میم مثل مادر؛ مثل ناز آتون/ وقتی مهر مادری موج می زند

به گزارش خبرنگار مهر، در یک کیلومتری گالیکش و در روستای سرچشمه، خانه کوچکی وجود دارد که تمام صفای آن  در عشق خالصانه یک مادر به فرزند خلاصه شده است، عشقی از تبار مادران بهشتی.

می توانست زمانی که " امین الله " حدود یک ماهه بود و پزشکان از معالجه اش قطع امید کرده بودند به توصیه پزشکی که پیشنهاد کرده بود، فرزندت را به سطل زباله بینداز، گوش کرده و مشقت این بار سنگین را به جان نخرد، اما او به ندای مادرانه اش گوش داد و مادر بودن را معنایی تازه بخشید.

همه سهمش از این دنیا، یک فرزند معلول است که توان حرکت کردن و حرف زدن هم ندارد. او با پسرش " امین الله " که اکنون گرد پیری بر رخسار او نشسته است، در کلبه کوچک اجاره ای با اتاقی به وسعت سه در چهار متر، در روستای سرچشمه سکونت دارد.

در یک روز سرد زمستانی به همراه فاطمه خسروی مسئول امور ارتباطات بهزیستی و غلامرضا سبحانی تسهیل گر CBR مجتمع خدمات بهزستی گالیکش برای دیدار، میهمان خانه این مادر و فرزند شدیم.

خانه ای خشت و گلی که بعد معلوم می شود متعلق به خواهرزاده اش است و بانوی کهنسال گالیکشی و فرزند معلولش اجاره نشین این خانه هستند.

چشم که به دیوار خانه می گردانی، عکس خانه خدا که به دیوار خشت و گلی میخ شده، پیش رویت نقش می بنند، تصویری که دل را از این خانه باصفا به آن خانه باصفاتر می برد. 

پیرزن خود را " نازآتون میرگلی گرما سفلی" و 74 ساله معرفی می کند و اینگونه می گوید:  پسرم " امین الله کمالی صدرآباد" 47 سال پیش وقتی به دنیا آمد، دارای سری نرم بود و بیست روزه بود که برای معالجه به دکتر مراجعه کردیم و پزشک بعد از معالجه، ملحفه روی تخت را پیچاند و گفت این بچه را داخل سطل بینداز و به خانه برو.

من و شوهرم به حرف این پزشک گوش نکردیم، زیرا خداوند امین الله را بعد از سه فرزندی که مرده به دنیا آمده بودند، به ما بخشیده بود و تصمیم به نگهداری از وی گرفتیم.

بانوی گالیکشی که بیش از سه سال است، شوهرش را از دست داده است، بعد از مدتی مکث ادامه می دهد: تا زمانیکه شوهرم زنده بود، اوضاع بد نبود و اکنون با یارانه و مستمری که به ما تعلق می گیرد و با بن هایی که از طرف بهزیستی داده می شود، امرار معاش می کنیم و راضی ام به رضای خدا.

ناز آتون مادر سالخورده گالیکشی که خود نیز از نارحتی قلبی رنج می برد، افزود: چند وقتی است، این ناراحتی قلبی هم گریبانگیرم شده و بخاطر اینکه پسرم قادر به تحرک و حرف زدن نیست، همواره روی تخت قرار دارد، با این شرایط باید از او نیز مراقبت کنم .

وی اظهار داشت: امین الله از دست کسی حتی آب هم نمی خورد و باید حتما خودم به او غذا و آب دهم و اگر روزی نباشم از کسی غذا قبول نمی کند.

این مادر عنوان می کند: یک روز که برای ناراحتی قلبی روانه دکتر شده بودم، امین الله تمام آن روز چیزی نخورده بود و گرسنه و تشنه مانده بود.

این مادر گالیکشی با اشاره به هزینه بالای داروی قلبی و داروی تشنج امین الله، گفت: گاهی داروهای خودم را برای تامین داروهای پسرم تهیه نمی کنم.

وی در پاسخ به اینکه چرا امین الله را به بهزیستی نسپرده است، می گوید: فرزند امانت خداست و خداوند صلاح دانست که او را معلول به من دهد و وظیفه دارم تا روزی که زنده هستم از امین الله نگهد اری کنم.

غلامرضا سبحانی تسهیل گر CBR بهزیستی گالیکش نیز به خبرنگار مهر گفت: از سال 87- 86 خانواده امین الله جزو مستمری بگیران بهزیستی شدند و در خردادماه سالجاری بعد از اینکه وضعیت دشوار این خانواده شناسایی شد، جزو خدمات CBR ( خدمات دهی در منزل توسط بهزیستی ) قرار گرفت.

وی اظهار داشت: یک تخته تشک مواج که فقط به بیماران ضایع نخاعی داده می شد، به این خانواده داده شد و بعد از بازدید شبکه بهداشت یک تخته تشک مواج دیگر نیز ارائه شد.

از بانوی گالیکشی و امین الله خداحافظی می کنیم، قلم از بیان و تصویر فداکاری یک مادر بیمار و سالخورده به پای فرزند معلولش عاجز است و تنها می توان گفت که به حق " بهشت زیر پای مادران است".

شهرستان گالیکش در شرق گلستان واقع شده است.
................................
گزارش: فاطمه عبدی - علیرضا نوری کجوریان