اصول اعتماد به دیگران/ اعتماد باید سنجیده و درست باشد

اعتماد كردن مهمترين درسي است كه بايد از كودكي آموخت. اگر ياد نگيريم كه در زندگي به كسي اعتماد كنيم هيچگاه پي به ارزش وجود خود نمي بريم و نمي توانيم بفهميم كه وجود ما در زندگي ديگري تا چه حد مي تواند پر معني و با ارزش باشد. حالا اگر آن ديگري خودش را تكه تكه بكند و با هر زباني به ما بگويد ما باور نخواهيم كرد. جلوي احساساتمان را مي گيريم تا آنجا كه ممكن است گاردمان را مي بنديم و سعي مي كنيم كه فاصله مان را كماكان حفظ كنيم اگر ما اعتماد كردن به ديگران را نياموزيم خود چوبش را مي خوريم ودر نهايت ايزوله مي شويم.

اگر خيلي زود به كسي اعتماد كنيم طرف فكر مي كند كه ما آدم احمقي هستيم، چون داريم زياد مي دهيم و كم مي گيريم. اگر بيش از حد به اشخاص اعتماد كنيم به خشم مي آيند و خود را كنار مي كشند چون مايل نيستند مسئول صدمات و آسيب هاي ما باشند و از طرفي فكر مي كنند كه شايد ما از اين طريق مي خواهيم اسرارشان را فاش سازيم.

اگر هم خيلي زود به كسي اعتماد كنيم چه بسا كه همه چيز را ببازيم. باز اگر مي خواهيم اول از احساس طرف مقابل اطمينان حاصل كنيم در اين صورت امكان دارد كه همه چيز را خراب كنيم .اگر طرف مقابل حس كند كه داريم او را آزمايش مي كنيم از ما به شدت مي رنجد و خشمگين مي شود و با احتياط خود را كنار مي كشد و اين زماني است كه ما هنوز مشغول تحقيقات و بررسي در مورد او هستيم و هنوز مطمئن نيستيم كه آيا مي توانيم به او اعتماد كنيم يا نه. اگر ما نتوانيم به كسي اعتماد كنيم هيچ كس هم به ما اعتماد نخواهد كرد.

هرگز نمي توان در مورد كسي صد درصد مطمئن بود. اشخاص تكامل مي يابند وعوض مي شوند كسي كه امروز مورد اعتماد ماست امكان دارد كه فردا آدم امروزي نباشد. اگر اعتمادمان سنجيده و درست نباشد هميشه نتيجه اش درست برعكس انتظار ما خواهد بود. مي توانيم به كسي يك دقيقه اعتماد كنيم يا حالا اعتماد كنيم ولي نمي توانيم به همه كس و براي هميشه اعتماد كنيم، چون هيچ كس از فردا خبر ندارد.

فرق است بين اعتماد كردن و سپردن چيزي به كسي. ما به برخي از اشخاص مي توانيم اعتماد كنيم چون مي دانيم كه نمي توانند به ما آسيب برسانند، ولي فوق العاده حساس اند و اين حساسيت به حدي است كه مانع مي شود از اينكه بتوانند درك درستي از ما داشته باشند. اگر اطلاعات مهمي داريم يا بايد به اين گونه افراد حساس بسپريم يا منتظر باشيم كه ما را كنار بزنند.

اعتماد كردن به ديگري يعني او را نسبت به آسيب پذيري خود آگاه كردن. اگر بخواهيم از او ببريم يا به او نزديكتر شويم درهر دو مورد بايد خود را براي ضربه خوردن حاضر كنيم. شق ديگر اين است كه به كسي اعتماد نكنيم و تنها بمانيم. اين مسئله اي است كه هرگز مورد ارزيابي قرار نگرفته و هنوز نا شناخته باقي مانده است.

ريسك سهيم كردن و نزديك شدن با كسي به اين منظور انجام مي شود اصولا بشر از تنهايي گريزان است و هميشه مي خواهد به ترتيبي عيب انزواي خود را درمان كند اين نياز حتي در بين اشخاص باز و راحت هم ديده مي شود .

هر كدام از ما مانند مخلوقات ايزوله شده اي زندگي مي كنيم هركس درون غار خويش است فقط هر از گاهي سرمان را از غار بيرون مي كنيم كه سر و گوشي آب دهيم و ببينيم در پيرامونمان چه مي گذرد. بعد هر كدام از ما تصميم مي گيريم ببينيم آيا مايليم حضور ديگري انزواي ايزوله ما را برهم زند و آيا مي خواهيم قسمتي از حقيقت وجودمان را با ديگري تقسيم كنيم يا هنوز جدايي و ايزوله را ترجيح مي دهيم. همه ما تلاش مي كنيم تا بتوانيم به گونه اي بر محدوديت هايمان از طريق ارتباط احساس وافكار فائق آييم. همه ما نياز داريم روي فاصله اي كه بين ما و ديگران است پل بزنيم، با آنان درد دل كنيم، اعتماد كنيم، درغم و شادي يكديگر سهيم گرديم دوست شويم و دوست داشته باشيم.

در ريسك باز بودن امكان خطر وجود دارد. نمي گوييم كه درست و صادق نباشيم اما هر چه بيشتر باز باشيم ضريب خطر بيشتر است، آدم بايد با خودش، با احساسش و با انديشه اش درست و صادق باشد ولي بر زبان آوردن آن و ابراز آن به شخص ديگر مسئله اي است جدا. بايد بدانيم با چه كسي حرف مي زنيم و منظورمان از سهيم كردن او در احساس خود چيست. هر وقت از اين مسئله مطمئن شديم آن گاه آن را بر زبان آوريم.