برخی طرح های افتتاح شده دوباره افتتاح شدند/ انتخابات المپیک تحمیلی است

* خبرگزاری مهر: در برهه زمانی فعلی در ورزش روی دو موضوع مانور می شود، اول تعداد مدال های کسب شده در این دوره و دوم فضاهای ورزشی ساخته که قابل قیاس با دوره اصلاحات نیست، در این مورد چه نظری دارید؟

- محسن مهرعلیزاده: مردم خودشان در مورد این مسائل قضاوت می کنند، اگر به من باشد می گویم: "من آنم که رستم بود پهلوان". این هنر نیست. زیرا مردم ما فهیم هستند و این موضوعات را به خوبی درک می کنند.

برای بخش عمرانی اگر 800 میلیارد تومان نصیب سازمان تربیت بدنی شده است حاصل همان تلاش برنامه ریزی شده 3 سال قبل تا آن موقع بوده و هست، به اضافه بشکه ای 140 دلاری نفت. اما هنر اینجاست که آیا این بودجه در جهت همان برنامه ریزی هزینه شده است یا نه؟ ما حتی محاسبه کرده بودیم که در کدام استان چه رشته ای استعداد فعال شدن و شکوفایی را دارد، مثلا در مازندران کشتی، در خوزستان فوتبال و غیره و آیا این فضاها در آن شهرها ساخته می شود یا نه؟

* پس موضوع افتتاح مجدد ورزشگاه هایی که در زمان شما افتتاح شده بود، صحت دارد؟
- تا آنجایی که یادم می آید ورزشگاه ساری را افتتاح کرده بودم اما دو سال بعد مجددا افتتاح شد یا ورزشگاه تبریز را کامل کردم و تقریبا در حال افتتاح بود اما بعد از سه سال آمدند یک بخش به آن اضافه کردند و نمی دانم امروز استفاده می شود یا نه؟

طبق آن برنامه تمام مراکز استان باید دارای ورزشگاه 50 هزارنفری می شد، آیا این اتفاق افتاده است یا...؟ تا آنجایی که یادم می آید ورزشگاه یزد، ساری، مشهد، تبریز، سنندج و همدان را خودم افتتاح کردم ولی خیلی از آنها دوباره افتتاح شدند و یا یک بخشی به آن اضافه شد و مجددا افتتاح شده است.

* از صحبت های شما اینگونه برداشت می شود آمارهایی که مطرح می شود، قابل استناد نیست؟

- بعضا آقایان که می خواهند آمار دهند، می گویند از بدو خلقت تاکنون توانسته ایم در فلان موضوع افزایش چشمگیری ایجاد کنیم. بدیهی است در یک برنامه 5 ساله از ابتدای سال 84 تا انتهای برنامه، بایستی طبق بودجه ای که در نظر گرفته شده است، سرانه فضای ورزشی از نیم متر مربع به یک متر مربع افزایش پیدا می کرد اما این اتفاق نیفتاده و نخواهد افتاد. چقدر ساختیم و چقدر ساخته شده است ملاک نیست، بلکه باید دید آیا این طرح های عمرانی در محل مناسب خود ساخته می شود؟ خیلی از سالنهای ورزشی که ساخته می شود، یا نصفه کاره می ماند و یا بدرد نمی خورد، وعده احساسی دادن درست نیست. مردم روستاها، بخش ها و مراکز استانها خودشان این طرح ها را می بینند و در مورد آن قضاوت می کنند.

* در خصوص افزایش تعداد مدال ها صحبت نکردید؟

- باید با مردم رو راست باشیم، مدال خیلی زیاد است، حتی می توان یک المپیک داخلی در 50 رشته، 30 استان و پروسه زمانی چندماهه برگزار کرد، برای هر رشته آن چهار مدال در نظر گرفت و در نهایت چندین هزار مدال توزیع کرد.

در خارج از کشور هم یکسری مسابقات منطقه ای، آسیایی و جهانی یک رشته و یا تورنمنت های بین المللی برگزار می شود، بروید آنجا و مدال های متفاوت کسب کنید اما آنچه به آن مدال گفته می شود، در نظام جامع آمده است و مردم به آن اهمیت می دهند، مدال المپیک، بازی های آسیایی و مدال های جهانی معتبر است.

باید حرف درست به مردم بزنند، حرف کلی به مردم زدن فایده ای ندارد، بیایند یک جدول بگذارند و در آن جدول مشخص می شود، تفاوت ها چگونه است. نمی خواهم از دوره خودم دفاع کنم اما در طول دو دوره زمان خاتمی 10 مدال در المپیک کسب شد که از بین آنها 5 مدال طلا بود. در طول دوران بعد از انقلاب 7 مدال طلا داشتیم که 5 عدد آن در زمان خاتمی حاصل شد.

