به گزارش خبرگزاری مهر، دانش آموخته رشته مهندسی عمران گرایش خاک و پی دانشگاه تربیت مدرس گفت: با توجه به اهمیت آثار باستانی و بناهای تاریخی که مبین تمدن و قدمت تاریخی هر ملتی محسوب می شود و همچنین با توجه به سرعت گرفتن تخریب بناهای باستانی در دهه های اخیر به علت آلودگیهای زیست محیطی ناشی از فعالیتهای بشر، بحث مرمت و مقاوم سازی بناهای تاریخی اهمیت ویژه ای یافته است. از میان روشهای مقاوم سازی که جنبه کاربردی دارد می توان به استفاده از تزریق مواد شیمیایی در بنا اشاره کرد.
محمد هادیان که این پژوهش در قالب پایان نامه کارشناسی ارشد وی انجام و ارائه شده است در ادامه به برشمردن برخی از این مواد پرداخت و افزود: از مواد شیمیایی قابل تزریق می توان به پلیمرها، دوغاب سیمان و دوغاب آهک اشاره کرد که با توجه به سازگاری بیشتر دوغاب های سیمان و آهک از جنبه فیزیکی با مصالح بنای اصلی تاکید بیشتر بر استفاده از دوغاب سیمان به علت ایجاد مقاومت بیشتر و سریعتر نسبت به دوغاب آهک است.
وی در ادامه افزود: از آنجا که تزریق دوغاب باعث ایجاد یکپارچگی و پیوستگی مصالح در بنا می شود سبب انتقال بهتر نیروهای فشاری به زمین و جلوگیری از ایجاد تنشهای کششی در بنا خواهد شد. تزریق دوغاب علاوه بر یکپارچگی بنا سبب چسبندگی داخلی بیشتر مصالح و افزایش مقاومت فشاری و برشی بنا می شود.
پژوهشگر دانشگاه تربیت مدرس با تاکید بر این مطلب که مهمترین عامل تخریب بناها در ایران زلزله است گفت: از آنجا که از مهمترین عوامل تخریب بناها در ایران زلزله است افزایش مقاومت برشی بنا جهت مقابله با نیروهای جانبی زلزله از اهمیت ویژه ای برخوردار است لذا در این تحقیق نسبت به دسته بندی مصالح بناهای تاریخی ایران که عموما شامل آجر با ملاتهای گچ خاکی و ماسه آهکی است اقدام شد. سپس سه نوع دوغاب آهک، آهک - سیمان و سیمان در نمونه های ساخته شده با مصالح فوق به تفکیک با رعایت ضوابط مربوطه تزریق و بر روی نمونه های تزریق شده آزمایشات برش انجام شد.
وی اظهار داشت: مقایسه نتایج آزمایشات نسبت به حالت تزریق نشده حاکی از افزایش پارامترهای مقاومتی، افزایش دانسیته و کاهش انعطاف پذیری بنا است.
این پژوهش با راهنمایی دکتر علی کمک پناه و با مشاوره دکتر مسعود سلطانی محمدی از اعضای هیئت علمی دانشکده فنی مهندسی دانشگاه انجام شده است.
نظر شما