به گزارش خبرنگار مهر، شب قدر منتی عظیم بر انسان نهاده شد و کتابی از جنس درک و توان انسان بر او نازل شد، کتابی که شیوه انسان بودن را در خود نهفته و رموز آشکار و نهان بسیار در آن محفوظ است، کتابی که هر کس را به مدد فهم خویش از خود سیراب کرده و خواهد کرد.
لیکن در این شب که آسمان از نور نزول قرآن روشن بود، زمین انتظار حادثه ای دیگر را می کشید؛ حادثه ای که چشمان مولود کعبه اش بدان امیدوار بود و رستگاری می طلبید از به وقوع پیوستنش اما قومی و تاریخی را در حسرت خود وا گذاشت.
این شب ها که سکوت بر فراز آسمان کوفه وزیدن می گیرد و باد آوای تاریخ را در گوش مردمی که به نامردمی شهره اند هو هو می کند جای پای مردی در کوچه های شهر پیدا می شود که چه در زمان حیات و چه در گاه ممات کسی او را چنان که بود و شایسته شناختن بود، نشناخت.
علی(ع) شب های بسیاری را با غم مردم خویش به سر کرد اگرچه جماعت به ظاهر مسلمان کوفی جز رنج و آلام فراوان برای وی به بار نیاوردند و رهاوردشان نزد این عموزاده خاتم رسولان چیزی جز تنهایی عمیق و واگویه های زبان دل با چاه نبود؛ واگویه ای که وقتی به زبان رسید و اشک از دیدگان اصحاب جاری کرد با خضوع همیشگی وی نیمه کاره رها و به شغشغه ای توصیف شد که از آن در گذشت، اگرچه دلش داغدار از دست رفتن یکایک میراث پیامبر و فرزندانش از حکومت و دین و اخلاق گرفته تا مال و املاک بود.
با این همه آسمان کوفه نور ستاره ای که شب ها از دل زمین می درخشید را از یاد نخواهند برد، یاد مردی که در تاریکی شب برای گرسنگان و دردمندانی که به خطا نفرین علی(ع) لغلغه زبانشان بود قوت می برد و از برکت دستان خویش قوتشان می داد.
اما اینک تنها نام علی (ع) است که از میان آن همه شقاوت و نامردمی زنده و بر جایگاه کرم و رحمت خویش پاینده است.
از این رو شب های رمضان، شب هایی که قدر انسان در آن رقم می خورد و ارزش و اعتبار می یابد فرصتی است مغتنم برای شناخت قدر و قدرت علی(ع)، فرصتی که می توان در آن خود را شناخت، آنگاه از خود به مرد مردان رسید و تا اوج پرواز کرد.
نظر شما