به گزارش خبرنگار سينمايي خبرگزاري مهر، از زمان نمايش نخستين فيلم امريكايي در كره جنوبي تا همين امروز، واكنش واقعي صنعت فيلمسازي كره به اين روند همواره در پشت پرده بوده است. نقشه اين واكنش هم فرمولي بسيار ساده دارد شبيه مقاومت يك تيم داخلي در برابر بيگانگان كه قهرمانان آن يعني بازيگران و فيلمسازان كره‌اي، نگران محو شدن از روي زمين به واسطه فيلم‌هاي هاليوودي هستند. هنوز كه نشاني از فرونشستن گرد و غبار و حل شدن موضوع به چشم نمي‌خورد و اين رقابت بسيار فشرده تبديل به يك درام حماسي شده كه چند دهه در چند قاره ادامه يافته است.
فيلمسازان كره‌اي از اينكه دولت ايالات متحده فشار بي‌اندازه‌اي به بازارهاي خارجي براي نشان دادن فيلم‌هاي هاليوودي بيشتر وارد مي‌كند بسيار خشمگين هستند. بر اساس قانون جديد دولت كره، سينماهاي اين كشور را ملزم به نشان دادن فيلم‌هاي داخلي در طي 146 روز از سال شده‌اند. ايالات متحده همواره بر اين نكته پاي فشرده كه سهميه‌اي كردن اكران سينماها يك مانع است و يكي از بزرگترين موانع در برابر روند آزادسازي توافق‌هاي تجاري ميان كشورها.
هاليوود، كره جنوبي را يكي از پرسودترين بازارهاي خارجي خود مي‌داند. اين در حالي است كه كره‌اي‌ها هم حضور گسترده‌اي در بازار فيلم امريكا دارند؛ بازار سينمايي كه سال آينده در سانتا مونيكا برگزار مي‌شود و خريداران خود را براي خريد حق پخش فيلم‌هاي خارجي از همه جاي ايالات متحده به آنجا مي‌رسانند.
نمايي از "سيلميدو"؛ از فيلم‌هاي موفق و پرفروش سينماي كره در سال‌هاي اخير
انتظار مي‌رود موضوع سهميه‌اي شدن سينماها در كره هنگام حضور جرج بوش در كنفرانس اقتصادي آسيا پاسيفيك كه در روزهاي 19 و 20 نوامبر در شهر ساحلي بوسان برگزار مي‌شود هم مورد بحث و بررسي قرار بگيرد. سينماگران كره‌اي با هدف حفظ آمادگي خود براي اعتراض به سياست‌هاي هاليوودي، ماه گذشته در جشنواره بين‌المللي فيلم پوسان، به عنوان بزرگترين گردهمايي سالانه صنعت فيلمسازي در آسيا، عليه امريكا راهپيمايي كردند.
يك گروه فشار كره‌اي كه خود را ائتلاف براي تنوع فرهنگي در تصاوير متحرك ناميده، به تازگي يك مستند بلند عرضه كرده به نام "جذابيت مرگبار" (با ارجاعي به حادثه مشهور انداختن مار در سينماي نمايش‌دهنده اين فيلم امريكايي در كره) كه به شيوه تئوري توطئه مايكل مور به موضوعاتي چون هنري كيسينجر و مكدونالد پرداخته تا به واسطه آنها به امپرياليسم فرهنگي امريكا بتازد.
به گزارش سوريس سينمايي "مهر" سينماگران سراسر جهان، از فرانسه گرفته تا ايران، چند روز پيش در كافه‌اي در بوسان گرد هم آمدند و صداي‌شان را به همتايان كره‌اي خود پيوند زدند تا از سهميه فيلم‌هاي داخلي در اكران سينماها حمايت كنند. ييم سون راي، كه در كارنامه خود فيلم جريان‌ساز "برادران وايكيكي" را هم دارد، در اين باره مي‌گويد: "ما معتقديم فيلم را نبايد مثل كالاهاي ديگر تجارت كرد. فيلم خودرو يا كشتي نيست. بلكه بخشي از فرهنگ ماست."
راب پورتمن، وابسته بازرگاني ايالات متحده در كره، ماه گذشته از سيستم نمايش سهميه‌اي در كنار ممنوعيت واردات گوشت قرمز از امريكا به كره (به دنبال ديده‌شدن نخستين نشانه‌هاي جنون گاوي در اين كشور) به عنوان بزرگترين مانع در مقابل قرارداد تجارت آزاد و دوجانبه با كره نام برد. سپتامبر گذشته هم شوراي تجاري كره ـ امريكا و وزارت بازرگاني ايالات متحده سياست‌هاي خود را منتشر كردند كه اكران سهميه‌اي در صدر فهرست موضوعات مشترك مورد بحث دو طرف قرار داشت.
استدلال مخالفان اكران سهميه‌اي اين است كه صنعت سينماي كره جنوبي براي مبارزه نيازي به چوب زير بغل و پشتيبان ندارد.
فرهنگ عامه كره جنوبي به چنان محبوبيتي در ميان كشورهاي همسايه و جهان رسيده كه تهيه‌كنندگان هاليوودي هم در به در دنبال بدست آوردن امتياز بازسازي فيلم‌هاي موفق كره‌اي به زبان انگليسي هستند. سال گذشته موفقيت فيلم جنگي "تاگوكي" و "سيلميدو" با موضوع جنگ سرد باعث شد سهميه سينماي كره از بازار 850 ميليون دلاري گيشه اين كشور به 54 درصد برسد. سهم فيلم‌هاي امريكايي و هاليوودي هم در اين ميان 41 درصد بود.
