سیستانی هایی که من شناختم

سیستان در شرقی­ ترین نقطه ایران و در شمال استان سیستان­ و­ بلوچستان قرار دارد که با کشور افغانستان، هم مرز است. این منطقه از چهار بخش، مرکزی،­ هامون، هیرمند­ و نیمروز تشکیل شده ­است که شهر زابل مرکز آن­ است. مردم سیستان از قومیتهای سیستانی و بلوچ می‌باشند که سیستانی‌ها به گویش فارسی سیستانی ­صحبت می‌کنند و مذهب تشیع دارند و بلوچ‌ها به زبان بلوچی و عموما اهل تسنن هستند. خشکسالی‌های شدید و پی‌ در پی طی 17 سال اخیر، قطع جریان آب رودخانه هیرمند از افغانستان، هامون را که با570  هزار هکتار مساحت، سومین دریاچه بزرگ ایران و منشا خیر و برکت مردمان این دیار بوده، از نفس انداخته است. این عوامل موجب به‌ وجود آمدن مشکلات مختلف زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی در سیستان شده و به تبع­ آن فقر و­ بیکاری گریبان­گیر مردم این منطقه شده­ است. هامونی که صیادان، سالانه 15 هزار تن ماهی از آن صید می‌کردند، حال قایق­ ها و تورهای ماهیگیری خود را در پستوی خانه­ هایشان رها کرده­ اند و عده­ ای نیز به ناچار در چاه نیمه صیادی می­ کنند. بومیان این منطقه به علت کم آبی، اراضی کشاورزی خود را رها کرده­ اند به طوری که از 60 هزار هکتار اراضی کشاورزی تنها 20 هزار هکتار کشت می‌شود. آنان که مانده‌اند، اغلب به صورت محدودی دامداری می‌کنند. کوچکترین وزش باد، گرد و غبار کف دریاچه را در هوا پراکنده می­کند و نفس کشیدن را مشکل می­ سازد. گسترش بیابان زایی، هامون را درفهرست­ یکی­ ازمهمترین کانون‌های بحران فرسایش بادی جای داده و گرد و غبار آن باعث نابودی شهرها و روستاها و کوچ اجباری مردم از دیار خود به سایر استان ها شده است. با اینکه با افزایش میزان بارندگی در اوایل بهار امسال باعث آبگیری مجدد هامون و جاری شدن آب در سیستان شد، اما گرمای شدید ماه­ های آتی و وزش بادهای معروف 120 روزه سیستان، بخش اعظمی از آن را تبخیر خواهد کرد و مشکلات حاصل ازخشکسالی همچنان ادامه خواهد یافت. افراد این مجموعه عکس نماینده­ ی طیفی از مردمی هستند که دردهای مشترک زیادی نظیر این ها را در سینه ­هایشان دارند و سنگ صبوری برای شنیدن و شریکی برای اندوه­ شان می­­ جویند.