هر ساله در اواخر خرداد و با شروع فصل گرما، زمین های بستر رودخانه شاهرود منطقه رودبار الموت قزوین میتوان تصویر نشای برنج را دید . کوهپایه‌های جنوبی البرز که سینه‌شان را تا چشم کار می‌کند تراشیده‌اند از درخت، رودخانه اش را هم سد زده‌اند و آب را مهار کرده‌اند، بسترش مانده است برای کشت.
زمین دامنه‌های الموت آن‌قدر قوت دارند که بشود در سال دو یا سه نوبت کشتشان کرد. این توجیه بافت طلایی زمین‌هایی است که هنوز آماده کشت برنج نشده‌اند. محصولشان بیشتر «جو» است که بعد از برداشت، زمینش را آتش میزنند تا غرق آبش کنند و در آخر شخم میزنند و مسطحش میکنند. تا اینجای کار با مردان است و ازین به بعد کار دستان خستگی ناپذیر زنان.
نشا را دسته دسته از خزانه درمی‌آورند و علف‌های هرز را جدا میکنند. نمی‌توان انتظار سرعت بالا داشت. بُن نشای برنج برخلاف سبزی روشن و زیبایش و ریشه‌های بلند سپید رنگش، خارهای سختی دارد که به راحتی پوست را می‌خراشد.
اغلب اینکارها این روزها ماشینی شده و بسته به بزرگی زمین و امکان حضور دستگاه،کارهای نظیر شخم زدن و هم سطح کردن و نشا کاری به وسیله دستگاه انجام میشود اماهنوز هم هستند بخشهایی که رنج مردمان منطقه در عمل آوری و رنج این کار را تداعی میکنند. می‌گویند شالیکاری یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست.
نظر شما