همیشه می گویند چشم ها، ترجمان دل هستند. چشم عضو مهمی در بدن انسان است که می توان با عمیق شدن در آن، عمق باطن و درون فرد را کند و کاو کرد. چشم های افرادی که ایام اربعین، با پای پیاده از مسیرهای مختلف به سمت کربلا حرکت می کنند، همگی حیرت زده است. این حیرت، پیش از شروع پیاده روی و از زمانی شروع می شود که فرد نام امام حسین(ع) و سرگذشتن را می شنود؛ حد نهایی و مشخصی هم برای اندازه و میزانش وجود ندارد چون هرچه بیشتر با سیدالشهدا آشنا شویم، حیرتمان بیشتر می شود ، بسیاری از مردمان نیازمند و فقیری که صورت خود را با سیلی سرخ کرده و با آبرو زندگی می کنند، از جمله زائران و پیاده های مسیر کربلا در اربعین هستند که سختی راه را با عنصر ارادت به امام حسین(ع) بر خود سهل و آسان کرده و در نهایت به مقصدشان یعنی کربلا می رسند؛ شهری که اصل ماجرا در آن اتفاق افتاده و وادی حیرت است.یکی از سختی های این گروه از زائران اربعین، باد و طوفانی است که موجب می شود سر و صورتشان را پارچه های مختلف بپوشانند و فقط چشم هایشان می ماند که عیان است؛ همان بخشی از وجودشان که راه به باطن و قلب شان دارد و می توان حیرت را با خیره شدن به آن ها مشاهده کرد. بنابراین در سفر به وادی حیرت و حرکت بین حیرت زدگان مکتب سیدالشهدا(ع)، چشم ها به صورت تنها و مستقل، حرف های زیادی دارند که از حیرت صاحبانشان برایمان بگویند.
نظر شما