به گزارش خبرگزاری مهر، مریم شجاعی با بیان این خبر افزود: بروز این دسته از بیماریها در انسان با افزایش یا تجمع بیومواد ویژه در مایعات بدن همراه است که در اکثر موارد عقب افتادگی ذهنی از عوارض لاینفک آنها است.
وی اضافه کرد: اندازه گیری و تعیین غلظت این بیومارکرها می تواند به عنوان معیاری برای تشخیص بیماری و در نتیجه درمان به موقع آن در نظر گرفته شود.
شجاعی با اشاره به اینکه در سالهای اخیر، تحقیقات در زمینه ساخت بیوسنسورها به عنوان حسگرهای زیستی به سرعت رشد کرده است، گفت: این امر ناشی از تقاضاهای مشتری محور برای ساخت بیوسنسورهای کار آمدتر به ویژه برای کاربردهای تشخیصی و بالینی است.
شجاعی با اشاره به انواع بیوسنسورها گفت: بین انواع بیوسنسورها، علاقه مندی ویژه ای برای استفاده از بیوسنسورهای پیزوالکتریک وجود دارد که اغلب تحت عنوان بیوسنسورهایی بر پایه کوارتز کریستال نانوبالانس شناخته می شوند که با اعمال پوششهای مناسب مانند پلیمر بر روی الکترودهای کوارتز، بیوسنسورهایی با حساسیت بالا از این الکترودها قابل تهیه است.
وی ویژگیهای عملکرد این بیوسنسورها را بر شمرد و گفت: عملکرد این بیوسنسورها کاملا انتخابی است به طوری که فقط مولکول مورد نظر پاسخ می دهد بنابراین از انجام واکنش با سایر مواد موجود در محیط جلوگیری می شود.
شجاعی مزایای تکنیکهای مختلف به کار گرفته شده در این زمینه را یاد آور شد و گفت: برای این منظور از تکنیکهای مختلفی مانند کارکروماتوگرافی ، گاز کروماتوگرافی اسپکترومتری جرمی و تکنیک کروماتوگرافی مایع با کارایی بهره گرفته می شود که این روشها هر چند دارای دقت بسیار بالایی هستند ولی اغلب آنها پرهزینه، وقت گیر و کار با آنها نیازمند مهارت ها و تخصص های ویژه ای است.
وی افزود: در چنین شرایطی نیاز به تکنیک های ساده، سریع، پایدار و گزینش پذیر برای شناسایی و اندازه گیری این نوع بیومارکرها کاملا احساس می شود.
شجاعی استفاده از بیوسنسورهای کواتر کریستال نانوبالانس ( QCN) را به دلیل مزیای متعدد از جمله ارزیابی پاسخ دهی سریع و نیز حساسیت جرمی بسیار بالا مفید ارزیابی کرد و گفت: در این کار پژوهشی با بکارگیری این تکنیک موفق به طراحی و ساخت بیوسنسوری شده ایم که می تواند با گزینش پذیری مناسب بیومولکولهایی از قبیل آلاتین و هپستیدین را در بیماران مبتلا به فنیل کتون اوربا و هیستید ینمیا در مراحل بسیار اولیه شناسایی کند.
وی با اشاره به اینکه استفاده از این ایده برای طراحی بیوسنسور اولین بار در ایران صورت گرفته است خاطرنشان کرد: طراحی این سیستم می تواند راه گشای مسیر جدیدی برای توسعه سایر بیوسنسورها که امروزه اهمیت فوق العاده ای را در علوم مختلف خصوصا علوم پایه و پزشکی دارد، باشد.
این پروژه طی یک سال با همکاری مشترک آزمایشگاه بیوشیمی دانشکده علوم طبیعی، آزمایشگاه بیوشیمی گروه علوم جانوری و آزمایشگاه پژوهشی تکنولوژی پلیمر دانشکده شیمی دانشگاه تبریز توسط پروفسور عبدالرضا میرمحسنی و مریم فرنودی دانشجوی دوره دکتری انجام شده است.
نظر شما