مردم افت محسوس کاراته، کشتی و ... را احساس می کنند، البته خدا شاهد است من هم ناراحت این اتفاقات هستم زیرا مردم با اینهمه مشکلات دلشان به افرادی مانند رضازاده، ساعی و قهرمانان دیگر خوش است که در میادین مختلف افتخار آفرینی می کردند. ای کاش از این ورزشکاران هزاران نفر داشته باشیم، ما هم دلمان می خواهد اما دوست نداریم به مردم دروغ بگوئیم.

* در زمان شما انتخابات کمیته ملی المپیک تبعات منفی زیادی داشت و خیلی ها آن را انتصابات نامیدند نه انتخابات؟ دفاعی برای این نظریه دارید؟

- چون صادقانه می خواهم صحبت کنم و مسائل را برای مردم روشن بیان کنم باید بگویم در کشور ما 80 درصد اقتصاد و تقریبا نزدیک به 100 درصد ورزش دولتی است، گرچه انتخاباتی در فدراسیون ها انجام می شود ولی میل و رغبت رئیس سازمان تربیت بدنی روی هرکسی باشد، وی انتخاب می شود. از آن طرف هم هر رئیس فدراسیونی همراه با رئیس ورزش کار نکند، طبیعتا از کار برکنار می شود، این واقعیتی است که در ورزش وجود دارد.

بنابر این آن 68 رای که مجمع انتخاب کننده رئیس کمیته ملی المپیک است، به غیر از 4، 5 نفر، تماما منتخب یا زیر نظر رئیس سازمان ورزش هستند، پس با این شرایط اگر رئیس سازمان اراده کند، رئیس کمیته ملی المپیک شود، می تواند از 68 رای منهای 4، 5 رای را از آن خود کند که واقعیت های ورزش ماست.

* پس قبول دارید در آن زمان افراد منتخب شما به عنوان مسئولان کمیته ملی المپیک انتخاب شدند؟

- در زمان ما اتفاق کاملا متفاوتی که افتاد این بود، من اعتقاد داشتم به دنیا باید ثابت کنیم ما از نظر مدیریتی به قدری رشد یافته هستیم که همان بخش مردمی ورزش که فدراسیون ها و کمیته ملی المپیک است از بخش دولتی که تربیت بدنی است، می تواند توسط دو مدیر مجزا اداره شوند زیرا ما آنقدر مدیران رشد یافته ای هستیم که بتوانیم با هم کار کنیم. رئیس کمیته ملی المپیک می داند که باید در یک تعامل با دولت کار کند و دولت هم می داند باید از آن بخش مردمی حمایت و تقویت کند.

* چرا چنین دیدگاهی را انتخاب کردید؟

- ما وقتی در محافل ورزشی بین المللی شرکت می کردیم می دیدیم که در تمام کشورهای پیشرفته رئیس دولتی ورزش یا وزیر ورزش یکی است و رئیس کمیته ملی المپیک یکی دیگر، بعضا رئیس کمیته ملی المپیک قوی تر بود زیرا بخش مردمی قوی تر است اما کشورهای آفریقایی یک نفر آمده که 6 عنوان ورزشی را یدک می کشد، وزیر ورزش، مشاور عالی ورزش، مشاور عالی پارلمان در امور ورزش، رئیس کمیته المپیک، رئیس فدراسیون مثلا فوتبال، به به چه آدم سنگینی، بعد می دیدید کشور آن، کشوری عقب افتاده، بدبخت، از نظر ورزشی صفر و مدال آوری در جدول 140 تیمی در رده 139 قرار گرفته است.

می خواستیم به دنیا بگوئیم مانند آنها نیستیم، نظام جامع داریم، طراحی و برنامه ریزی داریم، در جهان بعد از استرالیا و کانادا ما نظام جامع را طراحی کرده ایم و از نظر مدیریت جلوتر از این کشورها هستیم. به همین دلیل بطور استثنا، بر خلاف رویه گذشته که همواره رئیس سازمان تربیت بدنی هوس می کرد که رئیس کمیته ملی المپیک هم شود، ما چنین هوسی نداشته باشیم و این موضوع را روال کنیم که این دو سمت می تواند از هم مجزا باشد، به همین دلیل انتخاباتی واقعی برگزار کردیم ولی بعضی ها دلشان می خواست، انتخاب شوند ولی نشدند که در نتیجه انتقاد کردند.

