باید روی شانه های هم بایستند. گلشیری وقتی می دید جوانی بهتر از او می نویسد خوشحال می شد، چرا که جای هیچ کس برای نوشتن تنگ نمی شود.

طاهری تاکید کرد: باید گفت عصیان کور پذیرفتنی نیست. عصیان تنها اگر در راه خلق آثار نو باشد شایسته است. استقلال، بهای سنگینی دارد و تنها کسانی که آمادگی پرداخت آن را دارند، باید داعیه اش را داشته باشند.

به گزارش مهر، مرتضی کربلایی لو در نامه ای تحت عنوان "درخواست از بنیاد گلشیری"، از مسئولان جایزه خواست تا مجموعه داستان "زنی با چکه ساق بلند سبز" را از فهرست نامزدهای جایزه کنار بگذارند. او هفته گذشته و بعد از دریافت جایزه مشترک بخش مجموعه داستان مهرگان در مصاحبه ای این جایزه را حق خود دانسته و گفته بود: جریان داستان‌نویسی معاصر ایران به واسطه من و چند تن از دوستانم شکسته شده است و اکنون در فضای خوبی به سر می‌برد. پیش از این شاگردان گلشیری با دغدغه‌های فرمی‌شان داستان ایران را به سمت دیگری سوق داده بودند. خوشحالم که این فضا شکسته شده و داستان‌نویسان امروز به سمت معنا و مفهوم در داستان گرایش پیدا کرده‌اند.