فرانك ريتمن، نايب رييس بخش آسيا پاسيفيك انجمن تصاوير متحرك امريكا، مي‌گويد: "در فيلم‌هاي كره‌اي هم بازي خوب ديده مي‌شود هم داستان خوب. آنها بايد به آنچه دارند افتخار كنند. ما نمي‌خواهيم خودمان را با كره‌اي‌ها دشمن كنيم. ما به دنبال فرصتي براي توليد مشترك در تمامي زمينه‌ها هستيم. البته از كره‌اي‌ها خواسته‌ايم سهميه اكران فيلم‌هاي داخلي را از 40 درصد به 20 درصد كاهش دهند." هان دوك سو، معاون نخست وزير كره در امور اقتصادي و مالي، ماه گذشته در ايالات متحده گفت: "ما بايد با هم تبادل نظر كنيم و ببينيم آيا روش ديگري براي جايگزني سيستم فعلي وجود دارد يا نه."
اما دولت كره، با علم به اينكه چنين موضوعي بسيار حساس است و مي‌تواند واكنش‌هايي حداقل در عرصه سينما به دنبال داشته باشد.، نسبت به جريان اكران سهميه‌اي محتاطانه برخورد مي‌كند. در سال 1999، آخرين باري كه دولت براي تغيير اين سهميه تلاش جدي كرد، صدها بازيگر و كارگردان كره‌اي در مقابل ساختمان شهرداري سئول با سرهاي تراشيده تجمع و حتي گروههاي افراطي تهديد به انفجار سينماها كردند.
كره جنوبي تا حد زيادي در عرصه بين‌المللي هم تبديل به پرچمدار مبارزه براي احياي اكران سهميه‌اي شده و اين روش با استقبال گسترده فرانسه و كانادا و ساير كشورها نيز روبرو شده است.
نمايي از فيلم كره‌اي "روابط شيطاني"
مارتين اسكورسيزي در حال بازسازي نسخه امريكايي اين فيلم موفق است
به گزارش خبرنگار سينمايي خبرگزاري مهر ، ماه جاري ميلادي، سازمان آموزشي، علمي و فرهنگي ملل متحد در پاريس كنوانسيون تنوع فرهنگي را با اكثريت آراي اعضا تصويب كرد كه اين طرح مي‌تواند فيلم‌ها را شمول قراردادهاي تجارت آزاد مستثني كند. مقام‌هاي رسمي امريكايي و استوديوهاي هاليوودي به اين طرح اعتراض و اعلام كردند چنين كنوانسيون‌هايي مي‌تواند منجر به اعمال محدوديت‌هاي غيرمنصفانه عليه نمايش فيلم‌هاي امريكايي در بازارهاي خارجي شود.
آن سونگ كي، بازيگر كره‌اي و پيشتاز عرصه جنبش براي بدست آوردن سهميه بيشتر در اكران، نگراني هاليوود را ناشي از امكان تأثير كره‌اي‌ها بر ديگر كشورها براي مبارزه عليه تسلط فيلم‌هاي هاليوودي بر بازار داخلي مي‌داند: "ايالات متحده نگران آن است كه كره جنوبي تبديل به نماد كشوري شود كه موفق به حفظ فرهنگ سينمايي خود شده و امكان دارد كشورهاي ديگر هم اين روند را پي بگيرند. سينماي مكزيك پس از پيوستن اين كشور به معاهده تجارت آزاد امريكاي شمالي و كم شدن سهميه اكران فيلم‌هاي داخلي به شدت دچار بحران شد. در آسيا هم ژاپن و هنگ كنگ آزادترين بازارها در مقابل فيلم‌هاي امريكايي هستند. چين نيز به رغم ورود به سازمان تجارت جهاني محدوديت‌هاي زيادي را بر سر عرضه فيلم‌هاي خارجي اعمال كرده است."
نظرسنجي‌ها حاكي از آن است كه عموم مردم از حفظ سهميه فعلي در اكران فيلم‌هاي داخلي حمايت مي‌كنند. اما اين روند جهانشمول نيست و به ويژه هواداران كشته مرده فيلم‌هاي هنري آن را نمي‌پسندند.
كوون بو را، جوان 22 ساله كره‌اي كه تازه از سالن سينماي نمايش دهنده يك فيلم فرانسوي در جشنواره فيلم پوسان بيرون آمده، در اين باره مي‌گويد: " سيستم سهميه‌اي اكران فقط به نفع فيلم‌هاي كره‌اي و فيلم‌هاي كاملاً تجاري هاليوودي است. در گذشته به نظرم سيستم سهميه‌اي يك ايده خوب بود. اما حالا فيلم‌هاي كره‌اي بهتر شده‌اند و نيازي به سهميه ندارند. من هر ماه ده فيلم در سينما مي‌بينم و معتقدم بدون سهميه ما شاهد تنوع بيشتري در فيلم‌هاي روي پرده خواهيم بود. به ويژه فيلم‌هاي اروپايي."
نظر شما