به گزارش خبرنگار مهر، شوق دیدار و عطش زیارت در ذات شیعه است، بویژه اگر شیعه در همین حوالی و نزدیکی های حرم رضوی باشد، این قرابت مرزها را می شکند، خستگی را منزوی می کند و عزم را جزم تا همه توان را در قامت شکسته ای روانه بیابان های منتهی به مشهد کند.
و قطعا آنانی که درباره این شیفتگان به راه زده، داوری می کنند خود باید اهل دل باشند تا طعم گرسنگی چند ساعته را احساس و تحمل رنج سفر های کیلومتری در سرما و گرما و تشنگی را لمس کنند.
150 هزار عاشق پیاده در راه مشهد
در روزهای پایانی صفر امسال 150 هزار دلداده با پاهای تاول زده به حرم حضرت ثامن الائمه (ع) مشرف می شوند، این جماعت قرار است در اقیانوس افزون بر 4 میلیون زائری که قرار است در قالب 4 هزار هیئت عزادار و مسافر مشهد به پایتخت معنوی ایران سفر کنند گره بخورند.
زائران پیاده از فرسنگ ها راه به قصد ادای دین به اما غریب و صیقل باطن در رواق های عطر افشان رضوی وارد این شهر می شوند تا قلب سوگوارشان را تقدیم امام خفته در توس کنند.
قصه دلدادگی مردم ایران زمین با آقا امام رضا(ع)، به تعداد دقائقی که از حضور مولا در سرزمین خراسان میگذرد، خاطره و حدیت و شنیدنی دارد. باید در واگویه های مردان و زنانی که در اوج صداقت و یکدلی هروله کنان بسوی حرم می روند، دخیل باشی تا بدانی برای جرعه نوشی از سقاخانه آقا چه بهایی می دهند.
قیمت یک کاسه آب حوض اسماعیل طلایی به اندازه جانی در نزد زائر آقا ارزش دارد و دخیلی در پشت پنجره فولاد و حاجت طلبی در این صحن و سرا را توان قیمت نیست.
رضا حیدر پور از اهالی یکی از روستاهای شیروان در این باره می گوید: من 15 سال است که به شوق لمس ضریح آقا پیاده به جاده می زنم، این عزمی است که همه وجودم را در برگرفته و تا زنده ام هر سال تکرار می کنم.
او می گوید: وقتی محب باشی و محبت رات جستجو کنی، نه بعد مسافت و نه سختی راه هیچکدام نمی تواند، سد راه شود و قطعا این اتفاق هر ساله درباره دهها هزار نفر تکرار می شود.
به گفته وی همه زائران دوست دارند، پیاده به رسم ادب در بارگاه خورشید هشتم(ع) حاضر شوند، اما خیلی ها را توان جسمی یارای عمل به نیت پاکشان را نمی دهد.
ایستگاه های صلواتی
چند سالی است که گروهی از ارادتمندان امام رضا(ع) و همچنین خادمان آستان قدس رضوی پذیرایی از زائران پیاده حرم امام هشتم(ع) اقدام به برپایی ایستگاه های صلواتی کرده اند. این محل ها درمسیرهای منتهی به مشهد و مبادی ورودی این شهر مستقر و تعدادی ازآنها از امکانات مناسبی برای اقامت، استراحت و تغذیه برخوردار است.
هر چند عده ای نیز خود جوش نذرهای خود را در مسیر کاروان های پیاده توزیع می کنند تا از اجر معنوی این سفرهای ماندگار، سهمی داشته باشند اما با همه اینها می شود، پیشنهاد کرد که با توجه به گسترش روز افزون زائران پیاده می توان اقدام وسیع تری و امکانات بیشتری را فراهم کرد.
مرضیه علوی زاده از زائران نیشابوری که پیاده در مسیر مشهد گام بر می دارد، عقیده دارد، شور رضوی که در دهه اخیر تب بیشتری گرفته است را باید حمایت کرد.
وی می افزاید: خادمان حرم رضوی باید در خارج از محیط حرم نیز فرش پذیرایی خود را پهن و همه توانشان را بکار گیرند.
وی عقیده دارد: افزایش فضاهای مسقف و احداث مکان های دائمی می تواند آرامش بیشتری را برای زائران فراهم کند، هر چند کسانی که مسافر پیاده امام رئوف هستند هیچ گاه به مسیر امن و ابزار رفاه فکر نمی کنند.
جای خالی دروازه زیارت
ایده احداث یک ورودی مناسب و جذاب در مبادی وردی مشهد از مدت ها قبل مطرح بوده است، ما معلوم نیست چرا درباره تحقیق آن طفره و تعلل دیده می شود.
دروازه زیارت به عنوان یک نماد با معماری سنتی و مذهبی در دو سمت ورودی های مشهد می تواند علاوه بر جلوههای بعدی، به میعادگاهی برای تجمع زائران پیاده و رود باشکوهتر آنها تبدیل شود.
در سال های اخیر شهرداری مشهد برای زیبایی مرکز خراسان رضوی صدها میلیارد تومان هزینه کرده است، و انصافا نیز بر خیلی از کاستی ها بویژه در کاستی های بصری شهر غلبه کرده است، اما هنوز به این مهم فکر نکرده که به نظر می رسد تاخیر در آن جایز نیست.
ماموریت مدیران شهری
به نظر می رسد، نگاه ملی به مشهد باید از شعار به سمت عمل سوق داده شود، این که در سخن ملی بودن مشهد را ندا دهیم و در عمل در ایام محرم و صفر و تابستان و نوروز مدیران مشهدی را با 25 میلیون نفر افرادی که نه شهر را می شناسند و نه با امکانات آن آشنا هستند تنها بگذاریم منطقی نیست.
تحمیل روزانه 400 هزار مسافر به مشهد بدون درک این مهم که باید سهمیه ای در بودجه و پروژه های کلان قائل شد، معضل است که همچنان ادامه دارد و به نظر می رسد باز هم تداوم داشته باشد.
انتظار این است، که معاونت زیارت و بودجه زیارت و ایده های مربوط به این مقوله که خود به ساختار و تشکیلاتی تبدیل شده است کار را بر زائران و بخصوص پیاده ها آسان کند.
نظر شما