حجت الاسلام مهدی رستم نژاد قرآن پژوه و عضو هیئت علمی جامعة‌المصطفی در گفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با راهکارهای ارتقای معرفت قرآنی اظهار داشت: در قسمت فردی دانش افزایی نسبت به خود قرآن و معارف قرآن بسیار مهم است که قرآن هم به این مسئله اشاره کرده و می فرماید ما این امثال را برای عموم مردم می آوریم ولی جز علما و کسانی که دارای علم و دانش هستند کسی آنها را نمی فهمد.
وی افزود: جدا از دانش مسئله تدبر در قرآن بسیار اهمیت دارد که اگر فردی علم به قرآن هم داشته باشد اما در آن تدبر نکند این امر در معرفت قرآنی وی هیچ تأثیری نخواهد داشت. قرآن یک لایه سطحی با چند اصطلاح نیست که با صرف و نحو بتوان آن را فهمید؛ بلکه مفاهیم قرآن عمیق تر از این بحث است؛ همانطور که در آن به کرات آمده که آیا تدبر در قرآن نمی کنند یا روی قلبهایشان قفل زده اند.
حجت الاسلام رستم‌نژاد گفت: انسان در فهم قرآن به یک اشراق رحمانی و روحانی نیاز دارد. در قرآن آمده هرکس که از موهبت حکمت برخوردار شد، از موهبت خیر کثیر برخوردار شده که این خیر کثیر همان فهم و معرفت قرآنی است.
مهدی رستم نژاد تأکید کرد که اگر جامعه احساس کند که ما دردمند هستیم و این درمان به دست قرآن است و تنها قرآن می تواند این گره ها را بگشاید انسان به سمت قرآن سوق می یابد.
وی اضافه کرد: اکنون این احساس کمبود وجود دارد اما نباید عطش جامعه نسبت به قرآن را با ظواهری چون تمرکز بر صوت و لحن، حفظ و قرائت صرف سیراب نکنیم.
وی به عنوان برخی از راهکارها که می تواند در وضعیت کنونی مؤثر باشد گفت: ما باید این امر را از خانواده گرفته تا مدرسه، دبیرستان و دانشگاه ادامه دهیم و همینطور در مراکز غیر علمی چون کارخانه‌ها، اداره‌ها و میادین ورزشی ادامه دهیم تا این احساس نیاز در همه جا وجود داشته باشد.
رستم نژاد در ادامه ضرورت استفاده از اوقات فراقت دانش آموزان را در این رابطه مورد تأکید قرار داد و گفت: سرمایه گذاری لازم در این بخش صورت نگرفته، بسیاری از منابع و مواد درسی خام و کسل کننده هستند و این احساس نیاز و کمبود به بدنه جامعه تزیق نشده است.
وی تأکید کرد که باید نیرویهای متخصص در زمینه تفسیر و معارف قرآنی تربیت کنیم و در دانشگاه ها باید رشته های تخصصی درباره قرآن، مفاهیم و علوم درباره قرآن ایجاد کنیم.
این قرآن پژوه همچنین فرهنگ سازی عمومی را در این رابطه مورد تأکید قرار داد و گفت: درحال حاضر تمام بودجه های عمومی ، نذورات و وقفها به سمت و سوی عزاداری امام حسین رفته است، درحالی که امام حسین (ع) برای احیای دین و معارف دینی شربت شهادت نوشیده است.
نظر شما