* یعنی این انتخابات را یک بازگشت به عقب می دانید؟

- مدیران جدید برگشتند به گذشته ها، تمرکز مدیریت و از قدرت انداختن بخش مردمی ورزش و استیلای هرچه بیشتر بر امور فدراسیون ها. انتخاب شدن هنر نیست بلکه هنر این است برخلاف جایگاهی که دارید و می توانید انتخاب شوید، کنار بکشید و اجازه دهید یک نفرهم عرض خودتان انتخاب شود و بتوانید با وی کار کنید. یعنی این توان را در خود ببینید که یک نفر با آن قدرت آمد، می توانید با وی تعامل کنید و آن بخش ورزش را رشد دهید. این ها ظرفیت می خواهد که بعضا وقتی می بینیم از پست رئیس فدراسیون هم نمی گذرند، چه می توان گفت.

* خیلی ها از دست رفتن کرسی عضویت در کمیته بین المللی المپیک(IOC) در زمان مدیریت شما، را یک نقطه سیاه در پرونده کاری تان در زمان مدیریت سازمان تربیت بدنی می دانند.

- نه این یک مغلطه است، بعضی ها دوست دارند در یک جایگاهی باقی بماند اما نمی شود، بعد می روند دنبال ساختن فضا. انتخاب هر فرد در شورای کمیته بین المللی المپیک به اعتبار سوابق خود فرد در آن رشته، داشتن و حفظ لیاقت و کارایی است.

هیچوقت آقای هاشمی طبا آن موقع به صفت اینکه رئیس ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک ایران است، در آن سمت نبود، این نبود که فرض کنید نوبتی رئیس کمیته ملی المپیک هر کشوری عضو کمیته بین المللی المپیک می شود، اگر آنگونه بود، الان نفر بعدی از ایران به این سمت می رسد اما آنجا اینطوری نیست بگویند این دفعه نوبت ایران بود که بعد بعضی ها از دست رفتن چنین سمتی صحبت می کنند.

در کمیته بین المللی المپیک می گویند یک فرد این توانایی ها را در کشورش دارد، سابقه اش در ورزش اینگونه است، طرح ها، ایده ها و ظرفیتش در ورزش این است، چنین توان بین المللی دارد، پس می تواند عضو کمیته شود و انتخابش می کند، این هم دوره ای دارد و پس از پایان دوره یا انتخاب می شود و یا نمی شود. اینکه بخواهیم بگوئیم چون فلان فرد رئیس کمیته ملی المپیک نشد و به همین دلیل کرسی را از دست داد، حرف درستی نبوده و مغلطه است.

* چه دلیلی وجود داشت که پس از پایان دوران ریاست خود در سازمان تربیت بدنی به فکر راه اندازی فدراسیون بین المللی ورزش های زورخانه ای افتادید، آیا هدف شما ماندن در ورزش بود یا اهداف دیگری را مد نظر داشتید؟

- خوشبختانه با رهنمود ویژه مقام معظم رهبری و همت مسئولان عالی رتبه نظام، فدراسیونی به نام فدراسیون بین المللی ورزش های زورخانه ای راه اندازی کردیم و در عرض چهارسال هم آنچنان رشد کرد که امروز 46 عضو بین المللی دارد که از بین آنها 35 عضو، فدراسیون ملی تشکیل داده اند. ورزشی که تنها در کوچه و پس کوچه های ایران انجام می شد، امروز در کشورهایی مانند آلمان، هلند و ... برگزار می شود و با رقابت های فشرده رئیس فدراسیون خود را انتخاب می کنند.

همچنین فدراسیون های این کشورها باشگاه تشکیل داده و برای تربیت مربی تلاش ویژه ای انجام می دهند. آنها مرشد دارند و با همان سبک خودمان در هنگام ورزش و رقابت یا علی(ع) می گویند. ضمن اینکه ما کلمات فارسی میل، کباده، چرخ را در آن حفظ کرده ایم و با این روش فرهنگ اسلامی و فارسی خودمان را در عرض چهار سال در اقصی نقاط دنیا توسعه داده ایم. 

* شما به عنوان رئیس فدراسیون بین المللی ورزش های زورخانه ای فکر می کنید اقدام فدراسیون پهلوانی و زورخانه ای کشورمان برای انصراف از عضویت در فدراسیون جهانی صحیح بوده است؟

- یکی از این فدراسیون های ملی، فدراسیون ملی ایران است. اگر فدراسیون ملی ایران متوجه جایگاهش خودش بود، اصلا این نامه را نمی زد که شما را قبول نداریم. مثلا اگر فدراسیون فوتبال ایران به فیفا نامه بنویسد که شما را قبول نداریم، چه چیزی از اعتبار فیفا کاسته می شود، هیچ چیز، جز اینکه آنها بیایند این فدراسیون را کنار بگذارند و یا نیروهای خود را آورده و اساسنامه مدنظرشان را تحمیل کنند، اتفاق دیگری نمی افتد.
اگر می خواستند انصراف بدهند دیگر نیازی نبود در روزنامه ها آن را بنویسند زیرا پس از انصراف آنها، فدراسیون جهانی مجمع دیگری تشکیل داده و اعضا و فدراسیون ملی جدیدی را انتخاب می کند.

