كودكان تنها نيازمند تغذيه جسماني نيستند وبه ديگر نيازهاي كودك بايد توجه داشت. وقتي كودكان احساس ايمني و اطمينان مي كنند مي توانند به خودشان و ديگران اعتماد كنند آنان احساس مي كنند كه كسي مراقبشان است وبه این خاطر كه مواظبشان هستند احساس شايستگي مي كنند. اطمينان به زندگي به آنان كمك مي كند كه آينده را با دلگرمي و جرات پيش بيني كنند، بنابراين آنان مي توانند آرامش داشته باشند و خود را در جريان تجربه هاي تازه قرار دهند.
در زماني كه زندگي نامنظم وآشفته به نظر برسد، كودك احساس مي كند تندرستي و ايمني اش تهديد مي شود. وقتي بزرگسالاني كه مسئول كودكان هستند نيازهاي آنان را ناديده بگيرد امكان دارد از نظر جسمي نيز آنان را تهديد كند و از ارائه هر نوع راهنمايي، كوتاهي ورزند. اگر اين شرايط ادامه يابد، كودكان احتمالا اهميت، امنيت و آرامش خاطر را انكار مي كنند و اين آخرين تاكتيك آنها براي جلوگيري از آسيب پذيري است. آنان به جاي اينكه به فكر آسايش و ايمني خود باشند ممكن است فعالانه به استقبال خطر بروند ودست به كارهايي بزنند كه مستقيما سلامت و اطمينان آنان را به خطر بيا ندازد.
انجام کارهای خطرناک باعث مي شود كه كودكان احساس كنند همه چيز تحت كنترل خودشان است و به ترحم و شفقت ديگران نياز ندارند. هرچه ميزان به مخاطره افتادن آنها بيشتر باشد، حس "خود ارزشي" در آنان كمتر خواهد بود. براي كودكان بزرگتر اين خطر كردن احتمالا موجب كسب اعتبار و مقام در گروهي ويژه مي شود و برايشان آرامش و راحتي خاطر به ارمغان مي آورد و باعث مي شود كه اگر چه بسياري جزئي، تصور كنند دستکم به جايي تعلق دارند.
نياز به احساس محبت
هر كسي دوست دارد مورد عشق و محبت قرار گيرد و احساس كند كسي هست كه برايش ارزش قائل است و دوستش دارد. بزرگترين نياز هر كودك اين است كه احساس كند دو انساني كه او را به وجود آورده اند، دوستش دارند. وقتي او احساس كند كه كساني هستند كه او را دوست دارند، احساس خواهد كرد كه به جايي تعلق دارد.
همه ما، متاثر از حس تعلق هستيم. كودكان هم وقتي بزرگ مي شوند، هر چه بيشتر احساس تعلق به گروهي را بكنند و بتوانند با آن گروه احساس همبستگي بكنند احساسشان نسبت به خودشان عميقتر مي شود. و زماني كه آنان با جايي هماهنگ شوند، به مسائل مربوط به خود واقف مي شوند و در مي يابند كه عده ديگري نيز مانند خودشان وجود دارد. تعلق داشتن اين معنا را نيز مي دهد كه ديگران آنان را مي خواهند پذيرفته شده اند و پذيرفتني هستند.
هنگامي كه كودكان احساس كنند طرد شده اند، مثلا براثر بي رحمي يا خفت وخواري، تصور مي كنند كسي دوستشان ندارد و دوست داشتني نيستند، بنابراين براي خود موانع عاطفي به وجود مي آورند، از روابط دشوار و دردناك روگردان مي شوند، و سعي مي كنند كه تظاهر كنند نيازي به دوست داشته شدن و دوست داشتن يا تعلق داشتن به گروه ندارند. ديگر تمايلي به خشنود كردن ديگران نشان نمي دهند زيرا جستجو و پذيرش محبت ونيافتن آن، برايشان ناراحت كننده است.
كودكان همچنين احساس درماندگي شديد و نااميدي عميق خواهند كرد. اميد آنان براي جلب محبت و توجه در موقعيت هاي فراوان از دست مي رود سرانجام دست از اميدواري بر مي دارند، زيرا برايشان بسيار خطرناك و فوق العاده دردناك است. كودكان در فرآيند كناره گيري و عواقب آن، بايد به خودشان بگويند يا اعتراف كنند كه به كساني كه آنان را ناراحت مي كنند يا درمانده و مايوسشان مي سازند، تعلق ندارند وقتي آنان احساس مي كنند. بي ارزش شده و از نظر عاطفي طرد شده اند، عزت نفس و خودباوري شان شكوفا نمي شود.
در مورد نياز به "واقعيت بخشيدن به خود" نياز به درك كردن خود وتقويت و رشد خود، و نياز به دانستن و فهميدن نيز ممكن است همين فرآيند منفي پيش آيد. كودك آسيب پذير ممكن است ديواري حفاظتي به گرد خود ايجاد كند كه احتمالا او را وادار سازد از يادگيري يا آزمودن چيزي تازه امتناع كند. اوممكن است دعوت به آزمودن يا يادگيري چيزي تازه را رد كند. شايد بگويد كه نمي خواهد يا نيازي ندارد ياد بگيرد، زيرا همه چيز را مي داند. كودكانمان بايد هميشه احساس كنند كه در همه شرايط دوستشان داريم و برايمان ارزشمند هستند و ما بايد ارتباطمان را با كودكانمان بسط دهيم به خودمان و كودكمان اعتماد و ايمان داشته باشيم.
نظر شما