به گزارش خبرگزاری مهر، موسسه صلح کارنگی در تحلیلی نوشت : کشورهای عربی در حال انجام ابتکار عملهای دیپلماتیکی هستند که آشکارا در تناقض با سیاست آمریکا قرار دارد، زیرا آنها دیگر به توانایی آمریکا برای مقابله با بحرانهای منطقه ای که در حال بدتر شدن است، اعتمادی ندارند.
نویسندگان این مطلب خاطر نشان کرده اند : حتی کشورهای عربی که از دیربازهم پیمان آمریکا بوده اند؛ دیگر نمی خواهند دنباله رو رهبری آمریکا در سیاستها در قبال ایران، لبنان یا حماس باشند.
کارنگی با ارزیابی تلاشهای دیپلماتیک رژیمهای عربی برای پر کردن خلاء قدرت ناشی از نبود یک نظام محکم در عراق و سیاست بی تاثیر آمریکا به نتایج مهمی دست یافته است که عبارتند از:
* در حالی که ابتکارعملهای دیپلماتیک جدید ممکن است با سیاست کنونی آمریکا تناقض داشته باشد، احتمال دارد منافع طولانی مدت آمریکا را نقض نکند.
* دیپلماسی منطقه ای عرب فاقد یک دیدگاه فراگیر است و به جای آن بر تمایل در جهت کاهش تهدیدهای فوری استوار است.
* نفوذ در جهان عرب به طرف خلیج (فارس) تغییر پیدا کرده و احتمالا این تغییر به دلیل افزایش سرمایه نفتی و بحرانهای موجود در مناطق دیگر، دائمی است.
* آمریکا و عربستان سعودی که از دیربازهمپیمان نزدیکی بوده اند؛ اغلب نسبت به نتیجه یکسان در مناطق درگیری امید دارند، اما راهبردهای متفاوتی را دنبال می کنند. در تلاش برای محدود کردن نفوذ ایران، عربستان سعودی به دنبال جلوگیری از مقابله از طریق تعامل دیپلماتیک است، در حالی که آمریکا خواستار انزوای آن است.
عربستان خواستار آشتی بین فتح و حماس به عنوان یک گام مهم در روند صلح اسرائیل و (تشکیلات خودگردان)فلسطین است، در حالی که آمریکا از به رسمیت شناختن حماس خودداری می کند.
* قطر و امارات متحده عربی به شکل غیرمنتظره ای به عنوان شرکت کنندگان بسیار فعال در دیپلماسی جدید منطقه ای ظاهر شدند. موفقیت قطر در مذاکرات برای توافق دوحه بین رقبای لبنانی دیگر ابتکارعملها را در بین کشورهای دیگر خلیج فارس تحریک کرد.
* مصر که با چالشهای داخلی روبروست از مداخله در امور منطقه ای خودداری کرده؛ مگر آنکه مستقیما تحت تاثیر این حوادث گرفته باشد، مثل بحران انسانی در غزه.
* اردن این کشور وابسته به کمکهای آمریکا یک همپیمان ساکت آمریکا باقی می ماند که نه مخالف ابتکار عملهای کشورهای عربی است و نه برای هر گونه ابتکارعملی از سوی خود اقدام می کند.
در پایان نویسندگان به این نتیجه رسیده اند که سئوالی که مطرح می شود این است : آیا این خودنماییهای جدید و فعال گرایی دیپلماتیک و جدایی از سیاستهای آمریکا در همراهی با آنها ادامه خواهد داشت. این سئوالی است که اهمیت زیادی برای دولت جدید آمریکا دارد.
کارنگی خاطر نشان کرده است : به جز درباره مصر، سیاستهای خارجی کشورهایی که در بالا به نام آنها اشاره شد، تا حد زیادی به موضع اتخاذ شده از سوی شخص رهبران بستگی دارد، بنابراین این سیاستها می تواند تغییر کند.
نظر شما