* این انصراف تا چه اندازه ای به ضرر فدراسیون پهلوانی و زورخانه ای کشورمان شد؟

- این موضوع به ضرر فدراسیون بین المللی ورزش های زورخانه ای شد زیرا پیش از نخستین دوره مسابقات جهانی ورزش های زورخانه ای در دنیا بود که انصراف فدراسیون اعلام شد. ما پیش از این مسابقات قاره ای را در آسیا دو دوره (ایران و نپال) و اروپا یک دوره (آلمان) برگزار کرده بودیم اما قصد داشتیم مسابقات جهانی آن را برگزار کنیم. از 170 رشته که کاندیدا حضور در مسابقات پوسان کره جنوبی شده بودند، تنها 20 رشته با لابی های بسیار سخت انتخاب شدند. جالب است بدانید سامبوی روسیه 40 سال فعالیت می کند و یک میلیون دلار پرداخت کرد تا وارد آن مسابقات شد اما یک ریال هم ندادیم بلکه با خوش رفتاری ها و صحبت های خود توانستیم مجوز برگزاری مسابقات جهانی ورزش های زورخانه ای را در کره جنوبی بگیریم.

در آن رقابت ها 34 کشور جز ایران حضور پیدا کردند، 28 کشور تیم دادند و 200 قهرمان شرکت کردند، ورزشکارانی که تنها 4 سال بود با گود زورخانه و این ورزش آشنا شده بودند. اما صاحب آن رشته که ایران بود از حضور در مسابقات محروم شد تا عنوان نخست به عراق برسد. این خیلی خیلی بد بود برای بچه های ایران.

ما ایرانی هستیم و نمی توانستیم مانند فیفا با فدراسیون ایران برخورد کنیم زیرا خودمان این حرکت را زنده کردیم و به همین دلیل از آنها خواهش هم کردیم که چنین اقدامی را انجام ندهند ولی متاسفانه انجام دادند و خیلی هم برای ایران بد شد.

* برخورد مقامات بین المللی با حذف تیم ایران از حضور در آن رقابت ها چه بود؟

- " پول چارتیر" که نویسنده و متخصص ورزش در کانادا است و یکی از موسسان فدراسیون بین المللی ورزش های زورخانه ای در سال 1383 به همراه ما محسوب می شود، وقتی من را در کره دید و در زمانیکه تیم ما انتخاب شد تا در مراسم اختتامیه به عنوان یکی از سه تیم برتر حرکت نمایشی انجام دهند، بی اختیار ایستاد، من را بوسید و به من گفت: به شما تبریک می گویم کاری که تکواندو در 40 سال انجام داد، شما در 4 سال انجام دادید.

آنهایی که با نگاهی مبتنی بر فهم و اندیشه به موضوع نگاه می کنند، چنین تعبیرهایی دارند، آنهایی که با احساس و نگاه های دیگر به مسائل نگاه می کنند، چنین نامه هایی را هم می نویسند که اصلا زیبنده نیست. البته می گویم باز هم ضعف از بنده بوده است و باید این فدراسیون ملی را بیشتر با خودمان همراه می کردم.

- در بند چهارم این نامه آمده است" بسیاری از سیاست ها و اقدامات فدراسیون بین المللی، منطبق و هماهنگ با سیاست های کلان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و سازمان تربیت بدنی کشور نیست"، آیا این موضوع را قبول دارید؟

- فکر می کنم نگارنده نامه شاید در آن لحظه فکر کرده است، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام است زیرا این موضوع را تنها مجمع تشخیص مصلحت نظام می تواند تائید کند که اقدامات فلان بخش با مصلحت های کلان نظام مغایرت دارد. شاید هم نگارنده اشتباهی کرده است یا برداشتی متفاوت از موضوع دارد. همانطور که فیفا اساسنامه فدراسیون ما را نوشت و به دولت ما تحمیل کرد، فدراسیون های بین المللی هم چنین جایگاهی دارد اما ما ایرانی هستیم و نمی توانستیم چنین برخوردی را انجام دهیم.