مردم در تجمعات پرشورخود، و از جمله در تهران ، زیباترین جلوه های "تولّی" را به نمایش گذاشتند و با اشک و آه پیمان عاشقانه و ابدی خود با خاندان رسول اعظم (ص) را تجدید کردند و اینک نوبت دیگران است تا آزمون خویش را در این عرصه پس دهند . این آزمون که شاید مهم ترین آزمون عمر آنان است، سرنوشت دنیا و آخرتشان را هم رقم خواهد زد.
حوادث پس از انتخابات، هر چه بود، می توانست توجیه و تحمل شود و به دلیل پیچیدگی ها و غبارآلود بودن فضا ناشناخته بماند . اما حادثه روز عاشورا هیچ ربطی به انتخابات واختلاف نظرهای سیا سی نداشت وروزنه ای برای ادامه توجیه و تحمل باقی نگذاشت.
این حادثه به دیرباورترین افرادهم اثبات کردکه انتخابات برای عده ای تنها یک بهانه بود ؛ در کشور امام زمان (عج) جسارتی صورت گرفت که در گذشته جهان کمتر اتفاق افتاده و داغ ننگ آن در تاریخ باقی خواهد ماند . این حادثه حجت خدا را بر همگان تمام کرد تا صراط حق از بیراهه های باطل آ شکار گردد و نه تنها خواص، که هیچ کس نتواند عذری برای تقصیر خود بتراشد.
اینک همه کفر و بی حیایی در مقابل همه اسلام و شرافت ما قرار گرفته است و دیگر جای مماشات و سکوت نیست. فرصت برای گلایه وانتقادفراوان است ،اما هم اکنون برخی همراهان انقلاب حتی اگر واقعاً برای"خود" حقی هم قائل بودند بر سر دو راهی "خود" یا "امام"، "خود" یا "انقلاب" و "خود" یا "اسلام" و "اهل بیت" قرار گرفته اند و باید مهمترین انتخاب سراسر عمر خویش را انجام دهند و در این انتخاب باید از علی (ع) درس بگیرند؛ او که اتفاقاً حق مطلق بود ولی چون ادامه اعتراض را برای وحدت مردم و حیات نظام اسلامی زیان آور دید در نامه ای نوشت: «هیچ کس حریص تر از من به وحدت و الفت امّت پیامبر(ص) نیست» و لذا نه تنها از حق مسلّم خود چشم پوشید که مشفقانه به خیر خواهی و کمک پرداخت و گفت: «تیره روز کسی است که از عقل و تجربه ای که نصیب او شده، محروم بماند و من از کسی که به با طل سخن بگوید یا کاری را که خدا اصلاح کرده بر هم زند، بیزارم. آنچه را نمی دانی واگذار، زیرا مردمانی شرور با شعارهای نادرست به سوی تو خواهند شتافت!» و از تو سوء استفاده خواهند کرد.(نامه 78 نهج البلاغه)
اینک نوبت مدعیان پیروی از امام است که صریح و شفاف از آنچه اتفاق افتاد اعلام برائت کنند؛ و گرنه حتی سکوتشان هم علامت رضا و سقوط در جهنم خودخواهی است. این نه گفته این وآن که هشدار صریح قرآن و اهل بیت است. وقتی یهودیان زمان پیامبر برای باز گشت به دامان اسلام شرط و شروطی مطرح کرده و بهانه می آوردند، خداوند به رسول دستور داد که به آنها بگو اینها همه بهانه است وگرنه «پیش از من پیامبرانی با معجزه ها ی آشکاربه سوی شما آمدند، اگر راست می گویید پس چرا آنها را کشتید؟».(سوره آل عمران آیه183)
با توجه به اینکه این افراد، یهودیان ِزمان پیامبر بودند و با ایشان سخن می گفتند چگونه قرآن آنها را قاتلان پیامبران پیشین نامیده و از آنان پرسشی همراه با توبیخ و انکار می کند؟!
در روایات متعددی که برای تفسیر این آیه شریفه وارد شده، به این سوال پاسخ داده اند. برای نمونه امام صادق (ع) فرموده اند: «میان مخاطبان این آیه (یهودیان زمان پیامبر) و قاتلان پیامبران پیشین پانصد سال فاصله بوده است در عین حال خداوند آنان را هم قاتل نامید؛ چرا که به رفتار مجرمان اصلی راضی بودند.»
این امام بزرگوار در جای دیگری تفسیری تکان دهنده تر از این آیه ارائه داده و فرموده اند: «تنها به این دلیل یهودیان زمان پیامبر قاتل انبیا ی گذشته محسوب می شوند که از آنان خواسته شد تا از این کار اعلام برائت کنند ولی آنان نپذیرفتند!»اِنَّما قیلَ لهم اَبرِءُوا مِن قتلهم فَاَبَوا. خداوندا! از این فاجعه دردناک به تو پناه می بریم و از تو پوزش می طلبیم.مارا بر آنچه واقع شد مواخذه مفرما و بصیرت و عاقبت بخیری را به همه ما عنایت کن. برحمتک یا ارحم الراحمین
-----------------------
نویسنده : دکتر محسن اسماعیلی عضو حقوقدان شورای نگهبان
www.mohsenesmaeili.com
نظر شما