به گزارش خبرنگار مهر، عصر امروز در این نشست که در موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران برگزار شد؛ دکتر کریم مجتهدی سخن خود را با تاکید بر اهمیت نقش فلسفه و تفکر در فضای فرهنگی و علمی اجتماع آغاز کرد و گفت: من در زمینه فلسفه تعصب دارم و شرم می دانم که در مملکتی زندگی کنم که تفکر را مضر بداند، کسی را که می گوید فلسفه به درد نمی خورد باید تنبیه کرد و اگر فلسفه نباشدی چه چیزی به درد می خورد؟ حتی اقتصاد بدون تفکر دشمن بشر است.
وی در ادامه به معنای گفتگو در اندیشه خواجه نصیر الدین پرداخت و گفت: گفتگویی که نصیرالدین طرح می کند هر گفتگویی نیست، بلکه گفتگویی فلسفی نوعی تامل مشترک است و خود تامل گفتگو است. لازم نیست با کسی گفتگو کنید، خود تامل و سنجیدن و دیدن مسائل و سعی کردن برای حل این مسائل گفتگو است. بهترین نمونه این گفتگو سقراط است، که حتی با جاهل نیز وارد گفتگو می شود و می‌کوشد نشان دهد که معرفت در نهاد او قرار دارد و این همان نظریه تذکار افلاطون است.
نویسنده «افکار کانت» سپس به حب حکمت پرداخت و گفت: این حب حکمت به معنایی کانتی حکم تالیفی ماتقدم بالقوه است و همت می خواهد و کسی که همت ندارد باید کار فلسفی را رها کند. این نیرویی است که از درون من باید باشد و مستلزم گفتگو است و فیلسوف بزرگ کسی است که در تنهایی اش نیز گفتگو می کند، مثلا دکارت در تاملات به عنوان متناهی با نامتناهی و مطلق گفتگو می کند.
دکتر مجتهدی سه وجه کار نصیر الدین طوسی را وجه علمی و وجه سیاسی و وجه فلسفی او خواند و گفت: معمولاً گفته می شود که وجه علمی و وجه فلسفی او در مقابل وجه سیاسی بسیار کمتر است، اما باید در نظر داشت آنچه امروز از او باقی مانده وجه علمی و فلسفی است و اگر امروز از هلاکو یا الجایتو یاد می شود، به واسطه وجه علمی و فلسفی خواجه است.
وی در پایان به اهمیت خواجه نصیر نزد متفکران قرن نوزدهم فرانسه و اگوست کنت اشاره کرد و گفت: اسم خواجه در سفرنامه شاردن که در قرن هفدهم در دربار شاه عباس دوم و شاه سلیمان سفیر بوده، آمده است و احتمالا از همین جا به گوش کنت رسیده است و کنت در تقویم مشهورش که نام بزرگان تاریخ علم آمده از او و ابن سینا یاد می کند.
نظر شما