خدا خودش مي داند كه در دل من چه گذشت

رفتم آن‏جا ايستادم و گفتم: «آقايان صبر كنيد، اجازه بدهيد!» - اينها همه ضبط شده و موجود است، هم تصوير و هم صداى آن هست - شروع كردم به استدلال كردن كه من را براى اين مقام انتخاب نكنيد. هر چه اصرار كردم قبول نكردند. هر چه من استدلال كردم، آقايان مجتهدين و فضلاء كه در همان‏جا بودند، استدلالهاى ما را جواب دادند. من قاطع بودم كه قبول نكنم، ولى بعد ديدم كه چاره‏اى نيست. چرا چاره‏اى نبود؟ زيرا به گفته‏ى افرادى كه من به آنها اطمينان دارم، اين واجب، در من متعيّن شده بود، يعنى اگر من اين بار را برندارم، اين بار زمين خواهد ماند، اين بود كه گفتم قبول مى‏كنم. چون ديدم بار بر زمين مى‏ماند، براى اين كه بار بر زمين نماند آن را برداشتم. اگر كس ديگرى آن‏جا بود يا من مى‏شناختم كه ممكن بود اين بار را بردارد و ديگران هم او را قبول مى‏كردند، يقيناً من قبول نمى‏كردم كه اين بار را بردارم. بعد هم گفتم: پروردگارا توكل بر تو، و خدا هم تا امروز كمك كرد.»

بيانات رهبر معظم انقلاب در سالروز ميلاد مبارك مولى الموحدين حضرت امير المؤمنين «عليه السلام»  23/9/1373